I dënuar me shumë vite burg se kishte mbrojtur publikisht lirinë e mendimit, ai duhej të ishte liruar nga burgu i Istogut në Kosovë, më 16 maj 1999, por nuk dihet ende nëse është vrarë apo transferuar në Serbi.

Ajo që dihet është se më 22 maj 1999, një gardian serb i burgut të Istogut ka urdhëruar të burgosurit shqiptarë të rreshtohen në një palestër sporti, rrugës për në burgun e Nishit, në Serbi. Pas grupimit të qindra të burgosurve, gardianët serbë kanë shtënë në drejtim të tyre nëpërmjet vrimave të hapura në murin e rrethuar. Të burgosurit janë fshehur me sa kanë mundur, por të nesërmen gardianët janë rikthyer dhe kanë hedhur granata nëpër kanale e shpella ku ishin strehuar të burgosurit.

Bilanci tragjik, të paktën pesëdhjetë të burgosur kanë mbetur të vdekur.

Askush s’mund të flasë mbi fatin e Z. Ukshin Hoti.

Ai ishte intelektual i kalibrit ndërkombëtar, fliste disa gjuhë të huaja dhe mbrojti me vendosmëri të drejtën e vetëvendosjes së shqiptarëve. Mbaj mend që kam marrë pjesë në një prej konferencave të tij në Universitetin e Cikagos në 1977.

Ai është sot, njëri prej mijëra shqiptarëve të zhdukur në Kosovë.

Soji yt s’lë familjet të marrin vesh për eshtrat e të dashurve të tyre, të cilët kanë frikë se mos janë hedhur në fund të Danubit, apo janë përzier me katranin e autostradës së Bajtanicës, afër Beogradit.

Është pikërisht ai vend ku ushtria serbe ka fshehur trupat e mijëra viktimave shqiptare, për të fshehur provat e masakrave të saj.

Me zhdukjen e eshtrave të viktimave ushtarët serbë kanë shtuar tmerrin tmerrit. Një barbari të tillë është pa emër pasi edhe në Mesjetë, palët bënin marrëveshje armëpushimi që të mblidhnin trupat e të rënëve e t’i varrosnin me nderimet e duhura.

A mund të imagjinosh fqinji im serb, hidhërimin dhe ankthin e familjeve që kërkojnë të zhdukurit?

Tashmë kemi një shoqëri që duhet të rimarrë veten, një shtet që duhet ndërtuar, por dijeni se do kemi në krah ndërkombëtarët që do të na mbështesin, e do vënë në vend drejtësinë e viktimave të shkaktuara nga çmenduria kolektive serbe. Nuk do të ketë paqe për ata që vranë burrat e Raçakut, që masakruan familjen e Jasharëve, që vranë më shumë se dhjetëmijë shqiptarë e ata që zhdukën mijëra të tjerë.

Nuk do të ketë paqe për ne, deri sa të kemi gjetur të zhdukurit tanë.

Bruksel, dhjetor 2000.

Nga GANI AZEMI (Leter fshinjiut tim serb – libër botuar në gjuhen frenge dhe italiane)