MË NJOHËN VETËM PISHAT

U ktheva në qytetin ku kisha jetuar shumë vite

Duke ecur nëpër rrugë
Më njohën vetëm pishat

Trungjet e holla
Të fidanëve të dikurshëm
Që të kujtonin trupin e vajzave të mitura
Tashmë ishin trashur
Si gratë që kanë lindur shumë fëmijë

Pishat më treguan
Ngjarje tronditëse që më brengosën
Pastaj unë u thashë
Se edhe jeta ime nuk kishte qenë e lehtë
Sa kohë që nuk kisha thithur po atë ajër
Që kishin thithur ato

Kur dielli i dimrit çau retë
Dhe ra mbi trungjet ngjyrë bronzi
Ku vareshin pika rrëshire
Të mbetura nga ditët e verës
M’u duk sikur koret e çara të pishave
U shndërruan në buzë
Që u përpoqën të më buzëqeshnin

Atë ditë dimri
Kur u ktheva në qytetin që e kisha dashur aq shumë
Më njohën vetëm pishat

16.12.2016

LUMI DHE UNË

Në të ritë tim
Atë lumë e kisha mbajtur rreth qafës
Si një shall të kaltër
Duke vrapuar nëpër ëndrra

Unë e vështroja me pikëllim
Lumin që zvarritej midis shelgjeve e gurëve
I mpakur i mekur
I shpërfytyruar nga mbeturinat
Dhe e kisha vështirë ta besoja
Se ishte po ai lumë
Që ëndrrat e mia e kishin mbajtur rreth qafës
Si një shall të kaltër…

Duke parë flokët e mi të thinjur
Gjurmët që vitet kishin lënë tek unë
Sytë e mi të trishtë
Të ngjashëm me pellgjet e tij të turbullta
Edhe lumi më shihte me mëdyshje
Sikur pyeste veten :
Është apo nuk është ai ?!

Për ta qetësuar lumin e shpërfytyruar
Që më piku në zemër
I thashë se për ato që kishin ndodhur
Nuk e kishim fajin as unë as ai:
Fajtor për gjithçka
Ishte Herakliti!

KALIMTARI ME BOHÇE NË SUP

-Kalimtar që vështron përreth i habitur
Çfarë kërkon në rrugët e këtij qyteti?
-Unë kërkoj hapat që kam lënë këtu
Kërkoj ditët që nuk janë më

-Ti do t’i gjesh ditët e ikura hapat e humbur
Kur të kthehet në lumë uji që ka rrjedhur

-Unë do të ulem e do të pres në breg të lumit
Derisa uji i tij të rrjedhë përpjetë

-Kalimtar përse ecën rrugëve i kërrusur
Sikur mban në sup një bohçe të rëndë?

-Në këtë bohçe kam mbledhur hapat e mi
Agimet dhe muzgjet e ditëve që nuk janë më

-Kalimtar bohçja e kujtimeve që ti mban në sup
Nuk ka asnjë vlerë hidhe në ferra

-Siç mbante në sup gurin e tij Sizifi
Këtë bohçe do ta mbaj deri në vdekje…

VALLE RITUALE

O magji e muzikës!
O alkimi e lëvizjes!

Fëmijët tundin krahët në erë
E shndërrohen në shpendë

Vajzat e zhdërvjellëta hollake
Shndërrohen në flutura të larme

Kurorat me lule
Shndërrohen në harqe triumfi

Nëpër kurorat rituale
Ia behin Zanat e malit

Rrëke ritmesh të moçme
Burojnë nga gurra e kohës

Zemrat shpërndajnë nëpër deje
Diell e ngazëllim pranvere

O magji e muzikës!
O alkimi e lëvizjes!

IKJA E KOHËS

Era që të pret si brisk
Gërvisht fytyrat e ashpra të shkëmbinjve

Ndiej se si më ngulen në mish
Thonjtë e saj të mprehtë e të akullt

A mos janë gjamatarë të lashtë
Këta shkëmbinj kraharorëzhveshur?

Përse gjëmon era në shpellat e tyre
Të rrethuara nga bora?

Këta shkëmbinj fytyrëgërvishtur
Ku hejet varen si currila gjaku të ngrirë
Vajtojnë ikjen e pakthyeshme të kohës…

DRURI I VETMUAR

Pashë një dru të vetmuar
Në një pllajë të shkretë

I rrethuar nga tufa bari të thatë
Nga kaçubat e mbuluara me brymë
Ai i ngjante një njeriu flokëbardhë
Që shkoqit tespihet e ditëve

Ai frushullinte në erën e acartë
Si një oshënar që flet me vete
Ngaqë nuk ka pranë asnjeri
Për t’ia hapur zemrën

Imazhi i atij druri të vetmuar
Nuk m’u shqit nga mendja shumë kohë
Më dukej sikur unë isha ai dru i vetmuar
Që frushullinte në erën dimërore

Pashë një dru të vetmar
Në një pllajë të shkretë…

ERA DHE SHKËMBINJTË

Nofulla të frikshme shkëmbinjsh
Si në një poemë të Gilvikut

Era hyn e del nëpër to
Si nëpër kafkën e një të vdekuri

Po sikur ato nofulla të mbyllen
Dhe brenda tyre të ngecë era?

Kush do të fliste për atë që u tha dikur
Apo nuk u tha ndonjëherë?

Era kalon nëpër nofullat e shkëmbinjve
Qysh nga zanafilla e botës

Ajo e di se gjithmonë do të mbetet
Diçka që askush nuk mund ta thotë…

HESHTJE

I kthyer në vendlindje
Pas një mungese të gjatë
Më kot kërkova të gjeja diku
Midis tokës e qiellit
Ndonjë thërrime të zërit tim
Të shpërndarë në erë

Në vend të thërrimeve të mbetura
Nga zëri im i dikurshëm
Midis shkëmbinjve të hirtë
Të mbushur me guva
Gjeta heshtje të mëdha
Të shndërruara në blloqe guri

Atëherë zura t’i mblidhja
Ato blloqe heshtjesh
Për të ngritur me to një muranë
E për t’ia vënë te kryet
Zërit tim të humbur
Në guvat e shkëmbinjve të hirtë

UJËMBLEDHËSI NDANË RRUGËS

A ishte vërtet një ujëmbledhës
Apo një lot vigan?

Ata që kishin lënë vendlindjen
Për të marrë në sy botën
Ishin ndalur pranë atij ujëmbledhësi
Për t’i falur nga një lot

Dikush kishte derdhur aty
Një lot të hidhur e të valë
Dikush kishte derdhur një lot shprese
Dikush një lot malli…

A ishte vërtet një ujëmbledhës
Apo një lot vigan?

LARGIM

E fundmja gjë që pashë
Duke u larguar nga vendlindja
Qenë majat e maleve

Malet me mjekra të kërleshura akulli
Qenë ngritur në majë të këmbëve
Për të më ndjekur me sy deri larg

Si një përbindësh i uritur
Makina përpinte kilometër pas kilometri
Asfaltin e zi

Kur kapërceva qafën
Malet më humbën nga sytë
Unë u zhduka nga fushëpamja e maleve

Për t’i bërë ballë vetmisë që ndjeva
I mbetur pa malet e vendlindjes
M’u desh t’i rikrijoja brenda vetes

17.12.2016

SAHATI ME RËRË

Pak rërë ka mbetur
Në sahatin tënd me rërë

Mos harro
Para se të rrjedhë në sahatin tënd
Kjo rërë ka qenë mal

Rëra që rrjedh nga sahati
Vjedh sekondat e jetës sate

Përse të mos mendosh
Se dikush mund të matë kohën e tij
Me eshtrat e tu
Të shndërruar në rërë?

Është qesharake të mëtosh
Të rrosh më gjatë sesa një mal

Pak rërë ka mbetur
Në sahatin tënd që zbrazet
Në mënyrë të pamëshirshme

Atë nuk mund të kthejë përmbys
As vetë dora e zotave

Sahati yt me rërë
Është vetëm një model i zvogëluar
I sahatit universal
Që u fut drithmat edhe maleve…

KUAJT HINGËLLIJNË PARA DERËS

Kuajt hingëllijnë para derës
Ata turfullojnë shkrofëtijnë
Çukërmojnë me potkonj

Kur kuajt çukërmojnë tokën
Thonë se hapin varrin e të zotit

Është e kotë t’i mbyllësh veshët
Të hiqesh sikur nuk i dëgjon

Kuajt hingëllijnë para derës

Ata presin të shalosh
Njërin prej tyre

Nuk ka rëndësi se cilin

Ai do të të shpjerë atje ku sosin
Rravgimet njerëzore

Është e kotë t’i mbyllësh veshët
T’u lutesh që të heshtin

Kuajt hingëllijnë para derës…