Atëbotë veten e pandehu në gjunjë duke vjellë vrer
tek BREGU I FATIT.
Ishte hequr pa qirinj në dorë,
pa mend në kokë…
përmbys kishte rënë plot lebeti tek tokë e babait,
pse nënëlokes kur i vdiq
nuk ia nxori ferrat prej këmbëve,
se pyeti të ndjerën
në ia kishte lënduar barkun me pëllëmba
kur lindi si kërthi,
pse mbeti pa i thënë MËMËDHEUT se e kishte
dashur shumëfish
mbi veten
prej njërit kufi në tjetrin
dhe kurrë nuk ishte lodhur prej tij…

Tash kur po rigonte ky shi i rrafshët
dhe përvëlohej në buzët e tij
me fulltaka të pëlcitura si guaskat e detit,
me një gur në zemër
vetëm falje kërkonte pse s’mori një kokërr kripë
në sofrën tuaj,
pse s’e ndau me ju përgjysmë, më katërsh,
pse nuk ju dha një varg kujtim
ta varnit në qafë ditën e Shëngjergjit si lulen e malit
e të pohonit zëshëm se me shpirt
dikush ju kishte dashur
– ju kishte dashur ai njeri i vogël e i thatë
Si një dru stufe – ai pa biografi…

Kishte pasur i gjori
një palë duar të lidhura me pranga,
fytyrën plot pështymë policësh,
shpinën lëvruar me plagë nga telat gjemborë,
dy këmbë me hallka zinxhirësh…
Ishin këto reliktet e biblës së njëfarë shteti të tij…

Ndoshta ëndërr më ëndërr
si nëpër shkallët e një teatri antik
sërish do të kthehet tek ju
me pranga, me hallka, me tela gjemborë,
me pështymë
do të kthehet në atë vend ku në zjarr kishte lexuar
fjalën e perëndisë

Atëherë mos e merrni për të huaj,
po thonie të vërtetën,vetëm të vërtetën,
se mu në pikëqendrën e fushëbetejës
burrërisht kishte vdekur në këmbë,
duke hëngër plumbat me dhëmbë…

Mandej lania fytyrën tek kroi i fshatit,
lidhnia plagët mirë e mirë me rrobat e shtatit
dhe hidhni përpara hapit do tulla të pjekura në prush
sa për t’i vënë thembrat
sa për tëharrë një frymë me gjoks të pihatur
së shpejti do të ikë me kalë të bardhë
Doruntinën për nuse ta marrë…

Tashmë kur ishte plakur bashkë me zogjtë e malit
aq fort sa s’e shihte as koliben e babazotit
ndër luadhe,
duke u dridhur thërriste emër për emër
njerëzit e mirë të fisit
– ata me fanarë dhe flamuj ndër kryengritje
që t’ua puthte sytë e ballit.

Lutej me dy pëllëmbë kah kupa e qiellit,
që ju të keni liri sa ujtë e detit,
që të keni ATDHE të dashur pa mëkate…

Megjithatë mos e kërkoni më për jetë të jetës,
as në rrugë, as ndër fqinj
askund, kurrkund…!

Lani duart sot e mot prej tij, o njerëz, o vëllezër,
o miq,
kaq e pat njeriu i vogël e i thatë si një dru stufe
ai pa biografi, kaq o zot, kaq, o Perëndi!

Kaq,
ndjesë!