“…njerëzit, sipas ligjit të natyrës, ndahen gjithmonë në dy kategori: në atë të ulët (njerëz të zakonshëm) ose, si të thuash, materiali i cili përdoret vetëm për të riprodhuar e tij, dhe njerëzit e vërtetë, domethënë ata që kanë dhuntinë ose talentin për t’i thënë një fjalë të re botës së tyre. Është e qartë se mund të ketë nënndarje të pafundme, por secila prej këtyre kategorive ka tiparet e veta mjaft të përcaktuara: kategoria e parë, ose për ta thënë në mënyrë të përgjithshme materiali, përbëhet nga njerëz që nga natyra janë konservatorë, të respektueshëm, të cilët jetojnë të nënshtruar dhe iu pëlqen të jenë të nënshtruar. Dhe, për mendimin tim, këta e kanë edhe për detyrë të jenë të nënshtruar, sepse ky është funksioni i tyre dhe nuk ka asgjë poshtëruese në këtë. Në kategorinë e dytë të gjithë shkelin ligjin, janë shkatërrues, ose të paktën janë të prirur të jenë të tillë, duke gjykuar nga aftësitë e tyre. Krimet e këtyre njerëzve, natyrisht, janë relative dhe të ndryshme: shumica kërkojnë, me formulime të ndryshme, shkatërrimin e së tashmes në emër të një të ardhmeje më të mirë. Por nëse njëri prej tyre, për të realizuar idenë e tij, duhet të kalojë mbi trupin e dikujt, të derdhë gjak, me thënë kështu, për mendimin tim ai brenda vetes me ndërgjegje ka të drejtë të vendosë ta derdhë atë gjak, por kjo, kini parasysh mirë, edhe në varësi të idesë dhe të rëndësisë e saj. Dhe vetëm në këtë kuptim… e kam fjalën për të drejtën e tyre për krim… Dhe gjithsesi nuk ka pse të alarmohet: masa e njerëzve nuk ia njeh kurrë këtë të drejtë, i ekzekuton dhe i var (pak a shumë) dhe ta bëjnë me qëllime të mira, duke përmbushur kështu funksionin e tyre konservator, edhe nëse në brezin e ardhshëm po kjo masë do të përkulet para atyre që ishin ekzekutuar dhe do t’u ngrejë monumente (pak a shumë). Zoti i së tashmes i përket kategorisë së parë, zoti i së ardhmes i përket të dytës. Të parët e ruajnë botën dhe e shtojnë atë numerikisht, të dytat e lëvizin botën dhe e drejtojnë atë drejt qëllimit të saj. Të dyja palët kanë të njëjtën të drejtë për të ekzistuar. Me pak fjalë, të gjithë kanë të drejta të barabarta…

Jashtëzakonisht pak burra lindin me ide vërtet të reja, apo edhe të aftë për të thënë diçka të re, madje është e çuditshme se sa pak janë ata. Por një gjë është e qartë, se rendi në të cilin lindin njerëzit e të gjitha këtyre kategorive dhe nënkategorive duhet të varet saktësisht dhe rreptësisht nga një ligj i natyrës. Natyrisht ne nuk e dimë ende këtë ligj, por besoj vërtet se ekziston dhe ndoshta në të ardhmen do të mund ta zbulojmë. Masa e madhe e njerëzve, materiali, ekziston vetëm për të qenë në gjendje të arrijë fundin përmes një përpjekjeje të caktuar, përmes një procesi ende misterioz, përmes kryqëzimit të specieve dhe racave, për të gjeneruar një person, qoftë edhe një në një mijë, të pajisura me pak frymë pavarësie. Dhe të njerëzve me një shkallë edhe më të madhe pavarësie, një në njëqind mijë. Por vetëm një në miliona burra të shkëlqyer lindin, dhe gjeni të mëdhenj, figura që kanë çuar në përkryeshmërinë e njerëzimit, mirëpo, vetëm një mund të lindë pasi mijëra miliona njerëz kanë kaluar në faqen e dheut. Me pak fjalë, padyshim që nuk e shikova amën nga e cila buron gjithçka, por sigurisht në bazë të gjithë kësaj ka dhe duhet të jetë sigurisht një ligj të natyrës, nuk mund të jetë rezultat i rastësisë”.

(Nga romani “Krim dhe ndëshkim” – fjalë të vëna në gojën e Raskolnikovit)