…Qyteti…”shumë i madh e shumë i populluar”, Dyrrahi,  jetonte ditët e tij të begatshme. Nëpër rrugët  e sheshet e zbukuruara  njerëzit lëviznin   lirisht; grumbulloheshin ose shpërndaheshin nën tingujt e glorisave, tibieseve, hydraulisteve  etj… sidomos, pas betejave të ashpra e të gjata me ushtritë detare e tokësore të Romës dhe fitores ndaj tyre. Banorët taulantë dhe një pakicë helenësh e maqedonas, bashkëqytetarë tashmë të lidhur si mishi me thoin në zjarrin e luftës, kundra armikut të përbashkët, gëzonin frytet e fitores, lirisë e begatisë… Kudo hidhej “vallja e shpatave”…

Edhe fshatrat përreth këtij qyteti – kërthizë  e Adriatikut, lulëzonin: bujqit punëtorë dhe  peshkatarët e  bregut të  detit merrnin  prodhime të bollshme. Midis njerëzve  mbretëronte  ligji i të   drejtave të barabarta. Ata e donin dhe e  respektonin njëri-tjetrin. I bindeshin vetëm  Këshillit të Lartë të Pleqve. Të rinjtë e të rejat ndiqnin me zell zanatet dhe punët shtëpiake. Miqësia vëllazërore, nga gjaku i njëjtë, i lidhte banorët e Dyrrahut dhe Qeverinë e tij, me  banorët dhe arkondët e Apolonisë – asokohe, shumë e  përparuar. Bënin tregti  e shkëmbime kulturore-sportive si me asnjë vend tjetër. Banorët dyrrahnianë përfitonin shumë nga arti dhe kultura  apoloniane, ngaqë të rinjtë e të rejat e  qytetit – shtet, sidomos bijtë e arkondëve, studionin  edhe jashtë vendit, kryesisht në shkollat greke e romake. Me të drejtë,  rinia  dyrrahniane,  miqësinë e vet  me të  rinjtë e Apolonisë, e quante  si një “Kurorë e bukur”… Moda dhe muzika apoloniane hynte çdo ditë e më tepër në shpirtin e rinisë së Dyrrahut. Rrugët dhe sheshet  e qytetit mbusheshin çdo mbrëmje  me të rinj e të reja  të veshur me lutiklave e pretekste të qëndisura me argjend, tamam si tebët e Apolonisë… Odeonet, vendet ku jepeshin shfaqje dhe luhej muzikë apoloniane, mbusheshin plot me njerëz të të gjitha moshave. Ata ndiqnin me kënaqësi grupe këngëtarësh e muzikantësh nga të gjitha trevat ilire, greke e maqedonase. Ndërsa agarajet, vendet ku zhvilloheshin ceremonitë e festave kombëtare dhe  fetare, gjithmonë  rrinin të hapura për njerëzit…Në stadiume, të rinjtë,  herë pas here  matnin aftësitë dhe forcën e tyre, në  sporte të ndryshme…

Kudo lulëzonte jeta…. Mirëpo, një ditë prej ditësh, në qytetin  e  bukur të Durrahut, u rikthye nga studimet e larta  biri  i  një familjeje  të  shquar. E pritën me lule e këngë në  portin  e madh të qytetit, ku  oratorë  të shquar thurën frazat  të sofistikuara  për  birin e  tyre të ditur. Ky ishte Epikadi, bir i  dëshmorit të luftës… madhështor me atë  veshjen ala sokratçe, por ajo  që e bëri më të  bujshme rikthimin e tij në tokën amtare,  ishte  një kafshëz e  bukur, e panjohur për qytetarët e Durraut,  që ai  e solli me vete.  Të gjithë  u habitën  me  qenien  e  panjohur, që lëvizte vazhdimisht e  s’rrinte në një vend. E gëzuar, e hareshme, ajo  sikur  njihej  me banorët e qytetit dhe  rendëte  drejt tyre  për  të  luajtur  e  përqafuar me ta.  U afronte  feçkën pranë fytyrës, sikur donte t’u fliste vetëm fjalë  dashurie.

– Po kjo kafshëz e bukur e  kaq e dashur,  ç’lloje është more ,  Epikad ?- pyeti kryeplaku i Këshillit,  filozofin e ri,  ardhur  me kënaqësi për të pritur birin e dashur të qytetit, njeriun e shkolluar të së ardhmes. – Si-ta-marr-ta-ha, or bacë ! – Iu përgjigj i dituri  – Është e rrallë në botë.  Me origjinë Perëndie! Kush e ka një të  tillë në vatanin e vet, ai  popull  s’do të njohë Vuajtje, Mjerim  dhe Luftë. E kam siguruar me sakrifica të mëdha, o plaku ynë i nderuar. Rrezikova edhe jetën,  deri sa e bëra  timen: ”Do t’ia çoj vendit  tim , thashë,   të mos njohë kurrë vuajtje  e robëri.”….

– Urraaaa !

Ushtuan brohorimat  e  qytetarëve.

– Rroftë  Epikadi!…Rroftë   Si- ta- marr- ta-haja !

Nga skela deri në qendër të qytetit, populli  e mbajti në krahë Epikadin dhe  Sitamarrtahanë e bukur e çudibërëse. Atje, kënduan këngë dhe  kërcyen  valle, për  filozofin  dhe qenien  e  tij  me origjinë Perëndie. Mirëpo,  plasi sherri: në cilën shtëpi do të qëndronte Sitamarrtahaja, sepse  të gjithë  e dëshironin ta kishin në  kopshtin e tyre…Madje, pati edhe zënka e përleshje me grushta…..

Kaluan ditë e javë, kaluan muaj  dhe jeta në Durrahi vazhdonte e qetë, e begatë…Sitamarrtaha-ja rritej e zbukurohej përditë e më shumë…Populli  i thurte  vargje  bukurisë  dhe madhështisë  së  saj. Ajo ishte  simbol i lirisë e  i lumturisë së tyre. Betoheshin për kokën e saj…bënin kurbane…Fëmijët   belbëzonin emrin e  Sitamarr-taha-së, sapo merrnin gojën…Nëpër mure, në dorezat  e shpatave, në  mburoja e unaza,  në  varëse  e zbukurime  vajzash,  shënohej emri “Si-ta-marr-ta-ha”! Gëzimet dhe ditët e mortit fillonin e mbaronin me lutje  e thirrje për  jetëgjatësinë e Sitamarr – taha-së…

Mirëpo,   pa pritur, për çudinë e  të gjithëve, disa  fshatarë, pranë qytetit,  filluan të ankoheshin për zhdukjen e djemve dhe vajzave të tyre, në mënyrë misterioze, për lopët, kuajt e  delet,  një nga një ose në tufa, që zhdukeshin ose   gjendeshin me barkun e çarë  dhe pa të brendshme, ndërsa, disa qytetarë lajmëruan  për humbjen misterioze të fëmijëve…Aq fshehtas,  sa   fatkeqët   rendnin te  Kopshti  i  Bukur i qytetit, ku jetonte  Sitamarrtaha-ja  dhe binin në gjunjë  para saj: kërkonin mëshirë… shpëtim… Luteshin  e përgjëroheshin për  fatkeqësinë  e tyre të papritur …

Qenia-Perëndi, që ua  “kuptonte aq mirë”  fatkeqësinë njerëzve , u  lëpihej  dhe  u  përqallej, thua se vërtet  do të bënte  të pamundurën për t’i shpëtuar   nga rreziqet e tjera!

Megjithatë, djem trima e të mençur, vajza të bukura e të zgjuara  vazhdonin të zhdukeshin përherë e  më shumë,  po aq papritur e në mënyrë të fshehtë!

Kryesia  e Këshillit të  Pleqve ra në hall. Kudo kishin vendosur  roje  dhe njerëz me  detyra të posaçme në të gjithë vendin, kishin bërë përforcime dhe  prita të fshehta, por asgjë… Numri i grave, nënave e motrave  me të zeza   rritej përditë e më shumë… Po dukeshin njerëz që shisnin plaçkat e shtëpisë, për të mbajtur frymën gjallë…fshatarë që shisnin tokat dhe bagëtitë… familje të tëra fisnikësh që po rrënoheshin… Pse po ndodhte kjo fatkeqësi ?  A nuk kishte  forcë Perëndie,  Sitamartaha-ja ?…Turma njerëzish të mjeruar rrinin para saj, luteshin, kërkonin ndihmë, duke kënduar këngët  e kompozuara enkas për të, bënin kurbane. Ndërsa ajo qante… derdhte lot për fatkeqësinë e tyre…

Tregonin se, nga dëshpërimi, ajo rrinte ditë të tëra pa ngrënë e pa pirë…Kudo shiheshin  rrënime, vjedhje, vrasje, plaçkitje me dhunë…njerëz që iknin nga sytë këmbët  për të  mbijetuar…E padëgjuara ndodhte pa pritur e pa kujtuar, si nga  një forcë e mbinatyrshme, si mallkim Perëndie. Kjo i alarmonte njerëzit e pafuqishëm…Mjeranë, që s’dinin nga t’ia mbanin, grumbulloheshin përreth kafshës së mahnitshme për t’i  kënduar bukurisë  dhe  mençurisë së saj, të bindur  se  perënditë  do t’ia  kthenin fuqinë  hyjnore. Por më kot. Çdo gjë shkonte  tatëpjetë, me vrull…

Ata që vinin nga vendet e tjera, sidomos nga qytetet ilire, shikonin dhe iknin të çuditur se si po shkatërrohej liria dhe begatia e qytetarëve të Durrahit ; habiteshin se si ata njerëz të virtytshëm, atdhetarë të flaktë, nga varfëria dhe frika e pasigurisë, po shndërroheshin në ca zbatharakë të këqij, që vrisnin e grabisnin njëri-tjetrin, për t’i bërë ballë mjerimit që i kllaposi aq pa pritur…Ndërkohë që  këndonin, kërcenin, argëtoheshin dhe vdisnin me  emrin e Sitamartahasë në gojë.

– Sa çudi !…Po mirë, xhanëm, nuk ka dalë  njeri, së paku, të thotë shkakun e kësaj kërdie ?

Pyeti një nga fylarkët  e Këshillit të Lartë të  Apolonisë, emri i të cilit ishte shumë i nderuar midis ilirëve, më të kulturuar të asaj kohe. Por s’mori përgjigje. Kush t’i përgjigjej ? Si t’i përgjigjej ? Nëse dikush kishte hamendësim  për diçka  nuk  ia donte zemra ta thoshte ? Kjo ia  hidhëroi   zemrën patriotit   të kulturuar. Si  mund të shkatërrohej qyteti i vëllezërve  të tij ve të gjaku, të  gjuhës, ku  njerëzit po  të vdisnin pa i afruar  kush ndihmë !?

“Kurrën e kurrës, gjaku Ilirianëve nuk do të bëhet ujë!”

Ai, më i nderuari i fylarkëve, me shpenzimet e familjes së vet,  përgatiti  ushtarët e përzgjedhur  të  Apolonisë dhe,  bashkë  me ta,  dërgoi djalin dhe vajzën e tij në Dyrrahi,   të pajisur në trup  me armët më të sofistikuara  të kohës dhe  i la të lirë të bridhnin natë e ditë  nëpër   qytet. Tadi dhe Masila e bukur, ndenjën disa javë në Dyrrahi…S’lanë rrugicë e qoshe të fshehur të qytetit  pa kontrolluar. U endën edhe nëpër kodrat përreth qytetit, edhe gjatë bregdetit të bukur, por nuk gjetën asnjë gjurmë të atij që shkaktonte fatkeqësinë. Nuk i njihte askush dhe,  cilido që i shikonte, si të dashuruar i kujtonte. Motra dhe vëllai, mes ushtarëve të Apolonisë, flinin pak e lëviznin shumë. Ditë e natë, të uritur e të rraskapitur, kërkonin  shkaktarin që  mjeronte  vëllezërit e tyre, dyhranianë …Takonin  prindër, vëllezër e motra, fëmijë e të afërm të të zhdukurve, por nga askush nuk mësonin diçka të saktë, qoftë edhe  një dyshim të vogël. Ama,  u   vinte mirë  që   fatkeqët e  adhuronin  Sitamartahanë dhe  shpresonin shumë prej saj, njëlloj    siç e  adhuronin  edhe ata   vetë, një   qenie   hyjnore….

Natën me shi e me frullisë të ftohtë,  Tadi dhe Masila trime, mbështetur, si përherë  nga luftëtarët e  shtetit  të tyre, vendosën të  mos  largoheshin nga  qendra e  qytetit, pikërisht  aty ku tregonin se zhdukeshin  njerëzit  më të mirë  të vendit, me  parandjenjën  se do t’u  shfaqej  gjëmëmadhi  i pamëshirshëm…

Dhe ashtu ndodhi.

Duke u gdhirë ata  vunë re se, drejtë  tyre,  me sytë që xixëllonin  nga tërbimi, po afrohej një qenie e kreshpëruar nga etja për gjak, katërkëmbësh, me trup të madh e putra ujku. Një përbindësh i vërtetë.

– Kujdes, Masila, nxirr armët dhe  mbrohu !- E këshilloi vëllai i tronditur   nga ç’po i  shikonin   sytë, ndërkohë që kafsha   afrohej   gati për t’iu hedhur sipër   – Futu mes ushtarëve ! – bërtiti ai dhe, me harkun e shigjetës shtrirë, sa  hante krahu,  ia  mbante shenjën në lule të ballit, përbindëshit  të llahtarshëm…

– Qenka Sitamartahaaa, Masila !..Kujdes,  sytë e saj  lëshojnë  rreze që të      verbojnë !

– Aha,   kush na paska qenë shkaktari që  vret   e rrënon  vëllezërve tanë !- Thirri Masila –  Përpara, Tadi, pa mëshirë !…Urraaa !

Ai shkrehu harkun  e fuqishëm dhe, shigjeta e helmatisur, u ngul drejt  e në syrin e majtë të përbindëshit…

Motër e vëlla dhe  ushtarët trima, iu hodhën sipër kafshës së pabesë, duke ia   grirë mishin   copa – copa…

Pas pak, edhe shiu pushoi…  Qielli u hap…Miliarda  yje shndritën kupën e paanë të gjithësisë, ndërsa  motër e vëlla,  dora-dorës, rendën të gëzuar drejtë bashkatdhetarëve   të çliruar, tashmë, nga Sitamartaha-ja, e pabesë….

Ndër shekuj, tregon gojëdhëna, banorët e Durrahit  nuk lejuan  të hynte më  në qytetin e tyre, qoftë edhe një lule, sado e thjeshtë, e bukur të ishte, pa ia mësuar origjinën me dhëmbë e dhëmballë….