Nga një ngjarje e vërtetë
Kishte ditë që në Hollandë bënte një i ftohtë i hidhët. Atë pasdite Katrina po ndiqte largimin e vajzës që ende e përshëndeste, por sapo ajo mori kthesën e parë, në kthim, fytyra e Katrinës u trishtua sërrish. Qëndroi një çast ashtu e përhumbur dhe palëvizur e pastaj, pa ditur ç’të bënte, kaloi oborrin e vogël të qullur nga shiu dhe hyri brënda shtëpisë. Dielli po perëndonte i lagësht dhe i zbehtë. Ajo ndezi televizorin dhe u fut të kërkonte diçka në kuzhinë por sapo u kthye, në ekran pikasi një fotografi, ku një djalosh i ri vështronte nga ekrani me një dhimbje të madhe. «Ja një njeri që qënka më i trishtë se unë», mendoi ajo duke i mbajtur veshët nga ajo çka thoshte komentatori, i cili po lexonte një thirrje të «Amnesty International» ku kërkohej lirimi i këtij të burgosuri politik që gjendej ende në burgjet e tmerrshme të diktaturës shqiptare.
«Kaq i ri?!»… – mendoi ajo, ndërkohë që fotografia u hoq nga ekrani dhe spikeri i la vend një reklame të birrës “Heineken”. Do të donte ta shikonte ende atë fotografi që e intrigoi menjëherë. «Një i burgosur, – pëshpëriti me vete… Po kush ishte ky njeri, si quhej?… në ç’burg ishte?… Shqipëri?… Ku gjëndet ky vend?… Më duket se në Ballkan, apo jo…»
Po, ai ishte një i burgosur. Ishte më i trishtuar se ajo, edhe pse Katrina kishte menduar deri atë çast se s’mund të kishte njeri më fatkeq se ajo, një grua e braktisur në mënyrën më të dhembshme, me dy fëmijë adoleshentë. Gjashtêm uaj më parë burri i saj, pas disa zënkash të vazhdueshme, më së fundi i kishte lënë një letër në tavolinë dhe kishte shkuar: «Po shkoj… Mos më prit më!…»
Ajo po qëndronte ende përpara ekranit, me një vështrim të humbur, duke kërkuar gjithnjë atë fytyrë aq të trishtë që sapo kishte pikasur fare rastësisht dhe që shprehte një dhembje të jashtëzakonshme. U vërtit një çast në dhomë, ashtu pa folur, por pa e kuptuar nxitoi drejt telefonit, duke kërkuar redaksinë e stacionit televiziv që sapo kishte transmetuar thirrjen e “Amnesty International”. Një kureshtje e çuditëshme po e shtynte. Kush ishte vallë ai djalosh? C’kishte bërë? Dikush nga ana tjetër e telefonit i dha të gjitha informacionet për personin në fjalë. Quhej Sajmir Gjini dhe gjendej në burgun 33, Spaç, në Shqipëri.
– Po një adresë, një numur telefoni, – kishte këmbëngulur ajo, ndërkohë që po shkruante emrin e tij dhe burgun.
– Zonjë, kjo është e vetmja adresë që kemi, – dëgjoi prerë zërin e asaj gruaje që mesa dukej nxitonte. – Shqipëria është një planet më vete, njê botê e padepërtueshme… mund t’i shkruani, – dhe ajo mbylli telefonin.
Katrina mbeti një çast me telefonin në dorë edhe pse biseda kishte mbaruar.
Kaluan tri ditë dhe ajo e risillte herë pas here atë portret në kujtesë. Çuditërisht, kur shkoi të djelën në kishë, siç shkonte zakonisht, gjatë meshës, duke vështruar kubenë e kishës, iu shfaq përsëri ajo fytyrë e dhembshme dhe ajo përsëri tha me mendjen e saj: “Ja pra një njeri që është më i trishtë se unë në këtë botë”.
Kur u kthye atë ditë, kërkoi një kartolinë në sirtarin e saj, mori stilografin, kërkoi gjithashtu emrin dhe adresën e tij disi të habitshme dhe në atê kartê me pamjet e kanaleve të të bukura të Amsterdamit shkroi veçse pak fjalë: “I’m be prayin for you”… Catherine Hest. Amsterdam…
Dhe poshtë kartolinës shënoi adresën e saj. Të nesërmen e postoi. Shpresonte se ai njeri do t’i përgjigjej dhe kjo gjë e lehtësoi disi, pasi mendoi se nuk ishte vetëm ajo që vuante. Në botë kishte vuajtje akoma më të mëdha, vrasje, vdekje, sëmundje të tmerrshme. Por ja, ai vështrim i drejtpërdrejtë sikur ngjizte dhimbjen e botës.
Shqipëria! Ç’ishte ky vënd? Përse një diktaturë?… Dhe menjëherë kishte filluar të hapte librat, një enciklopedi, një histori të Europës dhe kështu, duke kërkuar mbi Shqipërinë e kuptoi se ky popull i vogël, ky vend me një histori të madhe kishte rënë prehë e ideve staliniste dhe e një diktature të ngjashme, nga e cila Europa e Lindjes po çlirohej. Muri i Berlinit kishte disa muaj që kishte rënë.
Kështu kaloi një muaj dhe ajo s’kishte përgjigje. Atëherë dërgoi një kartolinë të dytë, kësaj rradhe me disa vajza me biçikletê nëpër rrugêt e Amsterdamit dhe përsëri duke i shkruar se ajo lutej për lirimin e tij dhe shpresonte se do të gëzonte larine e tij: «I shall pray for you!»… Ajo nuk mund ta imagjinonte se kartolina e saj kishte shkuar vërtet në Spaç dhe të gjithë të burgosurit ishin habitur që një kartolinë vinte më së fundi nga Perëndimi. Ishte një nga shenjat e para se akujt po shkriheshin dhe se diktatura po bënte lëshimet e para. Kur Saimirin e thirrën në komandën e burgut dhe i thanë nëse njihte dikë në Hollandë, ai u tha i habitur:
– Sigurisht që jo!
Pastaj, duke mërmëritur, oficeri i komandës i kishte zgjatur kartolinën me emrin e tij. Ai e kishte marrë pa folur dhe në një mënyrë disi indiferente, duke kërkuar të largohej sa më parë nga inkuizitorët e tij.
Kur doli në oborr, dy nga shokët e tij iu afruan dhe ai u tregoi kartolinën. Të gjithë tê burgosurit atë ditë u habitën me atë kartolinë të ardhur nga një e panjohur. Dikush filloi ta ngacmonte me këngën e njohur «atje në Hollandë, në vëndin e bukur…» Madje në fjetore dhe në mencë filluan ta ngacmonin se na qënkej një «thëngjill i mbuluar», se mos ishte ndonjë nga ato ato «miket e Shqipërisë», një nga «marksiste-leninistet » që shfaqeshin në hotel «Adriatiku» në plazhet e Durrësit. Por ai u betohej që nuk e njihte se cila ishte ajo femër. Madje gjatë gjithë jetës së tij nuk i ishte afruar asnjë femre të huaj. E kush guxonte atëherë tu afrohej, kur agjentët e Sigurimit ishin gjithnjë si hije pas tyre?! Megjithatë shpotitë e të burgosurve nuk mungonin. Herë pas here, tek ngroheshin ulur mbi gurë e oborrit të burgut nën atë djell të ftohtë dimri, heshtja shpesh thyhej me fjalët: «Hë, ç’kemi andej nga Hollanda?!… dhe atëherë shpërthente një e qeshur e madhe saqë vetëm britma e ushtarit të armatosur e ndërpriste euforia e tyre. Sidoqoftë, ajo qenie e largët, femërore, e paidentifikueshme, fillloi t’i shfaqej gjithnjë e më shpesh në ëndërr dhe ta zgjonte, sikur të ishte një nga ato tregimet e përrallave me zana apo një nga ato tregimet e Odiseut për botën e magjistricës Circe. Ah, Hollanda, tulipanët, urat e vogla prej guri mbi kanalet e ujit, Rembrandt, Bruegel, Van Dyck…
Natën, nën dritën e hënës, ai e kishte nxjerrë përsëri kartolinën e asaj të panjohure, duke e lexuar për të njëqindën herë atë rresht lakonik: «Çdo ditë unë lutem për ty». Ç’të ishte kjo – pyeste veten ai.
Njêm uaj mê pas erdhi dhe kartolina e dytê, me tê njëjtên adresë. Njê kartolinê nê galaksinê danteske tê Spaçit. Nuk vonoi shumê dhe një turmë të burgosurish politikë u liruan me vendim presidencial. Presidenti po tregohej mëshirëplotë ! Presioni i Perëndimit ishte i madh dhe midis emrave të tê liruarve, ishte dhe emri i tij. Një mbrëmje të vonë janari, kur po afrohej mesnata, ata i kishin zbarkuar me një kamion të ushtrisë në sheshin kryesor të Tiranës dhe secili, me trastën e tij në krahë, me rroba të vjetra, këpucë të shqyera dhe dhëmbë të rënë, kishin trokitur në shtëpitë e tyre. Askush nuk i priste atë natë. Disa ditë përpara, shqiptarët kishin ndjekur nga ekranet e televizioneve të botës vrasjen e çiftit Çausheskut nga një grup tê revoltës popullore dhe kjo mesa duket i kishte tronditur fort udhëheqësit shqiptarë.
Kur doli nga burgu, gjatë një jave, ai nuk doli nga shtëpia, sikur t’i trëmbej qytetit, njerëzve, Por ditën e parë që doli, ai shkoi drejt postës dhe i dërgoi një kartolinë Katrinës, ku e falenderonte dhe e njoftonte për lirimin e tij. Në zarf kishte futur dhe një lulekuqe që ishte tharë, të cilën e kishte gjetur ato ditë në një nga librat që lexonte para se ta arrestonin. Pastaj priti. Kishte një heshtje, një heshtje e gjatë, e pakuptueshme Por ai nuk e dinte se çdo gjê në Shqipêri po rrokullisej nê njê kaos të madh. Dhe postat gjithashtu. Në Amsterdam, ajo lulëkuqe e kishte prekur Katrinën dhe menjëherë e kishte vendosur nën xhamin e tavolinës. Më së fundi, miku i saj i panjohur ishte liruar… Kishte pritur një letër tjetër nga Shqipëria, meqë ai nuk e kishte shkruar adresën e tij në letrën e fundit. Do kishte dëshirë të kishte korrespondencë me atë njeri. Ç’bënte vallë ai, a ishte i lumtur tani? Në gazeta të ndryshme ajo kërkonte gjithnjë lajmet mbi Shqipërinë. Ky vend, dikur i panjohur, tani i ishte bërë i afërt, madje e ngacmonte të shkonte dhe ta zbulonte, megjithë varfërinë e madhe që mbizotëronte atje. Kështu kishte kaluar vera dhe vjeshta erdhi plot shira.
Një mbrëmje, në televizor, spikeri komentonte disa imazhe nga një anije shqiptare që ishte drejtuar drejt Barit dhe që marina italiane nuk e lejonte të akostonte në port. Një mizëri njerëzish kishin mbuluar kuvertën duke u ngjitur deri lart mbi direkë. Pamja ishte apokaliptike. Kishte kohë që s’kishte marrë asnjë lajm nga Shqipëria. Ç’të ketë ndodhur vallë? – mendonte ajo. Në fakt, letrat në Perëndim vinin disi me vonesë, por ditët dhe muajt shkonin dhe ajo nuk kishte asnjë lajm nga i «burgosuri» i saj. Madje Meri, shoqja e afërt e saj e pyeste gjithnjë nëse kishte ndonjë të re nga i «burgosuri» i saj.
– I burgosuri im? – kishte qeshur ajo, ndërkohê qê tjetra e pa me dashuri.
Papritur, në fund të shtatorit, një telefonatë në mbrëmje vonë i solli atë zë të panjohur që fliste një anglishte të çalë dhe plot gabime. Por zëri tutje vinte i ndrojtur me një timbër të ëmbël.
– Si?… Ku?… Ah, po… gëzohem… Por më jepni numrin e telefonit, adresën, …po, po… prisni, ja po shkruaj… Defense, – dhe ajo filloi të shkruante adresën e tij.
– Po, po, – do të vij… Do t’ju njoftoj, por shumë shpejt… Ju përqafoj!
Ajo harroi që vajza ishte në dhomë duke lexuar dhe kur ajo uli dorezën e telefonit, ajo kryqëzoi vështrimin me të.
– Kush ishte mama? – tha ajo kur pa fytyrên e heshtur dhe tê lumturuar tê saj.
– Oh, – mërmëriti ajo dhe ndjeu se një i nxehtë i hipi në gjoks… – një mik i vjetër… po ti akoma s’ke shkuar të flesh?
Ajo u ul instinktivisht atje ku kishte qenë, por meqë vajza priste që ajo të thoshte diçka më shumë. Pastaj u ngrit sërrish dhe u tha:
– Eja Anë, shkojmë të flemë.
Ajo e puthi si çdo natê dhe u drejtua nga dhoma e saj. Pastaj u lëshua pa forcë në shtrat, me sytê drejt tavanit. Megjithatë ishte e habitur nga kjo e papritur, ndjehej e gëzuar. Ja pra, më në fund… ai kishte telefonuar… i “burgosuri” i saj ishte bërë i gjallë.
Mbylli sytë dhe dëgjoi sërrish zërin e tij që i thoshte: «Sapo kam mbërritur në Paris bashkë me nënën time. Jemi në “Defense”… Na kanë sistemuar në një hotel ata të të Drejtave të Njeriut… Pranë “Harkut të Madh të Triumfit” në Defense». Ajo nuk e dinte se dy ditë më parë ai i kishte nisur një letër me një shënim fare të shkurtër: “I’m free and living in a refuge hostel…”
Por shqiptari s’kishte duruar dhe dy ditë më vonë kishte rrëmbyer telefonin.
«Pra më së fundi ai i kishte shpëtuar atij ferri të vërtetë» – pëshpëriti ajo me vete dhe ndjeu një gëzim të çuditshëm, përzier me një kureshtje të madhe për ta njohur atë njeri nga afër. Cili ishte në të vërtetë ai?…
Tri ditë më vonë ajo mori avionin, kaptoi një qiell plot re mbi La Manche dhe zbarkoi në aeroportin “Charles de Gaulle” me një qiell blu. Pastaj një taksi e çoi në adresën e hotelit. Ishte kohë dreke dhe ai nuk ishte aty, kishte dalë. Ajo priti në holl, zhytur në kolltukët e hotelit dhe pas pak një grup prej dy-tre njerëzish hynë duke folur me zë të lartë, siç flasin ballkanasit, me një gjuhë të panjohur për të. Ajo vështroi menjëherë drejt tyre. Iu duk se e njohu, por ndërkohë kur Sajmiri po merrte çelësin, recepsionisti i bëri shenjë nga gruaja që ishte ulur.
Ai e kuptoi. Duhej të ishte Katrinë. E dinte që do të vinte, por nuk e njihte figurën e saj dhe nuk e dinte se në ç’orë. Kur ai shkoi drejt saj, ajo u ngrit dhe që të dy po shikonin të hutuar njëri-tjetrin pa ditur ç’të thoshin:
– Katrinë?
– Sajmir?
Dhe ata u përqafuan. Ajo e mbajti një çast të gjatë në krahët e saj. Ai ktheu kokën nga njerëzit, mes të cilëve nëna e tij dhe u bëri shenjë të ngjiteshin lart.
– A dalim? – I tha ai.
Dhe ata dolën nga hoteli.
Që nga ajo ditë ajo filloi të vinte çdo fund-javë. Qëndronte të shtunën në darkë, merrnin njê hotel dhe të djelën në mbrëmje largohej. Djaloshi nga Shqipëria ishte fjalëpakë. Por ajo që i pëlqente te ky njeri ishte vështrimi i tij i pastër, natyra disi poetike, paqja që zotëronte në të. Ishte një «love story» e vërtetë mes dy njerëzve që i kishte pikëtakuar rastësisht dhimbja… Njên ga ato ditê e njohu dhe me nënën e tij. E gjora nënë, ishte e lumturuar, ashtu dhe ajo… përqafonin njëra-tjetrën, bênin shenja me duar, përshëndeteshin e ndaheshin me mall. I “burgosuri” i saj dukej se e kishte harruar brengën e madhe dhe kujtimin e hidhur tê atij burgu.
Një ditë ai kishte udhëtuar me tren drejt Amsterdamit. Ishin takuar bashkë dhe e kishin kaluar ditën në Delf, meqë ai kishte dëshirë ta njihte qytetin e Vermeer-it. Katrinë kishte hijen e tablosë së mjeshtrit hollandez “Vajza me perlë”. Atë tablo, ai e njihte që kur kishte qenë në një shkollë të mesme arti, në Tiranë, atëherë kur studionte për pikturë. Por më pas studimet u ndërprenë. Familja e tyre vuante ekonomikisht, nëna ishte divorcuar me kohë dhe mezi i kishte rritur ata fëmijë. Atij iu desh të punonte që 18 vjeç në mënyrë që të mbijetonin, për më tepër vëllai dhe motra ishin në shkollë dhe më të vegjël se ai. Megjithatë, kur gjente kohë, ai bënte ndonjë peizazh, por meqë bojrat nuk gjendeshin kollaj, ai vazhdoi të punonte me laps. Bënte portretet e shokëve të tij të minierës.
Kur ishin kthyer në Amsterdam, në trotuare ai pa afishen e një ekspozitë të Caravaggio-s, që ishte hapur ato ditë për veprën e piktorit italian për të cilin kishte lexuar diçka dhe kishte parë veçse një broshurë të vogël me fare pak piktura në një botim të vjetër rus me ca ngjyra të zbehta dhe të zverdhura nga koha. Megjithatë ai piktor e kishte bërë kureshtar, veçanërisht dhe jeta e tij, përndjekjet qê i kishin bërë.
Kjo ekspozitë ishte një rastësi e këndshme për të. Një ditë më vonë ata shkuan në sallonin e ekspozitës, diku afër shtëpisë muze të Rembrandt. Ishte hera e parë që shihte një tablo të Caravaggio-s. Katrina e shtrëngonte pas krahut dhe ashtu të heshtur ata vështronin tablotë e mjeshtrit të madh, duke lexuar diçiturat, duke iu afruar dhe larguar tablove për të parë efektin e tyre: Martiri i Shën Mateut, Pendesa e Madalenës, Kryqëzimi i Shën Pjetrit… Ja dhe Meduza e tij, ajo kokë e çuditshme që duhej të simbolizonte vetë kokën e poetit që kërkohej që kur kishte patur telashet me Vatikanin dhe kur në një duel kishte vrarë kundërshtarin e tij.
– Ç’kontraste të fuqishme të së kuqes me të zezën, të dritës me errësirën! – tha Saimiri.
– Po, kompozime të mrekullueshme… po kështu dhe portretet.
– A nuk gjen në to influencën e Rembrandt, pikërisht në trajtimin e toneve të zeza?
– Çudi, s’më kishte shkuar ndër mend… por vërtet, ka një influencë rembrandiane… – tha Katrina.
Katrina shikonte fytyrën e mahnitur të Saimirit dhe lumturohej…
– Dhe të mendosh se ky njeri shumicën e kohës të jetës së tij jetoi i përndjekur… E di? Ai kishte qënë në Maltë në një nga kalatë e famshme të ishullit ku punonte për fisnikun e qytetit, por u detyrua dhe andej të largohej fshehurazi… duke u kthyer në Itali, një ditë korriku të vitit 1610, brigjeve të Porto Ercole-s ai u gjet i vrarë … me sa duket përndjekësit e tij më së fundi e kishin kapur …
– E tmerrshme, – tha Katrinë, dhe vështroi gjithë trisht nga tabloja e fundit e ekspozitës.
Piktori i madh nga Caravaggio e Lombardisë, ishte vrarë nga përndjekësit e tij.
Një mbrëmje, Katrinë e kishte prezantuar me dy nga shoqet e saj të ngushta dhe ditën që Saimiri do të kthehej në Paris, ajo e njohu me të atin dhe nënën e saj që kishin ardhur nga Rotterdami për ta takuar. Katrina fluturonte nga lumturia. Pasdite ajo e shoqëroi në stacionin e trenit dhe meqë kishin kohë u ulën në një kafene. Papritur, s’dihet pse ajo e kishte pyetur:
– Ti më ke folur shumë pak për burgun dhe unë e kuptoj… por pse vallë një dënim aq i ashpër vetëm pse tentove të ikje nga Shqipëria dhe të shaje qeverinë? Pesëmbëdhjetë vjet është një jetë e tërë…
Saimiri nuk e priti këtë pyetje dhe në fillim heshti, por duke parë sytë e pastër të Katrinës qeshi me dhimbje:
– Ju perëndimorët e keni të vështirë ta imagjinoni Shqipërinë, apo të imagjinoni se ç’është diktatura… Mua dhe mund të më pushkatonin, siç kanë pushkatuar të tjerë për të njëjtat motive, por unë isha i vetëm, nuk bëja pjesë në ndonjë organizatë…
– Të pushkatohesh për diçka të tillë?… Po kjo është çmenduri!…
– Kam njohur dikë në Tiranë, i cili shkoi në bregdetin e jugut, në Sarandë dhe që andej, u nis me not, bashkë e dy motrat e tij. Me not iu drejtuan Korfuzit që është 6 milje larg…Të nesërmen në mëngjes një anije greke e peshkimit i kishte gjetur… dy motrat dergjeshin gjysmë të mbytura mbi ujë ndërsa vëllai i tyre ishte mbytur diku dhe nuk gjendej më…
Një heshtje e madhe i pushtoi të dy.
– Saimir, kam dëshirë të më flasësh për jetën tënde atje… unë pothuaj s’di asgjë për familjen tënde, njerëzit që të rrethojnë, për të kaluarën tënde, jetën tënde atje…
– Çfarë të tregoj?… Madje nuk dua ta kujtoj atë kohë, atë jetë… ishim kthyer në hije… njerëz që kishin frikë nga gjithçka, nga fqinji… jo, jo, nuk dua ta kujtoj më atë kohë.
– Ku banoje atëherë?
– Në qëndër të Tiranës… përballë ndërtesës sonë ishte një kishë e bukur katolike, por një ditë, atëherë kur u mbyllën kishat e xhamitë dhe diktatura e shpalli Shqipërinë si i vetmi vend ateist i botës, një buldozer u shfaq dhe e rrafshoi atë… Të nesërmen s’kishte gjë tjetër veç një gërmadhë.
Pastaj ai pushoi. Nuk donte të fliste më. Ajo e ndjeu se rikthimi në kujtesë ishte një rizgjim i plagëve për të. I erdhi keq dhe i mori kokën me të dyja duart dhe ia mbështeti mbi gjinjtë e saj. Dhe kështu, pa folur, ata qëndruan një kohë të gjatë.
Që nga ajo ditë kishin kaluar pothuaj dy javë. Ai po priste me padurim ardhjen e Katrinës të shtunën, kur atë pasdite një zë i njohur i telefonoi. Ishte një shok i fëmijërisë, «poeti» siç e quante me shaka ai, i cili dikur punonte në një fabrikë parafabrikatesh. Gjatë ditës transportonte si hamall thasët e çimentos dhe në mbrëmje lexonte i etur romanet e «Brezit të humbur», librat e Hemingueit, Remarkut, etj. Shkruante poezi. Dhe ja, më së fundi dhe ai e kishte kapërcyer Adriatikun si mijëra refugjatë të tjerë që i largoheshin me nxitim Shqipërisë. Disa kohë kishte qëndruar në Itali dhe pastaj bashkë me një shok kishte ardhur drejt Frejus dhe kishte hyrë në Francë ku kishte kërkuar azil politik.
Të nesërmen ai morri trenin dhe shkoi ta takonte në Melun, ku kishte dhe plot refugjatë të tjerë të vendosur në një kazermë të vjetër ushtarake. Bertin e gjeti menjëherë, pasi aty kishin mbetur veç nja 90 refugjatë dhe të gjithë njiheshin. Të dy u lumturuan kur panë njëri-tjetrin. Pastaj ishin kujtimet që risollën adoleshencën dhe rininë e tyre, atë kohë që Berti e kishte quajtur që atëherë «koha e plumbit». Nuk kishte kaluar as gjysmë ore kur ai pikasi dikë që po merrej me një vajzë të vogël. Iu duk fytyrë e njohur dhe e vështroi më mirë, duke harruar që Berti po i fliste për një histori dashurie.
– Ej, ku e ke mëndjen? – e kishte shkundur ai.
Ai i tregoi Bertit nga njeriu që luante me vajzën e vogël.
– E njeh?
– Po! – u përgjegj Berti. – E kam njohur këtu në kamp. Eshtë bashkë me gruan.
– Më duket se është një nga rojet e burgut …
– Si kështu?… e pamundur…
– Prit pak, – u përgjegj ai dhe duke u shkëputur shkoi drejt njeriut me këmishën me kuadrate. Ndaloi para tij dhe vështrimet e tyre u kryqëzuan. Sapo e pa, tjetri u hutua dhe menjëherë ktheu kokën, por ai e kapi fort nga krahu dhe e tërhoqi drejt vetes.
– Dedë, nuk më njeh?
– Jo… – mërmëriti ai dhe iu muarr goja… kush je ti?
– I burgosuri i qelisë 11!
– Më duket se më ngatërron me dikë tjetër, – shtoi ai dhe deshi t’i vidhej vështrimit të tij. Menjëherë u shkëput dhe kërkoi të largohej, duke kapur vajzën e vogël:
– Viola, eja, shpejt…
Por ai e kapi sërrish nga krahu.
– Dedë… kaq shpejt e harrove fytyrën time? – dhe ai e tërhoqi pranë vetes, aq sa dy fytyrat prekën njëra-tjetrën.
– Shikomë dhe njëherë që të kujtohesh!
– Më lër të lutem, – pëshpëriti Deda me një zë lutës.
Ai donte ta godiste, por ndërkohë vogëlushja e ndjeu rrezikun që i kërcënohej të atit dhe meqë Deda nuk lëvizi, ajo e kapi nga duart dhe filloi të qajë.
Ai vështroi një çast nga fëmija dhe i erdhi keq. Lëshoi ngadalë dorën që mbërthente si një darë krahun e tjetrit dhe e pa sërrish në sy. Donte ta pështynte, por ndjeu se gjithë gurmazi i ishte tharë. Papritur ndjeu dorën e Bertit që e preku në sup.
– Ç’ke kështu?
– E shikon këtë fytyrë? Kur isha në Spaç u binte në qafë të burgosurve, ndërsa tani na ka kërkuar azil politik! E tmerrshme!
Vajza vazhdonte të qante dhe atij i erdhi keq. Ndërkohë një grua se nga doli dhe rendi e frikësuar drejt tyre duke marrë vajzën me të mirë. Deda qëndronte ende i shtangur pa guxuar ta shikonte në sy.
– Shkojmë… s’dua ta shikoj më këtë fytyrë… Dua të harroj gjithçka!
Berti e tërhoqi me vete dhe ata bënë pak më tej.
– Eja, po të shoqëroj deri tek stacioni i trenit.
– Jo, ecim në këmbë më mirë… po më merret fryma… eja, ikim sa më shpejt se s’dua të bëj skandal!
– Harroje tani… mjaft, mjaft me të kaluarën…
– Edhe unë dua të harroj, të harroj gjithçka, por si mund të harroj… më duket e pamundur!
Dhe ata shkuan tutje, poshtë një dielli që dhe ai po fshihej mbi re. Ecën dhe vazhduan me kujtimet e tyre… koha e adoleshencës, e bredhjeve, e librave që shkëmbenin mes tyre, e ëndrrave dhe e burgut. Ishin të gëzuar që kishin gjetur njëri tjetrin…
Të nesërmen ai shkoi në aeroport për të pritur Katrinën. Sapo e pa ajo rendi drejt tij dhe e mbyti me të puthura.
– Kësaj rradhe do të qëndroj plot një javë, – i pëshpëriti ajo rrëzë veshit, duke e puthur.
Pasdite ata brodhën buzë Senës. Një “whisky” në kafenenë “Sarah Bernard” në “Chatelait”, disa galeri pikture në Rue Jacob dhe Rue de Seine dhe pasi vizituan hotelin ku kishte vdekur Oscar Wilde ata u kthyen të kalonin darkën në një bar të këndshëm, në “La Palette”, ku piktorë të shumtë të “La Belle époque” dhe ata të viteve ‘40-‘50, kishin lënë paletat e tyre, si klientë të përhershëm që ishin.
Atë natë, në dhomën e atij hoteli të thjeshtë, ku binte një dritë e bukur hëne, ajo donte të bënte dashuri dhe i flaku tutje sutjenat dhe të mbathurat e mëndafshta dhe ashtu, me trupin e saj të hajthmë, me një lëkurë të bardhë, me ata dy gjinj paksa të ngritur, iu ngjesh pas kurrizit dhe filloi ta ledhatojë, duke futur këmbët e saj mes të tijave, çka gjithnjë atë e drithëronte. Pastaj dora e saj u ul, duke prekur barkun e tij, kofshët dhe më pas duke prekur seksin e tij. Ishte i ngrohtë. Ajo iu ngjesh akoma më shumë, kur ndërkohë ai u kthye dhe e pushtoi pa folur, me krahët e tij të fuqishëm dhe duke prekur njëkohësisht me seksin e tij të qullët seksin e saj. Por seksi i tij nuk lëvizi si zakonisht. Ai u tërhoq disi duke u tërhequr mbi barkun e saj, i preku me buzë thithat, përshkoi me buzë ijet e saj dhe pastaj, pas një psherëtime, i ngjeshi faqen e tij mbi bark.
– S’mundem Katrinë… më ndje… historia e djeshme më ka tronditur… e tmerrshme të takohesh papritmas me inkuizitorin tënd, i cili për më tepër fshihet si një i përvuajtur diktaturës…
Por ajo ndërkohë kishte zgjatur dorën dhe i preku buzët që të mos vazhdonte më. Pastaj rrëshqiti dhe ajo dhe ia futi kokën mes gjinjve të saj sikur ta kishte fëmijën e vet. Dhe ai u deh nga aroma e atyre gjinjve. Një heshtje e gjatë pllakosi dhomën. Sa kohë kishte kaluar kështu? Dhjetë, njëzet minuta apo më shumë? Pastaj ajo u tërhoq dhe u vesh. Zgjati kokën dhe e kuptoi se ai tani po flinte. Iu afrua krevatit dhe filloi ta kundronte me dhëmbshuri, kur papritur, në shpatullën e tij, poshtë, ajo dalloi një të prerë të vjetër. Ishte një plagë… Ajo iu afrua edhe më dhe pështeti buzët e nxehta mbi të. Ai flinte me ato kujtime që s’do t’i shqiteshin gjatë gjithë jetës, si ajo plagë burgu që i kishte mbetur si një tatuazh i përjetshëm…
Tre muaj më pas ata u martuan…
Luan Rama
Komentet