Avokati Spartak Ngjela , në një status të tijin për reformën në drejtësi, shkruan se ish-kryeministri Berisha e humbi betejën për qëndresë ndaj reformës brenda në PD.
Ngjela shkruan se në PD mbizotëroi fryma proamerikane e deputetit Eduard Selami, i cili sipas tij, po i risjell frymën properëndimore PD-së, mbi të cilin u krijua kjo parti.
Gjithashtu, Ngjela thotë se Berisha ende nuk e ka pranuar humbjen dhe ka nisur një lfutë guerile ndaj amerikanëve.
Ai nënvizon se edhe Meta është i pafuqishëm për ta shpëtuar Berishën, megjithëse ka dhe ka patur një lidhje të fshehtë mes tyre, sipas avokatit.
SHKRIMI
Çfarë do të ndodhë në fund të gushtit, do të përfundojë së miratuari i gjithë korpusi ligjor i Reformës në Drejtësi?
l
Ndërkohë ka heshtje. “Heronjtë” po pushojnë; kurse Hordhitë Berisha duket se janë pa drejtim, sepse Saliu ka humbur përfundimisht arsyen politike, dhe, për t’u mbrojtur nga Reforma, ka dalë në kaçakëri, në një “luftë guerile” kundër amerikanëve, duke dashur ndërkohë të trembë deputetët e tij për të bllokuar Reformën.
Por, çarja e deputetëve të Partisë Demokratike dhe vetë opozitës, nuk është një akt i thjeshtë i properëndimorëve demokratë, edhe pse Saliu mendon se mund dhe ta neutralizojë këtë çarje me kërcënime banditeske, siç ka vepruar në fillim të viteve ’90 dhe gjithmonë kur ka pasur rezistencë demokratike brenda PD-së.
Por tani Saliu nuk është në pushtet, dhe ndërkohë politika amerikane i është përgjigjur shumë ashpër dhe drejtpërsëdrejti.
Në të njëjtën kohë, properëndimorët e Partisë Demokratike, mendohet se kanë hyrë ndërkohë në një kevizje të mirëfilltë politike, e cila sigurisht që do të vijojë prej tyre, sepse kuptohet që ata kanë hapur një derë të re për të djathtën shqiptare, dhe spikat që drejtohen si frymë nga ish kryetari i Partisë Demokratike, Eduard Selami, sepse ky befas rikrijoi në PD frymën proamerikane.
Selami po kuptohet se luan i qetë, pasi e di që aktualisht është shumë më i fortë se Saliu, sepse ka me vete perspektivën shqiptare, koncept ky të cilin psikika e turbullt e Saliut nuk ka pasur asnje rast që ta kapë. Selami luajti fort dhe me personalitet, dhe, në një sens politik, e mundi Berishën politikisht pas njëzet vjetesh. Por, gjithashtu, në këto momente, Selami, pas njëzet vjetësh, duket se po i hap sërish Partisë Demokratike perspektivën amerikane, të cilën ajo, me Saliun, e pati humbur që në vitin 1996.
ll
Saliu dhe i gjithë rrethi i tij antireformë e kishte shpresën te Meta. Saliun dhe Metën, i kishte bashkuar frika e ndëshkimit individual dhe jo arsyeja politike e gjërave. Kjo i pati detyruar të dy që të merreshin vesh “me shenja” dhe jo me arsye politike, e cila normalisht gjithmonë duhet të të çojë në një skemë politike. Këta të dy, në fakt, ishin të sunduar individualisht nga dy frikëra: nga frika e ndëshkimit të tyre nëpërmjet Reformës, dhe nga frika e politikës amerikane. Kjo e dyta, në fakt, kish pushtuar më realisht Metën, prandaj ky deklarohej gjithmonë hapur për Reformën, por njëherësh krijonte pretekstin e konsensusit me opozitën, për votimin e Reformës në Parlament.
Me “tezën e Metës për konsensus”, kuptohej në fakt se raporti Meta – Berisha ishte i fshehtë, ngaqë, me konsensusin, si “pretekst demokratik”, Meta tregonte që e kishte shpresën te Saliu.
Si pasojë e këtij naiviteti politik frikërash shqiptare, që për pasojë nuk ishte i dukshëm, politika amerikane vijoi presionin real kundër Metës. Ai ndihej i trembur, sepse sigurisht që diku kishte shkelur ndërkombëtarisht, dhe prandaj, në çdo rast, deklarohej pro Reformës. Por ndërkohë ishte shumë i kapshëm që vetë gjendej i fiksuar pas “qëndrueshmërisë” se radhëve të Sali Berishës. Ndërsa , kur erdhi çasti që radhët e Saliut ranë në favor të politikës amerikane, domethënë edhe të interesit të zhvillimit aktual shqiptar, Meta kaloi në çthurje mendore, e cila spikati hapur në Parlament para votimit, në 21 korrik.
Por tani ishte vënë: Meta kishte rënë viktimë e frikës së tij politike; kurse iniciativën e të gjithë gjendjes e mori në dore ambadadori amerikan. Ai i trajtoi Berishën, Metën dhe Bashën si një bandë; shfrytëzoi deklarimin botërisht të Metës pro Reformës, bëri të qartë te deputetët e Partisë Demokratike qëndrimin amerikan kundrejt votës kundër të tyre; realizoi realisht numrin prej dy të tretash të Parlamentit pro Reformës, dhe, pa lëkundje, i futi të dy taborët, edhe taborin Meta, edhe taborin Berisha në Parlament… te cilët votuan një nga një, e që të tërë, pro Reformës Kushtetuese…
Kjo është tabloja e ngjarjes historike të Reformë në Drejtësi, deri tani, kur po pritet votimi i të gjithë paketës që e përmbyll aspektin ligjor të Reformës në Drejtësi.
Ndërkohë, maxhoranca aktuale e drejtuar nga PS në Parlament, dhe politika amerikane gjithashtu, kanë deklaruar se votimi i Reformës duhet të përmbyllet deri në fund të gushtit. Por Berisha nuk i ndahet gueriljeve antiamerikanë dhe antireformë: ai ka ende shpresë se mund ta shpëtojë status quo-në korruptive të drejtimit të shqiptarëve nga “pashallarët e rinj”. Ky është sërish një naivitet politik i momentit, por nuk kemi se çfarë t’i bëjmë. Historia e Shqipërisë na ka mësuar se, deri tani, gjithmonë, për të shpëtuar pushtetin korruptiv të pashallarëve, janë ndëshkuar shqiptarët si shoqëri. Por, a mund të vijojë edhe sot kjo rrugë e vjetër e historisë shqiptare?
Jo, kjo rrugë e vjetër është prishur tani përfundimisht; sepse sot shqiptarët janë me informacion, dhe janë në shumicë absolute, me 95 përqind, proamerikanë. Kurse proamerikanizmi shqiptar, i tremb pashallarët e rinj, dhe i jep energji çeshtjes së Reformës në Drejtësi, që kjo të shkojë deri në fund. Proamerikanizmi shqiptar, në fakt është esenca e politikës shqiptare sot në Shqipëri dhe në Kosovë, por pashallarët e rinj shqiptarë nuk e pranojnë dot këtë. Esencialisht shqiptarët sot në shumicën dërmuese janë properëndimorë: domethënë me rilindësit e shekullit të XIX dhe të fillimit të Shekullit të XX, dhe jo me pashallarët orientale, fakt historik ky që tregon se Shqipëria aktualisht ka shpëtuar nga zgjedha historike lindore.
lll
Por, cilat janë pyetjet që duhet të ngremë tani për votimin e fundit të gushtit. Ato janë:
- A do t’i qëndrojë kryeministri Rama deri në fund paktit që ka bërë me amerikanët dhe europiano-perëndimorët për Reformën?
- A do kthejë dot Meta hapur pro Saliut për të krijuar një qeveri të përbashkët?
- A mund ta mbështesë i gjithë grupi parlamentar i LSI- së Metën në një aventurë politike antiamerikanë dhe pro Saliut?
- A do t’i trembë dot Saliu banditisht deputetët e opozitës që u rreshtuan pro Reformës, dhe e detyruan atë të futej në Parlament dhe të votonte Reformën?
- A do të fitojë fryma properëndimore e Eduard Selamit në Partinë Demokratike?
- A do të vazhdojë t’iu qëndrojë mbi kokë si Shpata e Damokleut antireformistëve proamerikanizmi absolut i shqiptarëve?
Përgjigjia e këtyre pyetjeve, në fakt lidhet drejtpërdrejt me atë që pritet të ndodhë në fund të muajit gusht: me votimin e pacenuar të të gjithë paketës ligjore të Reformës në Drejtësi.
Komentet