Nga Nick Miller, New York Times

Evropa nuk ishte rehatuar ende mirë për të ndjekur ndeshjen Itali-Shqipëri të shtunën, kur e gjithë loja u kthye përmbys.

Kishin kaluar njëzet e tre sekonda kur Federico Dimarco bëri një gabim të tmerrshëm në një rivënie në të majtë të Italisë, duke synuar Alessandro Bastonin në zonën e tij. Bastoni qëndroi i ngrirë teksa para tij u shfaq një flakë e kuqe shqiptare, e cila ndërpreu topin dhe gjuajti si raketë në këndin e sipërm.

Portieri Gianluigi Donnarumma dukej i shtangur si një njeri që sapo kishte hapur një derë taksie, vetëm se dikush tjetër ishte futur brenda dhe ishte larguar me shpejtësi. Nuk duhej të shkonte kështu.

Por ndoshta italianët duhet ta dinin. Në fund të fundit, golashënuesi që theu rekordin e golit më të shpejtë në historinë e Kampionatit Evropian luan në Itali. Por nga të gjithë yjet e Serisë A në Gjermani këtë verë, Nedim Bajrami ndoshta nuk ishte në mesin e atyre që parashikohej të vendosnin rekorde.

“Të shënoj për Shqipërinë në një kampionat europian ka qenë një ëndërr për mua që kur isha fëmijë”, tha Bajrami pas ndeshjes. “Kam punuar shumë për këtë.”

Ai nuk bën shaka. Bajrami është një nga 19 lojtarët në skuadrën e Shqipërisë në Euro 2024 që kanë lindur jashtë vendit, por pak prej tyre kanë kaluar një proces kaq të mundimshëm për të fituar vendet e tyre.

Në fakt, ai u desh të shkonte në gjykatë për t’u lejuar të luante për Shqipërinë.

Bajrami u lind dhe u rrit në Zvicër – në Zyrih, konkretisht – nga prindër etnikisht shqiptarë. Ai iu bashkua skuadrës së tij lokale, Grasshoppers, me moshat dhe kaloi nëpër rangje, duke bërë debutimin e tij për të rriturit në vitin 2017.

Ai gjithashtu fitoi një thirrje ndërkombëtare, në ekipet e të rinjve të Zvicrës, duke luajtur për ta në çdo nivel, nga moshat nën 15 deri në 21 vjeç. Ai madje i drejtoi disa herë si kapiten, duke përfshirë në një ndeshje ndërkombëtare kundër një ekipi gjerman me Kai Havertz, tani i Arsenalit.

Por, ndërsa kjo zakonisht përfaqësonte një rrugë drejt ekipit të të rriturve zvicerane, gjithmonë kishte diçka që e tërhiqte Bajramin në një drejtim tjetër.

Gjithçka filloi kur Edy Reja, italiani që drejtoi kombëtaren shqiptare nga viti 2019 deri në vitin 2022, iu afrua Bajramit për ndryshimin e besnikërisë në vitin 2021. Si i tillë, ai hodhi poshtë një thirrje në skuadrën U-21 të Zvicrës për Kampionatin Evropian të atij viti.

“Ne u përpoqëm ta bindim Bajramin që të vazhdojë të luajë për Zvicrën,” tha Mauro Lustrinelli, në atë kohë trajner i Zvicrës U-21. “Por ai na tha se zemra i rreh për Shqipërinë. Për ne në kombëtare, identifikimi është një nga vlerat kryesore, ndaj nuk na mbeti gjë tjetër veçse ta linim të largohej”.

Problemi ishte se, në atë kohë, Bajrami në fakt nuk kishte nënshtetësi shqiptare. Por përveç pasurisë, famës dhe adhurimit, një nga përfitimet e të qenit futbollist është se kur një proces burokratik është në interesin kombëtar, mund të shkosh drejt e në majë.

Ilir Meta, asokohe president i Shqipërisë, miratoi Bajramin si shqiptar (së bashku me të riun e atëhershëm të Fulham, Adrion Pajaziti) në mars të vitit 2021, duke ia zbutur teorikisht rrugën drejt kombëtares.

Por edhe një dekret presidencial nuk ishte i mjaftueshëm për të bindur FIFA-n. Pavarësisht rregullave relaksuese rreth lojtarëve që duan të ndërrojnë besnikërinë kombëtare, pika ngecëse në rastin e Bajramit ishte se, ndërsa ai kishte qartazi lidhje familjare me Shqipërinë, ai nuk kishte shtetësi të dyfishtë formale në kohën kur luante për ekipet e të rinjve zvicerane. Teknikisht, të paktën sipas FIFA-s, ai duhej të kishte pasaportë shqiptare që në moshë të vogël për t’u kualifikuar.

Ata e refuzuan kërkesën e tij, pastaj refuzuan gjithashtu apelin e tij, pjesërisht për shkak se ai kishte luajtur katër herë për ekipin U-21 të Zvicrës pasi mbushi 21 vjeç. Kështu lojtari e dërgoi çështjen e tij në Gjykatën e Arbitrazhit Sportiv, në thelb duke pretenduar se FIFA ishte tepër e rreptë në mënyrën se si zbatoheshin rregullat e saj.

Bajrami dhe federata shqiptare cituan ‘Nenin nëntë të Rregullave që rregullojnë zbatimin e statuteve të FIFA-s’, i cili në thelb thotë se një lojtar mund të aplikojë një herë për të ndryshuar besnikërinë, me kusht që ata të kenë shtetësinë për vendin e ri dhe se nuk kanë luajtur në një lojë konkurruese të nivelit të lartë për vendin e vjetër. Debati ishte se vendimet fillestare të FIFA-s në rastin e Bajramit ishin një interpretim tepër i rreptë i atij statuti.

Dhe Arbitrazhi ra dakord: ata vendosën në favor të Bajramit dhe Shqipërisë më 30 gusht 2021, duke e bazuar gjerësisht vendimin e tyre në faktin se ai kishte përfaqësuar Zvicrën vetëm në nivel të të rinjve. Reja humbi shumë pak kohë për të thirrur rekrutin e tij të ri dhe Bajrami bëri debutimin e tij në një ndeshje kualifikuese për Kupën e Botës kundër Hungarisë një javë më vonë.

“Vendosa të luaj për Shqipërinë pasi dëgjova zemrën time”, tha Bajrami pas marrjes së vendimit.

Fakti që Bajrami shënoi një gol kaq të spikatur dhe, në të vërtetë, historik, ndoshta nuk është një surprizë e madhe. Edhe avokatët e tij më të rreptë do të luftonin për të argumentuar se ai është një lojtar i qëndrueshëm, por ai është edhe një lojtar për një rast të madh. Ai shënoi një gol ulëritës kundër Republikës Çeke në kualifikuese, duke u rrotulluar rreth 30 metra larg portës dhe duke goditur si çekan në këndin e sipërm. Ky ishte goli i barazimit në barazimin 1-1 dhe ndihmoi Shqipërinë të siguronte vendin e parë në grupin e kualifikimit.

Ai gjithashtu ka fituar pak reputacion edhe për arritjen e qëllimeve të mëdha në nivel klubi. Bajrami u transferua në Itali në vitin 2019, fillimisht nënshkroi për Empolin dhe më pas u transferua te klubi i tij aktual, Sassuolo, në vitin 2023.

Ai ka shënuar vetëm 10 gola në Serie A, por pesë prej tyre janë shënuar kundër Milanit, Interit, Lazios dhe Romës.

Megjithatë, pa marrë parasysh sa gola të mëdhenj shënon ai për klubet, pak do ta mposhtin goditjen e tij prej 23 sekondash në Dortmund. Dhe do të ketë pak momente për të cilat një lojtar ka luftuar më shumë. sn