“Shumicën e kohës as nuk përpiqem t’i përkthej fare fjalët ose mendimet e mia që më qëndrojnë si mjegullinaja nëpër kokë. Ato me dukën të paformë dhe të papëlqyeshëm, pastaj kridhen: i harroj shpejt.

Pak më parë ndodhesha tek Kopshti Publik ku rrënja e gështenjës (genjeshtres) ishte futur thellë në tokë, nën bankinë. Nuk më kujtohej më ne ishin rrënjë e saj. Fjalët ishin zhdukur dhe, bashkë me to, kuptimi i sendeve, mënyrat e përdorimit të tyre, shenjat e dobëta të njohjes që njerëzit kanë përvijuar mbi sipërfaqet e tyre. Rrija ulur, pak i përkulur, me kokën poshtë, i vetëm, përballë asaj mase të errët dhe të nyjëzuar, shëmtirë e tëra, që më fuste frikën. Dhe pastaj, pata atë shkëndijën e ndriçimit. M’u zu fryma. Kurrë, para këtyre ditëve, nuk e kisha parandier se çfarë do të thotë ‘të ekzistosh’.”

(Jean Paul Sartre, “Neveria”)

….!

“Ndërkohë që sundimtarët ose karaxhozët e “Komunës” së Parisit së bashku me veglat e tyre elektorale ose politike vazhdojnë të kridhën dhe c´kridhën në gjumin dhe agoninë e thellë të një natë të huaj në qytetin e dritës…E tërë ajo lukuni e fandasur dhe harlisur të zgjedhurish dhe zgjedhësish (votuesish) të tyre, sikur i ngjajnë një klinike të madhe neuropsikiatrike në të cilën të gjithë vuajne (lëngojnë) nga e njejta sëmundje ose diagonozë. Edhe pacientë, edhe personeli i klinikës.”  ( Anale dhe kronika)

Sidoqoftë, vetëm pas një qëndrimi dhe shoqërie relativisht të gjatë me shtazët ose bishat më te egra të Xhunglës, me në fund kuptova se nuk ishte edhe aq keq dikur me ca “kafshë të larta” pushtetmbajëse, elektorale ose politike!” ( Antropologu anonim)