Pesë poezi nga libri   “Në kujtesën e pemëve”

MBASE EDHE TË GJALLËT

Mbi një varr të shembur,

Dy filiza të rinj,

Pesë trëndafila plastikë

Dhe një epitaf i shlyer përmbi.

Askush nëpër këto hije varresh

Nuk paska herrur barin e fishkur.

Mbase edhe të gjallët

Në këtë qytet drejt vdekjes paskan ikur.

Përtej kazermave ushtarake

Një nënë e moshuar

Ledhaton një copë mermeri të kuq.

Këtu edhe drurët paskan lotuar.

Nëpër shelgjishtet e pikëlluara

Fshikullon një erë e forte.

Nga të pesë shqisat e ndijimit

Dita pjalmon trishtimin e shpirtit .

Një këlysh i vogël bredhës,

Te një faltore kërkonte diçka pranvere.

Dy palë këpucë kishin mbetur peng,

Në xhaminë e Shën Sofisë ndjehej një dënesë era.

NËN HIJEN E KAMBANORES

Vetëm në këtë lagje të vjetër

Qajnë si fëmijët degët e pemëve.

Pastaj, të dielave, hëna del lakuriqe

Dhe zhytet në gjirin e bjeshkëve.

Nën hijen e kambanores,

Të premteve pushojnë pëllumbat e egër,

Kurse ditëve të tjera,

Tërë kohës kumritë bartin ujë të shenjtë.

Sa herë që vijnë zogjtë në këtë lagje,

Njerëzit edhe më shumë seç ndjejnë.

Nëpër faltoret e qytetit,

Me javë të tëra, psalmet nuk mejnë.

Diku te një çati gjysmë të rrënuar,

Dy kanjushe të bardha fluturuan.

Puhia depërtoi nëpër dejtë e tokës,

Në fushën e mëllenjave mbiu një bar shërues.

MBI TRYEZËN TIME TË PUNË

Mbi tryezën time të punës

Një enë prej balte të pjekur

Me ca letra të adoleshencës

Pranë dy zarfesh të kaltër

Dhe një ftoi të zverdhur.

Në murin përballë pasqyrës

Një portret surrealist i mjegullave.

Këtu kurrë nuk hyjnë njerëz.

Për çdo mëngjes

Dehet këndesi i lagjes, ai më i egri i sërës.

Ka pas edhe ditë më të mira.

Mëngjeseve herët

Pjergulla ngarkohet me fruta,

Kurse mbrëmjeve milingonat e kuqe

Shkundnin klorofilin e gjetheve të buta.

Edhe era i shkundte pemët në kopsht.

Kurrë nuk arrita

T’i vjeli mollët e pjekura, i hëngrën gomarët,

Se në çdo stinë,

Këtu dhunshëm ndërroheshin kopshtarët.

Mbi tryezën time të punës

Sot s’kishte mbetur asnjë letër,

As zarfet e kaltër, krejt të hapur.

Bashkë me kaltërsinë e qiellit

I kishte përpirë po ai këndes i lagjes, i çartur.

MË BËJNË TË NDJEHEM NJERI

Në syrin e saj të majtë

Fshihen të gjitha sekretet e shemrave,

Kurse në dorën e  djathtë,

Muzika hyjnore e kushtrimit të femrave.

Sa herë që ndalen vizitorët para saj,

Herë e mbyllë njërin sy

E herë duket se na përshëndet

Me tjetrin sy të sëmurë që gjer në dalje nga nget.

Në këtë muze të shthurur,

Njëqind portrete të Mona Lizave qofshin,

Vetëm portretet e zogjve në hapësirë

Më bëjnë të ndjehem njeri, ndaj kurrë mos mungofshin.

MOS U NDALTË KURRË MALLKIMI

Poqe se shndërrohem në bukëshkelës,

Mbetsha pa mendje, atdheu im!

M’u qorrofshin të dy sytë,

Nëse të harrojë

Moj Shqipëria ime, krenare,

Lukunitë le të m’i grijnë eshtrat, fare!

Mos m’u rrittë asnjë pemë në kopsht,

Mos dalsha kurrë në dritë,

Nëse të harrojë

Moj Shqipëria e ime, u bëfsha fatkeq,

M’u thafshin damarët e gjakut,

Mos paça pikë uji në jetë!

Nëse të harroj edhe ty,

Moj fushë e gjerë e mëllenjave,

Gjarpinjtë e zinj dhe korbat

Le të m’i nxjerrin sytë!

Mos përjetofsha dashuri, as të parë, as të tretë,

As të njëmijë e dytë.

Nëse të harroj,

Moj Shqipëri e maleve të Naimit,

Mbi varrin tim mbiftë bar i keq,

M’u shteroftë palca e kurrizit!

Nëse të harroj u shndërrofsha në zvarranik

E mallkimi mbi brezat e fisit tim u trashëgoftë si prikë!

Nëse të harroj