Pesë poezi nga libri “Në kujtesën e pemëve”
MBASE EDHE TË GJALLËT
Mbi një varr të shembur,
Dy filiza të rinj,
Pesë trëndafila plastikë
Dhe një epitaf i shlyer përmbi.
Askush nëpër këto hije varresh
Nuk paska herrur barin e fishkur.
Mbase edhe të gjallët
Në këtë qytet drejt vdekjes paskan ikur.
Përtej kazermave ushtarake
Një nënë e moshuar
Ledhaton një copë mermeri të kuq.
Këtu edhe drurët paskan lotuar.
Nëpër shelgjishtet e pikëlluara
Fshikullon një erë e forte.
Nga të pesë shqisat e ndijimit
Dita pjalmon trishtimin e shpirtit .
Një këlysh i vogël bredhës,
Te një faltore kërkonte diçka pranvere.
Dy palë këpucë kishin mbetur peng,
Në xhaminë e Shën Sofisë ndjehej një dënesë era.
NËN HIJEN E KAMBANORES
Vetëm në këtë lagje të vjetër
Qajnë si fëmijët degët e pemëve.
Pastaj, të dielave, hëna del lakuriqe
Dhe zhytet në gjirin e bjeshkëve.
Nën hijen e kambanores,
Të premteve pushojnë pëllumbat e egër,
Kurse ditëve të tjera,
Tërë kohës kumritë bartin ujë të shenjtë.
Sa herë që vijnë zogjtë në këtë lagje,
Njerëzit edhe më shumë seç ndjejnë.
Nëpër faltoret e qytetit,
Me javë të tëra, psalmet nuk mejnë.
Diku te një çati gjysmë të rrënuar,
Dy kanjushe të bardha fluturuan.
Puhia depërtoi nëpër dejtë e tokës,
Në fushën e mëllenjave mbiu një bar shërues.
MBI TRYEZËN TIME TË PUNË
Mbi tryezën time të punës
Një enë prej balte të pjekur
Me ca letra të adoleshencës
Pranë dy zarfesh të kaltër
Dhe një ftoi të zverdhur.
Në murin përballë pasqyrës
Një portret surrealist i mjegullave.
Këtu kurrë nuk hyjnë njerëz.
Për çdo mëngjes
Dehet këndesi i lagjes, ai më i egri i sërës.
Ka pas edhe ditë më të mira.
Mëngjeseve herët
Pjergulla ngarkohet me fruta,
Kurse mbrëmjeve milingonat e kuqe
Shkundnin klorofilin e gjetheve të buta.
Edhe era i shkundte pemët në kopsht.
Kurrë nuk arrita
T’i vjeli mollët e pjekura, i hëngrën gomarët,
Se në çdo stinë,
Këtu dhunshëm ndërroheshin kopshtarët.
Mbi tryezën time të punës
Sot s’kishte mbetur asnjë letër,
As zarfet e kaltër, krejt të hapur.
Bashkë me kaltërsinë e qiellit
I kishte përpirë po ai këndes i lagjes, i çartur.
MË BËJNË TË NDJEHEM NJERI
Në syrin e saj të majtë
Fshihen të gjitha sekretet e shemrave,
Kurse në dorën e djathtë,
Muzika hyjnore e kushtrimit të femrave.
Sa herë që ndalen vizitorët para saj,
Herë e mbyllë njërin sy
E herë duket se na përshëndet
Me tjetrin sy të sëmurë që gjer në dalje nga nget.
Në këtë muze të shthurur,
Njëqind portrete të Mona Lizave qofshin,
Vetëm portretet e zogjve në hapësirë
Më bëjnë të ndjehem njeri, ndaj kurrë mos mungofshin.
MOS U NDALTË KURRË MALLKIMI
Poqe se shndërrohem në bukëshkelës,
Mbetsha pa mendje, atdheu im!
M’u qorrofshin të dy sytë,
Nëse të harrojë
Moj Shqipëria ime, krenare,
Lukunitë le të m’i grijnë eshtrat, fare!
Mos m’u rrittë asnjë pemë në kopsht,
Mos dalsha kurrë në dritë,
Nëse të harrojë
Moj Shqipëria e ime, u bëfsha fatkeq,
M’u thafshin damarët e gjakut,
Mos paça pikë uji në jetë!
Nëse të harroj edhe ty,
Moj fushë e gjerë e mëllenjave,
Gjarpinjtë e zinj dhe korbat
Le të m’i nxjerrin sytë!
Mos përjetofsha dashuri, as të parë, as të tretë,
As të njëmijë e dytë.
Nëse të harroj,
Moj Shqipëri e maleve të Naimit,
Mbi varrin tim mbiftë bar i keq,
M’u shteroftë palca e kurrizit!
Nëse të harroj u shndërrofsha në zvarranik
E mallkimi mbi brezat e fisit tim u trashëgoftë si prikë!
Nëse të harroj
Adem Zaplluzha nuk e harron kurr as pluhunin e rrugave te Atdheut vet….
Edhe ai i duket sheqer!
Pershndetje i nderuem Mik!