U thinj ajo në rrugën e mundimit,
Por mbeti e re në zemër gjithnjë,
Ndaj i buzëqesh i pastër njerëzimit
Për gjithë zemrat që nuk thinjen më.
Si ky lëmsh që mbledh ti sot në duar
Ashtu t’u mblodhën brengat, nëna ime,
Ti më mësove të lexoj në thëllime
Dhe askujt të mos i lutem shpirtlëshuar.
Komentet