Shko se furishëm po fryen në mua erë mallkimi që s’të fal.

Dhe dije

Mirë, kurrë më një e një nuk bëjnë një si thonte Hikmeti, ai farë poeti me këngë prej zjarri.

Shko

Merri me vete lutjet tua, edhe hijen tënde hiqe zvarre

Rrugëve si gjënë e ndyrë. Mos u kthe mbas. Mos i harro

Sytë e përlotur në shtekballin tim. Mos thuaj lamtumirë.

Asgjë mos thuaj. Merri me vete gjurmët nëpër të cilat

Erdhe një natë më e përvuajtur se frika dhe hyra në mua. Shko

Dhe bëhu fjalë e mbrame n’gojën time. Bëhu shkrepëtirë e fikur

N’ylberin e shikimit tim. Bëhu çdo gjë pos Meje e Teje

Dhe asaj që e quajtëm Ne kur i zinim yjet si fluturat

E ua ngjisnim nga një emër mos ta harrojmë emrin tonë. Shko

Merri me vete edhe rruget të mos kthehesh kurrë

Në vesën e lotit të rrejshëm gërmadhat e kujtimit t’i rrëzosh. Shko

Mbyllu në do kështjella të largëta harrimi ku s’të zgjojne më

Këmbonat e pendimit kur çmendet mallit vetmia ose kur buza buzën

E han n’pikllim që mekatin s’e lan, që s’mundet ta shpojë

Gurin e rëndë, gurin e ftohtë të ndarjes. Shko, më mirë

Dhe hesht. Mos u kthe mbas. Mos i harro

Sytë e përlotur n’shtekballin tim. Mos thuaj lamtumirë.

E kur t’shkosh larg, më larg se prej zemre në zemër

Aq larg sa ta harrosh edhe emrin tënd dhe zërin tim, fshihu prej vetes

Shkurto flokegjatat, mate me to mendjeshkurtrën tënde dhe mos qaj.

Shko se tmerrshëm po lodrojnë sonte n’mua rrëketë e gjakut të ndezur.