Ksenofobia është në rritje jo vetëm në Evropë. Në Turqi, për shembull, ndjenja anti-arabe po rritet. Fenomeni ka rrënjë historike, të lidhura me revoltat, të animuara nga Faysal I, mbreti i Irakut, kundër perandorisë osmane, midis viteve 1916 dhe 1918; në botën bashkëkohore, ajo është ripërtëritëse.

VOAL- Nga njëra anë, për shkak të numrit të madh të refugjatëve sirianë (4 milionë) që mbërritën pas luftës civile në Siri që nga viti 2011, nga ana tjetër për shkak të një neverie të përhapur ndaj qytetarëve arabë të klasës së mesme të lartë, të cilët, për lehtësinë e aksesi, afërsia kulturore me botën konservatore dhe fetare turke, si dhe mundësitë për investime, veçanërisht në sektorin e pasurive të paluajtshme, po vërshojnë gjithnjë e më shumë, duke favorizuar Stambollin dhe vendet e tjera turistike në bregdetin e Egjeut.

Shoqëria civile turke, e polarizuar mes laikëve dhe konservatorëve, është gjithashtu e ndarë për këtë çështje; ndërsa të parët kundërshtojnë si refugjatët ashtu edhe arabët e pasur, të dytët janë në favor të hyrjes së kapitalit të huaj dhe, për rrjedhojë, tolerantë ndaj atyre me të cilët mund të bëjnë biznes. Edhe në planin politik, pas një krize një dekade, qeveria turke ka ndrequr marrëdhënie të rëndësishme tregtare me vendet e Gjirit Persik. Përballë një Evrope të sëmurë, e cila, e pushtuar nga frika, mbyll kufijtë e saj, Turqia e kthen shikimin drejt Mekës, jo vetëm për t’iu përgjigjur thirrjes së besimit, por edhe për të tërhequr paratë e nevojshme për të frenuar krizën e rëndë ekonomike që e ka përfshirë. RSI