Shtëpi bosh

shtëpi të bukura

të ndërtuara

prej ëndrrash

të ngritura me mund e sakrifica

me ngazëllimin e kthimit

ku presin nënat dhe baballarët

bijtë e tyre

që shtëpitë

të mbushen

me frymën e fëmijëve

larguar nga shtëpia fëmijë

tani bërë burra e gra

me fëmijë të rritur

shtëpi bosh

të zbrazura nga fjalët

të zbrazura nga frymët

të zbrazura nga zërat

që do të kumbonin

nga të qeshurat

nga bisedat

nga zënkat

nga hahatë

dhomat do të merrnin jetë

dyshemeja do të kthehej

mozaik hapash

dritaret do të hapeshin

e mbylleshin

nga duar që i presin

perdet do të vallzonin

valcet e vëllezërve Shtraus

shtëpitë bosh

të mbushura me

psherëtima

me tymin e mendimeve

të etërve

prej pezmit se përse i lanë fëmijët

të iknin

shtëpi bosh

të mbushur nga malli i nënave

që po të matej

do ta shëmbte gjithë qytetin prej peshës

shtëpi bosh

ku nënat zbrazëtinë

e mbushin me lutje

drejtuar Zotit

që t’i mbrojë fëmijët atje

ku kanë ndërtuar jetën

atje ku i kanë lindur fëmijët

në të panjohurën

ku gjithçka e nisën nga zero

atje ku nuk njihnin njeri

ku nuk i priste njeri

shtëpi bosh

me ditë e javë e muaj e vite

që  presin më kot kthimin

e fëmijëve

ku nënat e baballarët

i djegin si cigare e hidhur

ditët e jetës

deri kur nga cigarja

mbetet vetëm hiri

i frymës së fundit

e zilja e telefonit bie e bie

në gjirin e pajetë të nënës

nëna nuk e priti dot

telefonatën e fundit

të lamtumirës

që bashkë me bekimin

t’u linte fëmijëve amanetin

që të ktheheshin

zemra e djegur e nënës plasi

prej pritjes e mallit

për fëmijēt

që ikën nga shtëpia fëmijë

e tani i kanë fëmijët burra

e ata vetë prindër

me flokë të thinjur

që mes ngashërenjës i betohen vetes

nëse jetën do ta kthenin mbrapsht

ata nuk do të iknin

për t’i lënë nënat

me sytë nga dera

me celularët në gji

në shtëpitë bosh

ku banon tash vetëm pritja