Erdhën dhe librat.
I sollën tregtarët e shpirtërave njerëzore..
Vetëm poeti mungon.
Në stendë ka lënë lëkurën ndërsa ai vetë,
aventurier si gjithmonë,
lakuriq dhe pa një dyshkë në xhëp,
bën shoqëri më gaforen e guvavë të thellësive,
me yllin e dëtit
dhe me breshkën turiste, të deteve të largët.
I pyet për jetën nënujore dhe për gjuhën e peshqve,
për dashuritë e tyre të pafata e për gjëra të tjera…
Sa mijëra qenie të mjera nuk dinë fare
ç’janë metaforat dhe librat…
Tani mbi Sarandë ka rënë muzgu i Mesdheut
edhe dritat e qytetit kanë shtënë dashuri me alget e thellësirave,
vetëm tregtarët nuk i trondit asgjë.
Ata i gëzohën fitimit,
i numërojnë mijëshet e fituara me gishta, një nga një,
Jeta është e bukur… Kështu, apo jo?
Vetëm për poetin nuk kujtohën, jo.
Doli nga dëti… apo u mbyt?
Ë ç’rëndësi ka kjo?
Kujt i duhen poetët ?
Komentet