Veprimtaria e Kristoforidhit u përqendrua në dy fusha të lidhura ngushtë: në fushën e gjuhës dhe të arsimit shqip. Më 1867 botoi “Abetaren” gegërisht, më 1868 toskërisht dhe libra të vegjël për nxënësit. Bashkë me atdhetarë të tjerë mori pjesë në Komisionin për alfabetin e për arsimin në Stamboll (1867) dhe i vazhdoi më pas përpjekjet e përbashkëta për alfabetin. U përpoq bashkë me H. Tahsinin e të tjerë të ngrinte shkollën shqipe. Idetë më të rëndësishme i ka shprehur në një letër N. Naços, më 1888.

Vepra themelore e Kristoforidhit është”Fjalori i gjuhës shqipe”. Më 1882 botoi “Grammatiki tis alvanikis apo tin toskikon dialekton” (Gramatikë e gjuhës shqipe sipas dialektit toskë); ka lënë edhe disa dorëshkrime me shënime gjuhësore. Përkrahte teorinë për prejardhjen pellazge të shqipes. Nxori në dritë vlera të visareve të gjuhës së popullit, dha ndihmesë për pastërtinë e gjuhës dhe dëshmoi se dialektet e shqipes nuk kishin dallime të mëdha. Me lëvrimin që u bëri të dy varianteve letrare të gjuhës shqipe në përkthimet e në veprat origjinale ndihmoi për themelimin e gjuhës letrare kombëtare. Provoi prozën me tregimin e shkurtër “Gjahu i malësorëve” (1902). Punoi për një sistem arsimor kombëtar, të mbështetur në një pedagogji e didaktikë përparimtare. Në pikëpamjet politiko-shoqërore Kristoforidhi ishte iluminist demokrat. Shpresën për lirinë e Shqipërisë e mbështeste te vegjëlia, si rrugë kryesore shihte zgjimin kombëtar nëpërmjet shkollës e kulturës dhe gjuhën amtare e shihte si mjetin më të rëndësishëm për përparimin kombëtar. Ishte ndër të parët shprehës ideorë të lëvizjes kombëtare dhe bëri përpjekje për të vënë në jetë programin e rilindësve në fushën e kulturës e të arsimit. Trashëgimia e tij ka nisur të botohet me vëllimin K. Kristoforidhi. Vepra, I 2002, nga Universiteti A. Xhuvani i Elbasanit.