Dielli në zenit mban peshën e ditës.

Qielli iu falet ujërave poshtë.

Me sy të urtë kafshë kalimthi

vështrojnë pa u frikësuar hijen brigjeve.

Pasqyrohen bimësitë në thellësi

mbi një përrallë të tërë.

Asgjë nuk dëshiron të jetë ndryshe nga ç’është.

Vetëm gjaku im thërret nëpër pyje

pas fëmijërisë së largët

si dre plakush

pas drenushës së tij të vdekur.

Ndoshta u zhduk poshtë shkëmbinjve.

Ndoshta e ka përpirë toka.

Më kot i pres lajmet,

vetëm shpella oshëtin,

përrenj dëgjohen në thellësi.

Gjak pa përgjigje,

oh, sikur të kishte qetësi, sa mirë do të dëgjohej

drenusha duke shkelur mbi vdekjen.

Rrugëve tutje-tëhu ngurroj

dhe si një vrasës që mbulon me dorë

gojën e mbyllur,

i mbyll me grusht të gjitha burimet

që përgjithmonë të heshtin,

të heshtin.

(Përktheu Dionis Bubani)