Ne, të urryer nga keqanët dhe budallenjtë

Të cilët e shikojnë vëngër gëzimin tonë dhe harenë,

do jemi gjithsesi krenarë, dhe gjithnjë zemërmirë, vërtetë?

Do të shkojmë gazmorë dhe ngadalë në rrugën më të thjeshtë

Që shpresa e përshkon, pa dashur t’ia dimë pse

Dikush na shpërfill apo nuk na i ndan sytë, vërtetë?

Në dashuri të ngujuar si në një pyll të zi,
zemrat tona bashkë, me qetësi të kthjellët,

do të jenë dy bilbila që do këndojnë në natën e errët.
A do të jetë bota me ne e ëmbël apo do na mbajë mëri,

nuk na prish punë. Ajo le të na ledhatojë, nëse ka dëshirë,

ose të na vejë në shenjester fare mirë.

Bashkuar nga lidhja më e fortë, më e dashur

e sidomos mbuluar nga një koracë e blinduar

do të tallemi me të gjithë krejt pa u frikësuar.

Ne do të merremi me atë që fati

na e ka parathënë, do të udhëtojmë bashkë përjetë

dorë për dorë, me shpirtin fëminor të qetë

të atyre që dashurojnë në mënyrë të pastër, vërtetë?