Këtë poemth humoristik për një shenjtor shqiptar m’a dha ta recitoja në fund të vitit shkollor 1946 mësuesi im Kostë Cerja. Atëherë në shkollat fillore ishte traditë organizimi i aktiviteteve artistike ku ftoheshin të merrnin pjesë edhe prindërit e nxënësve. Mësuesi më tha se vjershën e kishte kopjuar nga një revistë e kohës, pa e shënuar emrin e autorit.

Shën Gjikë Shqipëtari

Që ka qënë nga Vithkuqi,

Kur dha shpirt jetë-mbari,

E shoqja në varr e vuri.

Por pa vdekur, trim’ i mirë

I pat thënë gruas së vet:

“Kur të vdes moj zemërdlirë

Me armë të më kallç n’dhet.

Mundet që të kem nevojë

Për armët e kësaj bote,

Mundet shpirti të ma dojë

Fuqinë e asaj të kote.”

Dhe e shoqja mbajti mend

Fjalët që i pat thënë Gjika,

Porositë ia mbarojti,

Ca nga turpi, ca nga frika.

Pallaskat dhe jataganë

Dhe koburet e ergjenta

Në qivurt ia vuri pranë

Gjikës siç ia kishte ënda.

Pranë i vuri edhe gjutën,

Që kish dymbëdhjetë pafilla.

Trajsën edhe tarkaxhiken

Ia mbushi me njëmij’ të mira.

Dhe si grua Shqipërie,

Me një nder shumë të madh,

Mbajti zi siç i kish hije

Dhe më s’u martua prapë.

           ***

Gjika vërtet ishte ngritur

Me emrin e Perëndisë,

Dhe nga varri kishte dalë

Shenjt’ i parë i Shqipërisë.

Dhe duke dalë nga varri

Me armët që kishte marrë,

U mendua nga t’ia niste?

Në xhehnem vajti më parë.

Shkoi në derë të xhehnemit

Dhe trokiti shumë herë,

Zë dëgjonte prej rrëmetit,

Por nuk i hapej derë.

Zu trokiste me furi

Dhe thërret me zë të prerë:

“Ju o djaj, djaj të zi

Hapmani, tha, këtë derë!

Dua ç’janë shqipëtarë

Që këtu brenda i mbani,

Dua jashtë të m’i qitni

Edhe më mos më mundoni”.

Ia prêt një djall me thikë:

“Gjë të madhe na kërkove,

S’e besonim nga ty Gjikë,

Të na dilje i kësaj radhe!”

Thelë-thelë se ç’e bëri

Atë djall që i foli ashpër,

E pat të thënë i gjori,

Që ta bënte Gjika lakër.

Verzevuli atje brenda

Gjithë djajtë i thërret:

“Si t’ia bëj atij shqiptari

Që në derë po troket?

T’i afroheni mengadalë,

E ta kapni me përdhunë,

Të ma sillni këtu përpara,

Pastaj di se ç’i bëj unë!”

Djajtë s’po dilnin përballë,

Se s’mbahen për trimëri,

Po një djall këmbë çalë

Bërtiti me lebeti:

“Ah, tha, ky është ay Gjika,

Që më theu këmbën mua,

Në Vithkuq kur iu qasa,

Që ta shtyja në përrua”.

Gjika jashtë po bërtiste:

“Pa plotësuar porosinë

Unë s’kam ndërmend të ik,

Pa në m’u mbaroftë dhe baruti,

Do t’u pres, tu grij me thikë!…