Ashtu të kuqrremtë në kujtesë më mbetët,

Muzgje të fëmijërisë sime në vendlindje,

Me pluhurin tuaj të imët ngjyrë rozë,

Plot gjurmë dythundrakësh dhe gishtërinjsh!…

Me kumbullat e vjetra rreth shtëpive,

Duke gdhendur emrat tanë në lëkurët e tyre,

Miq të çerdheve, besimtarë të përrallave të gjysheve,

Për dhelpra, dragonj, kuçedra e diva!…

Muzgje të dashur, piktura plot pluhur të viteve,

I dhembshëm tingëllon ende në kujtesë

Zëri i plakut Niman, kur të birin e thërriste:

“O Haxhi!” matanë lumit, nga një breg…

Ku është vallë, ajo me të cilën luaja,

Te kuvlia jonë e fshehtë, atëherë,

Te një mullar sane që dimrit i kishte shpëtuar

Dhe tani për të më pyet çdo pranverë!