PASAPORTA

KAFENE E VOGËL, TI JE DASHURI

Kafene e vogël në rrugën me të huaj
Ti je dashuri, dyert e tua janë të hapura për të gjithë.
Kafene e vogël që zmadhohesh dhe zvogëlohesh
Për shkak të motit
Kur bie shi, klientët shtohen
Kur bën diell, ata janë të rrallë dhe të lodhur
Unë jam këtu, një i huaj, i strukur në një qoshe
( C’ngjyrë kanë sytë e tu? Si të quajnë?
Si të thërras kur të kalosh rastësisht
Ndërsa ulem për të pritur ty? )
Si kjo kafene e vogël është dashuria.
Porosis dy gota verë
Dhe pi për ty dhe për vete.
Mbaj dy kapele
Dhe një ombrellë. Tani bie shi.
Bie shi si asnjëherë
Dhe ti nuk vjen.
Them me vete se ajo që po prisja
Diku po më priste, ose priste një burrë tjetër
Ose kishte ardhur dhe s’më kishte gjetur
Ajo duhet të më thoshte; eja, se këtu po të pres…
( Ç’ngjyrë kanë sytë e tu? Si të quajnë?
Me ç’emër të thërras kur të kalosh rastësisht
Ndërsa ulem këtu për të pritur? )
Kafene e vogël, ti je dashuri

IMAZHI I MUNGESËS

Krijova imazhin e mungesës; jashtë kësaj bote tokësore
fillon qielli i humbur. Unë jam këtu duke mbushur
hapësirën me odet e Jahiliyyah-it dhe mungesa
është udhërrëfyese, është udhërrëfyese mungesa. Një tendë është ngritur
me rima. Dhe për çdo gjë që lëviz në erë
është nga një rimë. Mungesa më jep mësimin e saj; po të mos ishte
mungesa, unë s’do të isha kaq i vendosur.
Pastaj nga zbrazëtia nxjerr një leter shkëputur prej alfabeteve të lashtë
dhe mbështetem te mungesa. Kush jam unë
pas gjithë kësaj? Një zog, apo një kalimtar që përshkon simbole
dhe shitës kujtesash? Ah, sikur të isha një fragment i antikës,
sikur të isha një fantazmë që hyn pa u vënë re në Yabous duke i thënë vetes;
le të shkojmë te shtatë kodrat. Lë maskën
mbi një gur dhe kalamendem si i pagjumë
ec e ec duke ndjekur ëndrrën time. Dhe hidhem nga njëra hënë tek tjetra.
Dhe krejt i pavetëdijshëm çliroj gjërat nga historia e tyre.
Dhe më mjafton historia për të çliruar pavetëdijen që zgjohet. Më ço te vitet e hershme, thotë dashuria ime e parë.
Lëre dritaren hapur të hyjë harabeli i shtëpisë
ëndrra jote, them unë, pastaj zgjohem dhe s’ka asnjë qytet
në qytet. Asnjë, këtu, po atje. Dhe, jo atje,
po këtu. Po të mos ishte imazhi unë nuk do të isha nisur për te shtatë kodrat,
po të mos ishte imazhi

AI ËSHTË I HESHTUR DHE UNË JAM I HESHTUR

Ai është i heshtur dhe unë jam i heshtur
Ai pi çaj me limon dhe unë pi kafe
Ky është ndryshimi i vetëm
Ka veshur si unë një këmishë të gjërë me vija
Lexon si unë gazetën e mbrëmjes
Ai nuk më sheh kur unë e shoh vjedhurazi
Unë nuk e shoh kur ai më sheh vjedhurazi
Ai është i heshtur dhe unë jam i heshtur
Ai e pyet kamerierin për diçka
Dhe unë e pyes kamerierin për diçka
Një mace e zezë kalon midis nesh
E ndiej mesnatën gjer në rrëzë të flokëve
Dhe ai e ndjen mesnatën gjer në rrëzë të flokëve
Nuk i them; Qielli sot
Ka qenë i kthjellët dhe blu
Nuk më thotë; Qielli sot
Ka qenë i kthjellët dhe blu.
Ai i shikuar dhe unë që e shikoj
Unë i shikuar dhe ai që më shikon
Unë lëviz këmbën e majtë
Ai lëviz këmbën e djathtë
Unë këndoj një këngë
Dhe ai këndon të njëjtën këngë.
Pyes veten; Mos është ai pasqyra ku shihem?
Dhe e shoh në sy, por nuk shoh njeri.
Dal me nxitim nga kafeneja
Duke menduar se ai është një vrasës
Ose një kalimtar që mendon se është një vrasës
Ai ka frikë dhe unë kam frikë.

NE E DUAM JETËN NËSE GJEJMË
NJË MËNYRË PËR TA DASHUR

RITA DHE PUSHKA

UNË JAM NJË GRUA, AS MË PAK AS MË SHUMË

ATA MË DONIN TË VDEKUR

Ata më donin të vdekur kur thanë; Ai na përket ne, ai është yni
Njëzet vjet kam dëgjuar pa pushim hapat e tyre në muret e natës
Ata nuk i kanë hapur dyert, por ja ku janë tani. Unë shoh tre prej tyre;
Një poet, një vrasës dhe një lexues.
I pyeta; Mund t’iu nxjerr pak verë?
Po, m’u përgjigjën.
Kur e keni bërë me fjalë të më vrisni?
Rrini i qetë! ma kthyen.
Ata i vunë njëra pas tjetrës gotat e tyre dhe filluan të këndojnë për njeriun.
I pyeta përsëri; Kur do të më vrisni?
Tani do të kryhet dhe kjo punë, thanë ata, pse i zbathe këpucët përpara se të merrnim shpirtin?
Që të ecin dhe pas vdekjes sime, iu thashë.
Toka është tmerrësisht e errët, pse poezia jote është kaq e bardhë?
Sepse zemra ime është mbushur me tridhjetë dete, u përgjigja.
Ata pyetën sërish; Pse e pëlqeni kaq shumë verën franceze?
Sepse unë dua gratë më të bukura, iu pergjigja.
Ata pyetën; Si do ta doje vdekjen tënde?
Blu, si yjet që derdhen nga një dritare. Doni prap verë?
Po, do të pimë, thanë ata.
Ju lutem, më lini pak kohë sa të shkruaj poezinë e fundit për gruan e zemrës sime.
Ata qeshën dhe dëgjuan prej meje vetëm fjalët për gruan e zemrës sime.

NJË BURRË DHE NJË FOSHNJË
LUAJNË SË BASHKU NË KOPSHT

Një burrë dhe një foshnjë luajnë së bashku në kopsht
I thashë mikut tim; Nga vjen kjo foshnjë? Nga parajsa, tha ai.
Ndoshta është profeti Gjon që kthehet në vetminë time.
Unë jam i bekuar në shoqërinë e tij. Ai nuk ka nënë që ta ushqej, kështu që këtë punë do ta bëj unë, pra unë jam nëna e tij.
I jap qumësht dhie, i përzierë në të një lugë mjaltë aromatik
E mbaj me dashuri si një re me dritë në një pyll me lisa në kulmin e lulëzimit.
I thashë mikut tim; A është bërë e tija kjo shtëpi e mbushur me zëra dhe vegla bujqësore?
Miku im m’u përgjigj; Ai shtrihet në shtratin tim kur është i sëmurë. Dhe unë bëhem si i sëmurë, që t’ia lehtësoj dhembjen.
I flas si në kllapi; O fëmijë jetim, unë jam babai dhe nëna jote
Ngrihu dhe me mëso paqen.
Pas një muaji shkova sërish ne fshat te shtëpia e mikut tim.
Dhe fjalët e tij më erdhën përmes lotëve, Solomoni krenar qau për herë të parë
Duke më thënë me zë të drithëruar; Ky bir i atit dre
Dhe i nënës dre vdiq në krahët e mi. Ai nuk mund të përshtatej me një jetë shtëpiake. Pra jeta e tij nuk është si e imja dhe e jotja.
Unë nuk i thashë asgjë mikut tim të mjerë. As ai nuk më tha lamtumirë duke më recituar vargje si përherë. Ai shkoi drejt varrit të drerit të bardhë.
Mblodhi rërë me duart e tij dhe thirri; Ngrihu biri im,
Që babai yt të flejë në shtratin tënd, vetëm atje mund ta gjej paqen.
Ai fle tani në varrin e foshnjës dhe unë iki duke lënë pas një të kaluar të shkurtër që më lidh me këtë vend.
Një burrë dhe një foshnjë prehen në një kopsht.

(Marrë nga ExLibris)