Parathënie e librit në shqip dhe anglisht

1.

Poeti i njohur dhe i talentuar shqiptar Delo Isufi, i vlerësuar për nivelin e lartë të poezive të tij, kësaj here na befason me përkthimin anglisht të një sërë poezish nga India, nga ky vend i madh i botës, djep i qytetërimit botëror, i pasur në vlera kulturore, tradicionale, filozofike, letrare dhe poetike si rrallë vende të tjerë.

Kush është poeti Delo Isufi?

Ai lindi në fshatin Brataj të Vlorës, më 15 korrik të vitit 1944. Mbasi mori mësimet e para në vendlindje, në vitin 1962 filloi studimet e larta në Akademinë e Forcave Ushtarake Ajrore, Vlorë, ku u diplomua pilot gjuajtës – bombardues. Për 26 vjet me radhë, deri në vitin 1992, me aeroplanin ushtarak reaktiv mbizanor, ai përshkoi qiejtë dhe, duke u shquar mes pilotëve më të mirë, meritoi gradën e lartë “Kolonel”. Në vijim u emërua pedagog i Akademisë për fluturimin, ku me pasionin dhe aftësitë e tij të veçanta përgatiti shumë pilotë të rinj. I etur për dije, Deloja vijoi studimet e larta për Jurisprudencë dhe në vitin 1972 u diplomua jurist. Prej vitit 1992 e në vazhdim, ai punon me profesionin avokat. Gjatë karierës, ka punuar, edhe Avokat i Avokaturës së Përgjithshme të Shtetit dhe Avokat i Shtetit Shqiptar.

Hobi i veçanë i Delo Isufit është poezia. Deri më sot ai ka botuar 7 libra aristikë, 6 prej të cilëve janë me poezi. Ndër librat e tij më të përmendur janë: “Magjia e syve”, “Kur lahet hëna”, “Tavolina e rezervuar” dhe ”Vajza e manaferrave”, e cila ka dalë në qarkullim kohët e fundit. Me poezitë e tij më të bukura, Delo Isufi është bërë pjesë e festivaleve poetike botërore, të zhvilluara vitet e fundit në Indi. Disa nga poezitë e tij janë përfshirë në antologjitë poetike periodike, që botohen në Andha Pradesh të Indisë. Siç shprehet ai, ndërsa dikur, mbrekullinë e qiejve e shijonte përmes fluturimeve, me supersonikun krahëhekurt, tashmë, figurativisht, mjeti më i sofistikuar “fluturues” është poezia.

Poezitë e Delos përcjellin mesazhe të vyera jete, shprehin ndienja të bukura humane, ato janë realiste dhe të mbrujtura me filozofinë e thekur popullore. Ai i thurr himn veçorive më pikante të jetës, portretizon tipa dhe karaktere origjinalë, shquhet për kolorin popullor, humorin e shëndetshëm, tolerancën dhe ëmbëlsinë e vargut…

Përveç vlerave si poet, Deloja njihet edhe si përkthyes letrar në disa gjuhë të botës: anglisht, frëngjisht, rusisht… E, pikërisht, kësaj here kemi rastin të përcjellim në gjuhën angleze vlerat e krijimtarisë së rreth 50 poeteshave dhe poetëve indianë, nëpërmjet përkthimit mjeshtëror të poetit Delo Isufi.

2.

Republika e Indisë, është e shtata në botë për nga sipërfaqja dhe e dyta për nga ana e popullsisë. Ajo është bashkësi e 28 shteteve dhe 7 njësive federale të përbëra nga territore të bashkuara. India është djepi i kulturës së lashtë, i civilizimit dhe i disa besimeve. Ngritjet dhe zbritjet e perandorive në këtë vend janë bërë shumë më përpara se në Evropë. Mongolët ishin të parët që e pushtuan Indinë. Portugezët ishin evropianët e parë që arritën në Indi, Vasko De Gama në vitin1498 arriti në brigjet Kerala. Në vitin 1803 i gjithë rajoni i Indisë ishte nën pushtimin e anglezëve.

Ne këtu në Shqipëri, njohjen për Indinë e kemi nga shkolla, ndërkohë që kemi parë filma dhe kemi lexuar libra, veçanërisht për Mahatma Gandhin (1869-1948), prijësi politik, shpirtëror dhe i lëvizjes çlirimtare të Indisë. Ishte ai që formoi rezistencën kundër anglezëve, duke përdorur rezistencë pasive, duke bojkotuar shpërndarjen e padrejtë të kripës dhe produktet e tekstilit anglez. Gandi thoshte:”Jam kundër dhunës pasi edhe nëse në dukje bën mirë, e mira është e përkohshme, ndërsa e keqja që bën është e përhershme.” Apo “Me mirësjellje ti mund të trondisësh botën.”

Në vitin 1948 India fitoi pavarësinë. Ajo konsiderohet një ndër shtetet që në dekadat e fundit ka arritur zhvillim të madh ekonomik. Atje ka rritje industria e automobilave, elektronikës, minierave, naftës, ajo ushqimore, farmaceutike etj. India është prodhuesi më i madh në botë i kallamit të sheqerit, çajit jutes dhe ndër shtetet më të mëdhenj të prodhimit të orizit, duhanit, pambukut dhe mëndafshit. India është vend i pasur me shumë qymyr, hekur, magnez, boksit, titanium, krom, gaz natyror, diamant, naftë. Nga transportet, më i zhvilluari është ai hekurudhor. India përshkohet nga lumenjtë: Brahmaputra (2.900 km), Gang (2.700 km), Indus (3.200 km).

Nëpërmjet leximeve kemi njohuri për udhëheqësin e madh shpirtëror dhe mësuesin Buda, jeta e të cilit shërbeu si bazë për fenë budiste. Megjithëse ai jetoi gjatë shekullit të 6-të para Krishtit, mendimet dhe thëniet e tij janë ende me peshë dhe frymëzojnë miliona njerëz në mbarë botën edhe sot. Nga ai dijetar i madh, kemi mësuar qindra fjalë të mençura, midis tyre dëshiroj të nënvizojë thëniet: “Mijëra qirinj mund të ndizen nga një qiri, dhe jeta e qirit nuk do të shkurtohet. Lumturia kurrë nuk zvogëlohet duke u ndarë. ”, “Tri gjëra nuk mund të fshihen gjatë: dielli, hëna dhe e vërteta”,”Nëse vërtetë do ta doje veten tënde, s`do të lëndoje kurrë askënd”.

Ne shqiptarët kemi fatin e madh se në Indi, Nënë Tereza (1910-1997) i dha jetë e zhvillim misionit të saj të madh të bamirësisë, ndaj, zakonisht ajo është e njohur si “Nënë Tereza e Kalkutës”. Mes të tjerash ajo shprehej:”Kam lindur në Shkup,jam shkolluar në Londër,jetoj në Kalkutë dhe punoj për të gjithë njerëzit e varfër në Botë. Atdheu im është një vend i vogël me emrin Shqipëri”. Apo: ”Në jetë mos fajëso askënd, njerëzit e mirë të japin lumturi, të tjerët të japin eksperiencë, të gabuarit të japin mësim, të dashurit të japin kujtime të paharrueshme.” ,“Ne s’mund të bëjmë dot gjëra të mëdha, vetëm gjëra të vogla me dashuri të madhe.” Emri dhe mësimet e saj adhurohen në Indi.

Në kujtesën e ne shqiptarëve kanë mbetur filmat artistikë të Raxh Kapurit, të shfaqur në vitet 60-të të shekullit të kaluar: “Vagabondi” dhe “Zotnia 420”. Ata magjepsën shikuesin shqiptar, duke sjellë një kinema krejt të panjohur, me subjekte sentimentale tërheqëse, me personazhe të dashur. Edhe sot mbahen mend nga shumë njerëz melodia dhe teksti i këngës së Raxh Kapurit: “Këpucët i kam japoneze, /Pantallonat inglize, /Kapelen e kam ruse, /Por zemrën e kam indiane.” Dekadat e fundit kanë hyrë në Shqipëri një sërë telenovelash indiane, që trajtojnë jetën sociale, kulturore, tradicionale dhe shpirtërore të popullit indian. Kemi pasur rastin që nëpërmjet vezullimeve të ngjyrave, tingujve të magjishëm të veglave muzikore indiane, subjekteve dhe episodeve mbresëlënëse, bukurisë shpirtërore dhe botës së ndienjave, të njihemi me fisnikërinë, zakonet dhe besimet e rralla indiane, me shpirtin e gjerë dhe të pasur, me episode e ngjarje që pasqyrojnë përditshmërinë e jetës, problematikat e saj. Nga literatura indiane e përkthyer, kemi mësuar për pasurinë e madhe folklorike dhe zakonore, rrëfimet dhe legjendat e lashta, fjalët e urta dhe proverbat popullore, për heronjtë e popullit indian.

Kemi mësuar se në Indi fliten qindra gjuhë dhe dialekte të ndryshme. Atje lopa është e shenjtë, ajo identifikohet si Devi (perëndeshë), simbol i natyrës nënë. Çdo indian do të ngadalësojë për të lënë një lopë të kalojë, por jo të gjithë do të lejonin një këmbësor të kalojë. Në Indi ka shumë tempuj,të cilët nderohen shumë. Kemi dijeni për zakonin më të njohur në Indi, “bindi”, një nishan i vogël i kuq, që është pikturuar në ballin e grave të martuara si një simbol i angazhimit. Ndonjëherë edhe burrat e mbajnë këtë shenjë, kur shkojnë në punë si simbol për fat të mirë. Kemi mësuar gjithashtu edhe përshëndetjen më tradicionale në Indi, bashkimin e pëllëmbëve të duarve, duke i sjellë ato drejt gjoksit dhe duke thënë: Namaste!( “Unë ju përshëndes!”). Njerëzit në Indi janë të mirë dhe miqësorë. Pothuajse kudo dhe gjithmonë ata të përshëndesin duke të dhuruar buzëqeshje. Ndonëse ka varfëri të dukshme, ata mund të përpiqen të të shesin diçka, por nuk pranojnë të bëhen lypës. Këto janë vetëm disa nga njohuritë që kemi për Indinë, teksa po vazhdoj me detyrën që më është caktuar.

Libri poetik “Mjegulla e bardhë” me poezitë e tij shpreh jetën indiane dhe problematikat që e shoqërojnë, shfaq tipa dhe karaktere njerëzore, fate njerëzish, episode dhe drama sociale, ndjenja të brendshme të njeriut: gëzime, dëshpërime, zhgënjime, bindje dhe besime. Mbi të gjitha, shfaqet respekti për njeriun, vlerat e tij morale, fuqinë e karakterit dhe inteligjencies për t`i ndryshuar gjërat në dobitë të jetës. Poezitë shfaqen përpara lexuesit herë si pishtarë të zjarrtë, që flakërijnë në errësirë, herë si prush e thëngjijë të ndezur që zbulohen kur trazon hirin në vatër. Janë poezi të shkruara nga mendje të talentuara, me ide dhe mesazhe, që përcillen nëpërmjet fjalës së bukur dhe të figurshme, nëpërmjet metaforave, krahasimeve, simboleve, të cilat harmonizohen me pamjet e natyrës, me traditat e vyera dhe jetën sociale. Ato evidentojnë vlerat dhe bukurinë e zemrave dhe të shpirtit të bukur indian.

Në hyrje, të librit shfaqet përpara lexuesit poezia plot ndjenjë dhe emocion “India ime”, e shkruar nga autori i shqipërimit, Delo Isufi:

” Në Vijayawada takova Indinë,

Poetë kishin ardhur nga e gjithë bota,

Aty përqafova madhështinë,

Madhështinë që nuk e njeh Evropa.

Një vend i lashtë dhe po aq i ri,

Djepi i qytetërimit botëror,

Për Ty i thurr këto vargje, Indi,

Për tempujt e Tu shekullorë….”

Në vijim përcjellin shumë dashuri te lexuesi vargjet e poezisë “Fjalët e fundit të nënës sime”, shkruar nga Priyatosh Das. Janë vargje të ngrohta dhe plotë ndjenjë, ku lexuesi ndjen besimin që ka autori tek e ardhmja, ai i gëzohet dashurisë së vëllezërve Borda dhe Jitu, birit të tij Poumit, bashkëshortes Mampi, e cila i dhuron vetëm dashuri. Vargjet ndjekin ritmin real të jetës, e cila si dallgët e detit që s`kanë fund, vete dhe vjenë me ritmin e saj, herë duke shkaktuar dhembje dhe trishtim, e herë gëzim e lumturi, teksa përherë e pa u ndalur, ajo përcillet te brezat që vijnë, te gëzimet dhe emocionet që sjellin fëmijët, nipërit dhe mbesat…Kurse te poezia “Një familje e lumtur”, autori e gjen artistikisht këtë lumturi te dashuria që ekziston tek anëtarët e saj, si të dojë të na kujtojë thënien e Nënës Terezë se:” “Për të promovuar paqen në botë, shko në shtëpi dhe duaj familjen tënde.” Poezia shprehet me një figuracion të pasur dhe ritëm, kurse idetë dhe mendimet, të shoqëruara me krahasime e metafora mbresëlënëse, vijnë si gonxhet që janë gati të çelin lule plot ngjyra të ndezura dhe aromëshumë, duke përcjellë mesazhin:

“Ta bëjmë familjen të lumtur shembullore,

Dhe botën një shtëpi të mrekullueshme qiellore”.

Krijon një situatë krejt tjetër poezia “Në vdekjen time”, ku autori shpreh respektin dhe nderimin për poetin, dijetarin e mendimit, njeriun fisnik, që nuk i lë njerëzimit pasuri materiale, por ai lë trashëgim mendimin e mençur, të bukur, të urtë e paqësor, i cili u vlen njerëzve si një dritë që ndriçon erësirën, i orienton drejt mirësisë, dashurisë, bukurisë dhe vlerave të tjera të jetës. Poeti Delo Isufi, i cili në Shqipëri njihet ndryshe edhe si “poet i dashurisë”, duket se bën një shqipërim tepër joshës të poezisë “Dashuria ime” të poetes Rainy Sarmistha, ku ndjenjat poetike shkrihen dhe harmonizohen me dashurinë:

“Ëndërroj kur s`të kam pranë,

Zjarri më përvëlon në gji,

Zemra dhimbjen nuk ma mbanë,

Këtë poezi e thurr për Ty…”

Po kaq e fuqishme është ndjenja e dashurisë edhe në të gjithë poezinë “Burri i iluzionit”, ku shfaqet dhembja që shkakton dashuria, por dhe ndjenja e qetësisë, e paqes, e besimit e shpresës. Nga kjo poezi po veçoj vargjet:

“Oh, burri i ëndrrave të mia,

Zjarri më ka bërë të vuaj,

Luaj me pëshpëritjet e tija,

Me zemrën e tij unë luaj…”

Si një peizazh i freskët vjen te lexuesi poezia e Kalpana Mallick e titulluar “Në sytë e mi”, ku peneli krijues i poeteshës rrëshqet mbi telajon-hapësirë duke pikuar metafora dashurie:

“Kur muzgu zbret ngadalë,

Mendimet notojnë mbi valë,

Bashkohen me pamjen hyjnore,

Nga buzëqeshja jote pranverore.

Fytyra shkëlqen me rrezet e shafranit,

Nga pëlhura e kuqe e sofrës qiellore,

Një madhështi, bukurie engjëllore.”

Poezia vërshon si një përrua pranveror me ujë jetëdhënës:

”Dhe muzgu rrëshqet ngadalë,

Yjet e argjendit në qiellin pa anë,

E shpalosin parajsën në tokë…”.

Plot figuracion shpaloset përpara lexuesit poezia “Petale dashurie”, ku dashuria si prushi i fshehur në gji, sa herë shfaqet, ka fuqinë të ndryshojë gjithçka, duke e frymëzuar njeriun të bëj të pamundurën për atë që do. Figuracioni artistik dhe figurat që ofron autorja e bëjnë jetën dashurore të begatë e plot gjallëri, ku e pamundura bëhet e mundur, kurse lexuesi si pa kuptuar sjellë në kujtesë e përjeton thënien e Mahatma Gandhit se “Bukuria e vërtetë është zemra e pastër”:

“Më jep një vend të vogël në zemrën tënde,

Unë do të freskoj me dushe hyjnore,

Kopshtet e bukurisë do të mbjell në mendje,

Dhe ngjyrat e ylberit përrallore.

Tek ty do të derdh oqeanet e lumturisë,

Zemrën tënde do të kem fole përgjithmonë,

Përherë ta ndiesh aromën e dashurisë,

Dashuria ime do të jetë për ty një ikonë”.

Nxit mendime e përfytyrime poezia “Çfarë është e përsosur?, ku gjatë gjithë leximit ndihet mendimi realist dhe filozofik i autores Reshma Ramesh, e cila shprehet artistikisht se “të bukur, të përsosur, të mrekullueshme botën e bëjnë njerëzit kur japin dashuri, kur bashkëjetojnë në harmoni dhe respektojnë e vlerësojnë njëri-tjetrin”, teksa, strofa e fundit e poezisë, na vë në mendime për ta jetuar jetën me përgjegjësi, ta pranojmë dhe të gjejmë te jeta anët më të bukura, më të begata që na bëjnë të lumtur:

“E përsosur është drita që mbush shtëpinë time,

Dhe dashuria që prindërit e mi kanë derdhur mbi ne,

E përsosur kjo jetë mes gjithë papërsosmërive,

Sepse vet e kam zgjedhur, si të vetmen fole.”

Vargjet e poezisë “Mjegulla e bardhë”, e poetes Ranjana Sharan Sinha, duken sikur duan të na kujtojnë thënien se “çastet e bukura nuk i ndjen kur i jeton, por kur i përkujton me mall”:

“Unë veten time këtu e gjej,

Duke bredhur në kujtime,

Mbrapa kthehem në atë kohë,

Në fëmijërinë e rininë time,

Është dhimbja që më ngroh.”

Tërheq vëmendjen në vëllim poezia e Rohini Kumar Behera ”Paqe për njerëzimin”, ku poetesha i këndon me pasion dhe dashuri paqes, e cila është gjendja dhe situata sociale-politike më e kërkuar nga shoqëria njerëzore. E ndien dhe e përjeton këtë, veçanërisht ai popull që e ka përshkuar rrugën e jetës së tij në luftëra të vazhdueshme për liri e pavarësi. Poetesha këndon me pasion dhe ngre zërin e saj që tingëllon si një sentencë:

“Paqja është e ëmbël dhe adhuruese,

Një botë paqeje është e admirueshme,

Në një botë të trazuar që jetojmë tashti,

Unë e ëndërroj paqen si një mrekulli…

Ta ushqejmë veten me paqe të kulluar,

Dhe njerëzimi do të jetë përherë i lumturuar.”

Mendoj se ka një kuptim të thellë, deri mistik, poezia “Dashuria është dashuri”, e shkruar nga Bijoy Bhakat, ku shfaqet me besim e optimizëm mesazhi se, kur njeriu bie në dashuri, bëhet i fuqishëm dhe arrin të pamundurën:

“Ajo është më e lulëzuar se pranvera e blertë,

Dashuria e bënë lypsarin të ndihet mbret”.

Kurse te poezia “Sytë e mi kërkojnë ty”, mesazhi vjen përmes krahasimeve të bukura, që harmonizohen hijshëm dhe shfaqin mendimin erotik të autorit, me të cilin ai shprehë ndjenjat e thella të dashurisë. Te vjersha “Gjumi i qetë”, autorja Rumpa Ray-Ghosh, denoncon artistikisht realitetin e dhimbshëm të jetës. Poetja dëshiron të mos zgjohet, sepse “gjumin ajo e konsideron si “ishull paqeje në detin mjerim”. Pas shprehjes poetike, ku rrëfen se çfarë e djeg përbrenda shpiritn e saj, poetja shpërthen:

”… Dhe dua të rri në këtë ishull imagjinar,

Të dremis larg kthetrave të botës së trazuar,

Të përvidhem nga ky sistem i egër planetar.”

Të mbush me emocion poezia “Gruaja”, e cila është një himn i vërtetë kushtuar gruas nga poetesha Kalipada Ghosh. Ia vlente t`i citonim të gjithë vargjet e kësaj poezie, por për ilustrim zgjodha:

“Gratë janë si valët e oqeanit,

Janë qumështi i mirësisë njerëzore,

Janë si malet poshtë borës shekullore…

Nënat, gjyshet, bijat, motrat, gratë,

Janë sublime, përtëritja e jetës pa kufi,

Të përjetshme si lumi Ganga në mitologji.

…Unë përkulem thellësisht përpara amësisë,

Ato nuk janë kukulla, por drita e bukurisë.”

Është një vizatim me bukuri tronditëse poezia “Rrugica e errët”, ku poetesha Rajbanshi Manmohan portretizon një lypës të pastrehë, që fle në trotuar. Me vargje të dhimbshme, që shprehin trishtim, poetesha shkruan një “protestë” poetike lidhur me qëndrimin që mbahet ndaj njeriut, të cilin e kanë lënë në mjerim të thellë dhe askush nuk do që t`ia dijë për hallin dhe fatin e tij:

“Me rrobat lecka në trupin e tij,

Me një shkop për t`u mbështetur,

Me barkun bosh, pa dritë e qiri,

Në errësirën e tij të heshtur”.

Te vjersha “Një ditë”, poetesha Paramita Mukherj Mullick shpreh përmes vargjeve besimin se një ditë gjërat do të ndryshojnë për mirë dhe se bota do të jetë ndryshe. Me vargjet e saj, ajo duket se dëshiron të na sjellë në kujtesë thënien e Budës: “Fjalët kanë fuqinë për të shkatërruar dhe shëruar. Kur fjalët janë të vërteta dhe të mira, ato mund ta ndryshojnë botën tonë“:

“Një ditë gjithë luftërat do të mbarojnë,

Bota do të jetë në paqe, popujt do të gëzojnë…

Një ditë do të ketë dashuri dhe vetëm lumturi,

Të tërë do të jenë vëllezër, do të jenë në harmoni…

Një ditë urrejtja do largohet e miqësi do të ketë,

Nuk do të ketë më armiq, por miq të vërtetë.”

Duke pëfunduar, përgëzoj poeteshën Rajashree Mohapatra, që ashtu si në poezitë e saj dhe në kopertinën e këtij libri, pasqyron me realizëm dhe artistikisht botën e bukur shpirtërore indiane.

Urime poeteshave dhe poetëve indianë për këto poezi kaq mbresëlënëse!

Urime poetit dhe shqipëruesit Delo Isufi!

VIRON KONA

Shkrimtar

“The White fog”, a book with Indian poems

1.

The well-known and talented Albanian poet Delo Isufi, praised for the high level of his poems, this time surprises us with the English translation of a series of poems from India, from this great country of the world, the cradle of world civilization, rich in cultural, traditional, philosophical, literary and poetic values like rarely any other countries.

Who is the poet Delo Isufi?

He was born in the village of Brataj in Vlora, on July 15, 1944. After receiving his first lessons in his hometown, at the age of 13, he left his town to continue his education in Tirana, and in 1962, he began his higher studies at the Air Force Academy in Vlora, where he graduated as a fighter-bomber pilot. For 26 years, until 1992, with the supersonic military jet aircraft, he flew across the skies and, standing out among the best pilots, earned the high rank of “Colonel”. He was later appointed lecturer at the Flight Academy, where with his special passion and skills he trained many young pilots. Eager for knowledge, Delo, being a pilot, continued his higher studies at the University of Tirana for political science and law and, in 1974, graduated as a lawyer. From 1992 onwards, he works as a lawyer. During his career, he has also worked as an Advocate of the General State Advocacy and as a General Advocate of the Albanian State.

Delo Isufi’s special hobby is poetry. To date, he has published 7 artistic books, 6 of which are poetries. Among his most famous books are: “Magic of the eyes”, “When the moon washes”, “Reserved table” and “Girl of berries”, which has been released recently. With his most beautiful poems, Delo Isufi has become part of world poetry festivals, held in recent years in India. Some of his poems have been included in periodic poetry anthologies, published in Andhra Pradesh, India. As he expresses himself, while he once enjoyed the wonders of the heavens through flight, with the supersonic short-sleeved, now, figuratively, the most sophisticated “flying” means is poetry.

Delos’s poems convey valuable messages of life, express beautiful human feelings, they are realistic and imbued with the hardened popular philosophy. He anthems the spiciest features of life, portrays original types and characters, is known for his popular color, healthy humor, tolerance, and sweetness of the verse …

In addition to the values as a poet, Delo is also known as a literary translator in several languages of the world: English, French, Russian… And, exactly, this time we have the opportunity to convey in English the values of creativity of about 50 Indian poets and poetesses of the Indian subcontinent ( 46 poets from India, 2 from Bangladesh, 1 from Nepal and, 1 from Sri Lanka), through the masterful translation of the poet Delo Isufi.

2.

The Republic of India is the seventh-largest area in the world and has the second-highest population. It is a community of 28 states and 7 federal units made up of united territories. India is the cradle of ancient culture, civilization and, some religions. The rise and fall of empires in this country have been happening much earlier than in Europe. The Mongols were the first to conquer India. The Portuguese were the first Europeans to arrive in India, Vasco da Gama in 1498 arrived on the shores of Kerala. In 1803 the whole region of India was under British occupation.

Here in Albania, we know about India from school, while we have seen movies and read books, especially about Mahatma Gandhi (1869-1948), the political, spiritual, and liberation leader of India. It was he who formed the resistance against the English, using passive resistance, boycotting the unjust distribution of salt and English textile products. Gandhi said: “I am against violence because even if it seems good, the good is temporary, while the bad it does is permanent.” Or “With kindness, you can shake the world.”

In 1948 India gained independence. It is considered one of the countries that in recent decades has achieved great economic development. There is an increase in the automotive, electronics, mining, oil, food, pharmaceutical, etc. industries. India is the world’s largest producer of sugar cane, jute tea, and among the largest producers of rice, tobacco, cotton, and silk. India is a country rich in coal, iron, magnesium, bauxite, titanium, chromium, natural gas, diamond, and oil. The most developed mean of transport is the railway. India is crossed by the rivers: Brahmaputra (2,900 km), Ganges (2,700 km), Indus (3,200 km).

Through the readings, we know the great spiritual leader and teacher Buddha, whose life served as the basis for the Buddhist religion. Although he lived during the 6th century BC, his thoughts and sayings are still weighty and inspire millions of people around the world today. From that great scholar, we have learned hundreds of wise words, among which I would like to underline the saying: “Thousands of candles can be lit by one candle, and the life of that one candle will not be shortened. Happiness never diminishes by sharing. “Three things cannot be hidden for long: the sun, the moon, and the truth”, “If you really loved yourself, you would never hurt anyone”. We Albanians are very fortunate that in India, Mother Teresa (1910-1997) gave life and development to her great mission of charity, therefore, she is usually known as “Mother Teresa of Calcutta”. Among other things, she said: “I was born in Skopje, I was educated in London, I live in Calcutta and I work for all the poor people in the world. “My homeland is a small country called Albania.” Or: “Do not blame anyone in life, good people give happiness, others give experience, the wrong ones teach, loved ones give unforgettable memories.” “We cannot do great things, only small things with great love.” Her name and teachings are worshiped in India.

In our memory as Albanians, remained the artistic movie of Raj Kapoor, shown in the 60s of the last century: “The Vagabond” and “Mister 420”. They fascinated the Albanian viewer, bringing a completely unknown cinema, with attractive sentimental subjects, with beloved characters. Even today, many people remember the melody and lyrics of Raj Kapoor’s song: “I have Japanese shoes, / English pants, / I have a Russian hat, / But my heart is Indian.” In recent decades, a series of Indian soap operas have entered Albania, dealing with the social, cultural, traditional and spiritual life of the Indian people. We have had the opportunity through the glitter of colors, the magical sounds of Indian musical instruments, the impressive subjects and episodes, the spiritual beauty and the world of feelings, to get acquainted with the nobility, rare Indian customs, and beliefs, with the wide and rich soul, with episodes and events that reflect the daily life, and its problems. From translated Indian literature, we have learned about the great folklore and customs, ancient tales and legends, citations and folk proverbs, about the heroes of the Indian people.

We have learned that hundreds of different languages and dialects are spoken in India. There the cow is sacred, she is identified as Devi (goddess), a symbol of mother nature. Every Indian would slow down to let a cow pass, but not everyone would let a pedestrian pass. There are many temples in India which are highly revered. We are aware of the most famous custom in India, “bindi”, a small red mole, which is painted on the forehead of married women as a symbol of commitment. Sometimes even men wear this sign when they go to work as a symbol of good luck. We have also learned the most traditional greeting in India, joining the palms of the hands, bringing them towards the chest and saying: Namaste! (“I greet you!”). People in India are kind and friendly. Almost everywhere and always they greet you by giving you smiles. Although there is obvious poverty, they may try to sell you something, but they refuse to become beggars. These are just some of the knowledge we have about India as I continue with the task assigned to me.

3.

The poetic book “White Fog” with its poems expresses Indian life and the problems that accompany it, shows human types and characters, people’s fates, episodes and social dramas, inner human feelings: joy, despair, disappointment, conviction, and beliefs. Above all, it shows respect for man, his moral values, the power of character and intelligence to change things for the benefit of life. The poems appear before the reader sometimes as fiery torches, blazing in the dark, sometimes as burning embers and coals that are revealed when stirring the ashes in the hearth. They are poems written by talented minds, with ideas and messages, conveyed through beautiful and figurative words, through metaphors, simili, symbols, which harmonize with the sights of nature and with the precious traditions and social life. They highlight the values and beauty of gorgeous Indian hearts and souls.

The introduction of the book presents to the reader the poem full of feelings and emotions “My India (मेरा भारत)”, written by the translation author Delo Isufi.

” Vijayawada is where I embraced India,

Here Poets gathered from all over the world,

There I recognized their greatness,

The brilliance that Europe doesn’t know.

An ancient place and equally young too,

One of the world’s greatest civilization,

For you India I am weaving these verses,

For your antique temples thousand years old….”

In the following, the verses of the poem “The Last Words Of My Mother”, written by Priyatosh Das, convey a lot of love to the reader. They are warm and emotional verses, where the reader feels the author’s faith in the future, he rejoices in the love of brothers Borda and Jitu, his son Poumit, wife Mampi, who gives him only love. Verses follow the real rhythm of life, which like the waves of the sea that have no end, leaves and returns, with its rhythm, sometimes causing pain and sadness, and sometimes joy and happiness, while, always and without stopping, it is passed on to future generations, to the joys and emotions that children, grandchildren, and great-grandchildren bring … And in the poem “A Happy Family”, the author finds this happiness artistically in the love that exists in its members as if to remind us Mother Teresa’s saying: “To promote peace in the world, go home and love your family.” Poetry is expressed with a rich figuration and rhythm, while ideas and thoughts, accompanied by impressive similis and metaphors, come like buds that are ready to bloom brightly colored and fragrant flowers, conveying the message:

“To make a family happy

And the world a heavenly home.”.

The poem “On My Death …” creates a completely different situation, where the author expresses respect and reverence for the poet, the scholar of thought, the nobleman, who does not leave to humanity material wealth, but he leaves a legacy of a smart, beautiful thought, wise and peaceful, which is as worth to people as the light that illuminates the darkness, directs them towards goodness, love, beauty and other values of life. The poet Delo Isufi, who in Albania is also known as the “poet of love”, seems to make a very seductive translation of the poem “O Love!” of the poet Rainy Sarmistha, where poetic feelings merge and harmonize with love:

“I muse without u

Yearn for u

The pain creates

A poem for u…”

Equally powerful is the feeling of love in the whole poem “A Man Of Illusion”, where it appears the pain caused by love, but also the feeling of calm, peace, trust, and hope. From this poem, I am singling out the verses:

“O’the man of my illusion

Fierceness is addictive

I wriggle under his voice

To get his attention…”

As a fresh landscape comes to the reader Kalpana Mallick’s poem entitled “In My Eyes”, where the poet’s creative brush slides over the canvas-space dripping love metaphors:

“In the dusk

My thoughts meltdown with

The semblance of the divine touch

Of your smile

Face glows with the saffron rays

The red and crimson cloth glorifies

The angelic beauty.”

And poetry flows like a spring stream with life-giving water:

” Before the twilight beckons

The silver stars

Honours of the paradise…”.

Full of figuration, the poem “Bougainvillea (Paper Flower)” is unfolded in front of the reader, where love like embers hidden in the breast, whenever it appears, has the power to change everything, inspiring the man to do the impossible for what he wants, while artistic figuration and the figures offered by the author make the love life prosperous and vivid, where the impossible becomes possible, as the reader unknowingly recalls the saying of Mahatma Gandhi that “The true beauty is the heart that is pure”:

“Give me a little space in your heart

I will drench you in divine showers

Beautify the Gardens of your thoughts with

Rainbow colours

I will pour the ocean of happiness

In to your heart

To make you feel the aroma of lavender

My unconditional love will glow in your life

Forever”.

The poem “What Is Perfect?” stimulates thoughts and imaginations, where one can feel throughout the reading the realistic and philosophical thought of the author Reshma Ramesh, who artistically expresses that a beautiful, perfect, wonderful world is made by people when they give love when they coexist in harmony and respect and value each other “, as, the last verse of the poem, makes us think to live life responsibly, to accept and find in life the most beautiful, most prosperous sides that make us happy :

“Perfect is the light that fills my house.

And the love my parents have showered on us.

Perfect is this life through its all imperfections

Because choose it to be. ”

While the verses of the poem “White Fog”, by the poet Ranjana Sharan Sinha, seem to want to remind us of the saying that “you do not feel the beautiful moments when you live them, but when you remember them with longing”:

“I find myself

falling through my memories

backwards in time —

My childhood, my adolescence:

An ache to retreat!.”

Rohini Kumar Behera’s poem “Peace For Mankind” attracts attention in volume, where the poet sings to peace with passion and love , which is the most demanded socio-political situation by human society. He feels and experiences this, especially those people who have traversed the path of their life in constant wars for freedom and independence. The poet sings passionately and raises his voice that sounds like a sentence:

“Peace is sweet and adoring

A world of peace is endearing

A daring venture in present commotion

I dream of a World of Peace

Peace is a petite gift from God

To nurture for the entire Mankind .”

I think that the poem “Love Is Love”, written by Bijoy Bhakat, has a deep, even mystical meaning, where the message appears with faith and optimism that when a person falls in love, he becomes powerful and achieves the impossible:

“Love is more colourful than the Spring

Love makes one beggar , love makes one king.,”.

Whereas in the poem “My Eyes Search For You”, the message comes through beautiful comparisons, which harmonize beautifully and display the author’s erotic thought, with which he expresses deep feelings of love. In the poem “Serene Sleep”, the author Rumpa Ray-Ghosh, artistically denounces the painful reality of life. The poetess artistically wants not to wake up, because “Sleep” she considers as “…is the island of relief in the sea of adversities”. After the poetic expression, where she narrates what burns inside her soul, the poetess explodes:

”… I long to reside in that island of imageries

Again and again until the claws of eternal slumber envelope

And steal me from this powerful system of planetaries.”

The poem “Woman” fills you with emotion, which is a real hymn dedicated to women by the poet Kalipada Ghosh. It was worth quoting all the verses of this poem, but for illustration I chose:

“Women are the waves of ocean

milk of human kindness

the grandeur of the snow-capped mountain…

Mother sister wife are divine Infinite sublime and sacred as. the Ganga…

They are the source of inspiration and hope

I bow down my head to the womanliness

They are not the puppets of Time….”

The poem “Dark Alley” is a drawing with shocking beauty, where the poet Rajbanshi Manmohan portrays a homeless beggar, sleeping on the sidewalk. With painful verses that express sadness, the poet writes a poetic “protest” regarding the attitude towards man, whom they have left in deep misery and no one wants to know about his sorrow and fate:

“With rag clothes in his body

and a stick to support his feet

had no lamp to lite”.

In the poem “One Day”, the poet Paramita Mukherjee Mullick

expresses through the verses the belief that, one day, things will change for the better and that the world will be different. With her verses, she seems to want to remind us of the Buddha saying, “Words have the power to destroy and to heal. “When words are true and good, they can change our world.”

“One day all wars will cease.

All around there will be joy and peace….

One day there will be love and love all around.

All will be brothers and brotherhood abound….

One day all hatred will end.

There will be no foes, all a friend.”

Congratulations to the poet Rajashree Mohapatra that just like in her poems, also the cover of this book painted by her, reflects the beautiful Indian spiritual world.

Congratulations to Indian poets and poetesses for such impressive poems!

Congratulations to the poet and translator Delo Isufi!

VIRON KONA

Writer