Ishte n’katund nji mi,
Qi me shum paq’ jetonte.
Me marr’ nji tjeter shpi,
Kurr neper mend s’i shkonte.

Nji shok po i thot’ nji ditë:
“Eja me mue n’qytet;
Katundi shum t’merzitë
E shpesh me hanger s’qet.”

“Eja, po shkojm'” – tha mini;
E u nisen bashk’, tue nga,
Por, tek sa i ngrati mbrrini,
Mbrenda nji kurthe ra.

At vend, ku mir’ jeton,
N’e ndrrosh pa arsye, gabon.