Në dhomë fort e ngula lopatën përsëri

Dhe jashtë frynte era, dhe jashtë binte shi.

E kam groposur dhomën nën tokë menjëherë

Dhe jashtë binte shi dhe jashtë frynte erë.

Prej gropës e kam hedhur krejt dheun nga dritarja, –

E zezë ishte toka, ngjyrë alabastri perdja.

Deri në xham arriti ky dhé që peshën mbante.

Sa bota lartësohej, në kreshtë Krishti qante.

Tokën duke gërmuar u thye kjo lopatë,

Se vetë Perëndia e theu, me uratë.

Mes kohrave u ktheva nga kisha udhëtuar,

Në dhomë krejt të zbrazur kam mbetur i trishtuar.

Desha t’i ngjitem majës, të rri aty gjithmonë,

Një yll në qiell shkëlqente. Në qiell ishte vonë.

(Përktheu Dionis Bubani)