VOAL

VOAL

Copyright © 2022

VOAL

Mes arvanitasve, në gjurmët e konsullit Henri Belle Nga Luan Rama

March 31, 2016

Voal – Librin e konsullit francez Henri Belle Tre vjet në Greqi (Trois années en Grèce) e kisha lexuar para disa vitesh dhe ishte udhëtimi para një viti nga Athina drejt Eleusës, Evias, Thivës, Livadhjasë e deri në Delf që më risolli përshkrimet e këtij konsulli mbi shqiptarët e Greqisë dhe simpatinë e tij të madhe për ata kur shkruante: “Te shqiptarët mund të kesh besim të plotë … Janë të ndershëm dhe me një besnikëri proverbiale. Të gjithë janë burra të bukur, me pamje të fuqishme e burrërore … elementi dominues është elementi shqiptar, ku nuk duhen ngatërruar shqiptarët e besimit ortodoks me ata myslimanë, të cilët për interesat e tyre janë të lidhur me Turqinë. Gjithë Atika dhe Beotia, jugu i Eubesë, ishujt Hidra, Spezai, Andros, gjithë Argolidha dhe Karinthia, madje dhe jugu Elidës dhe vargmalet që zgjaten përgjatë bregut perëndimor të Peloponezit, nga Alfe gjer në gjirin e Navarinit, janë të banuara me shqiptarë. Më 1830 bavarezët që kishin poste zyrtare në oborrin e mbretit Othon, ishin të detyruar të mësonin gjuhën shqipe dhe në Athinë kishte një gjykatë të veçantë shqiptare. Edhe sot, në shumë fshatra, nëse flet greqisht është e pamundur të kuptohesh nga ata. Gjithë tentativat e propagandës ruse në Shqipëri kanë dështuar dhe për këta malësorë veçanërisht në jug, si toskët, japigët (labët), çamët dhe suljotët, është e lehtë t’i bashkohen helenizmit. Shpirti, shpresat, gjuha, pak nga pak ato filtrojnë dhe marrëdhëniet që krijohen midis dy popujve, emigrimet në tokën e lirë të mbretërisë, përgatisin një vëllazëri që mund të ketë një influencë reale në ngjarjet e së ardhmes …”

gra-nga-Megara

Henri Belle e shikonte me një lloj realizmi e njëkohësisht romantizmi bashkëpunimin e dy popujve, atij grek e shqiptar, bazat e të cilit ishin hedhur gjatë viteve të revolucionit grek për pavarësi përmes figurave historike si Boçari, Kondurioti, Miauli, Bubulina, Tombazi, Çamadi, e një radhë e gjatë heronjsh të kësaj lufte, por dhe më pas, kur disa herë shqiptarët e Greqisë tentuan ta shkëpusnin Shqipërinë nga Perandoria Osmane me përpjekjen e krijimit të një shteti të përbashkët greko-shqiptar, histori në të cilën u pleks në një çast të dhënë dhe shkrimtari Aleksandër Dymas, i cili ëndërroi të bënte për Shqipërinë e Greqinë atë që kishte bërë Garibaldi për Italinë e bashkuar. Por kjo dukej si një histori rokamboleske. E habitshme është se të njëjtin konstatim si Belle kishte bërë më parë etnografi dhe kartografi i njohur francez Guillaume Lejean, i cili udhëtoi në Shqipëri, Epir dhe në Greqi, duke arritur në konkluzionin e shprehur në botimet e tij se “në Greqi, gjaku helen është përzier me atë shqiptar”. Në atë kohë, ky konstatim ishte më se normal dhe realist, madje i pakundërshtueshëm nga grekët dhe politikanët e saj, (veçse historiani Fallemayer pësoi dënimet më të mëdha pse shkoi shumë më thellë historisë). Arvanitët ishin në tryezën e vendimmarrjes politike të së ardhmes së Greqisë, por sot, me kalimin e kohës dhe me peshën e historisë së ngarkuar me luftëra dhe hegjemonizëm, një thënie e tillë duket si sakrilegj, e padyshim, jo nga shqiptarët, por nga grekët. Ne këtu veç konstatojmë atë ç’kanë shkruar historianët, diplomatët, shkencëtarët e huaj dhe jo ne, që mos të na akuzojnë pastaj për nacionalizëm. A kemi të drejtë të pohojmë konkluzionet historike të perëndimorëve mbi gjendjen e Ballkanit, të Shqipërisë e Greqisë në atë kohë? Sigurisht që po, dhe kjo me një qëllim të mirë, për të theksuar faktin që shpesh ne kemi përjetuar një histori të përbashkët çka përbën dhe bazën për një të ardhme të përbashkët, veçanërisht sot.

Belle kishte ardhur në Greqi në vitin 1861, hipur në një anije që vinte nga jugu i Italisë drejt brigjeve joniane, duke kaluar pranë Hidrës hijerëndë dhe shkëmbore, një ishull, si dhe Spezai “motërza” e saj disa milje më larg e banuar dhe ajo me arvanitas që do t’i linte një përshtypje të veçantë, siç shkruan dhe në reportazhin e tij, por veçanërisht në librin: “E panjohur dhe e pabanuar para shekullit XVIII, Hidra u bë në këtë epokë një vend strehimi për shqiptarët që i iknin tiranisë së funksionarëve turq. Por nëse ashpërsia dhe mjerimi i këtij vendi shkëmbor u garantonte atyre qetësi, në të kundërtën ajo nuk u garantonte asnjë mjet për ekzistencën e tyre. Ata nuk paguanin taksa, por veç u jepnin turqve disa marinarë për flotën e tyre imperiale. Ata vetëqeveriseshin. Asnjë funksionar osman nuk vinte të vëzhgonte e të kontrollonte vendimet e prijësve të tyre. Ishte një republikë e vërtetë e pavarur, ku prijësit zgjidheshin gjithnjë nga e njëjta familje. Ata ishin prijës që s’mund t’i kundërshtoje. Një këshill pleqsh gjykonte proceset e rralla që mund të ndodhnin. Të gjitha anijet e tyre që lundronin me flamurin osman, u bënë po aq pirate e të rrezikshme që sulmonin flotën e sulltanit deri në brigjet me topat e Azisë. Tombazët, Çamadët e veçanërisht Miaulët, të tre hidriotë, panë që emri i tyre shumë herë u duartrokit nga e gjithë Europa, e cila i shikonte me simpati peripecitë e kësaj lufte …” Dhe ai nuk mungon të përshkruajë jetën e këtij ishulli dhe kontributin e tij historik përmes familjeve të mëdha dhe anijeve luftarake. “Koka e grave me një shall të madh mëndafshi në ngjyrë të verdhë e të çelët, qëndisur me të artë, bënte që ato t’u ngjanin virgjëreshave të piktorit Bida. Kishin një rrobe të sipërme, e ngushtë dhe në velur të kuq, tepër e shkurtër dhe e mbërthyer në gjoks, e hapur përpara e me mëngë të ngjitura që mbaronin me qëndisma ari. Më sipër u shfaqej një këmishë e hollë …”.

Pasi kalon Hidrën, Belle i drejtohet Athinës dhe ndalon në portin e saj në Piré, që siç shkruan ai, për disa dhjetëvjeçarë, ky port i banuar me pak njerëz, tashmë kishte filluar të popullohej. Sigurisht Athina për të ishte një zbulim, për faktin e vetë historisë së qytetit, por dhe të pasurisë së objekteve antike, Akropolit dhe tempujve të tjerë, ende në këmbë, të cilat ishin krenaria e Greqisë dhe ajo çka grishte gjithnjë udhëtarët e Perëndimit, veçanërisht letrarë, arkeologë, historianë piktorë e artistë të shumtë që vinin të njiheshin nga afër me bëmat plot shkëlqime të një antikiteti të lavdishëm. Pas një qëndrimi në Athinë, siç shkruan Belle në reportazhet e tij, ai nis udhëtimet në Greqinë kontinentale, pra Greqinë pa ishujt, duke filluar udhëtimin drejt Eleusës dhe Mandras, ku pikëtakon mjaft shqiptarë. “Ja tokat e Eleusës … burra me fez të kuq, gra të veshura me të bardha, fëmijë këmbëzbathur dhe koshat me rrush të zi … pronarë të këtyre tokave janë pothuaj të gjithë shqiptarë, të cilët kanë krijuar një sindikatë për të kontrolluar shpërndarjen e ujit dhe për të gjykuar ankesat …” Ai vështron ndërkohë nga ullinjtë, trungjet e pemëve, palmat dhe shton se “të ngjan sikur imazhet e tablove e këndshme të piktorit Decamps, që e kanë bërë të mrekullueshëm Orientin, kanë ikur nga tablotë dhe kanë marrë jetë këtu para syve tanë“. Ata vazhdojnë udhëtimin dhe pikëtakojnë “gra shtatlarta, me hundë të gjatë, pak të përkulur, thatime e me sy të vegjël“. “Janë shqiptare të Elefsinës, të një fshati të mjerë që anashkalojmë, ngjitur me qytezën antike të Eleusës, në një cep të kodrinës së gurtë në cep të detit. Nga tempulli i famshëm i Geres kanë mbetur veç ca gurë të bazamentit … ndërsa torra katrore është e kohës së Mesjetës, çka përbënte një postë fortifikimi për të survejuar bregun …”

HBalegeri

Edhe unë e vizitova Mandrën. Shkova në Vilia-n e bukur plot lule, lart mbi kodrina dhe pastaj zbrita poshtë në Kryekuq, për shqiptarët e së cilës shkruante Floberi në kujtimet e tij. Isha i shoqëruar nga një arvanitas i moçëm, i cili më çoi në këtë fshat apo qytezë, ku në hyrje të ndërtesave më tregoi lapidarin me portretin e gjyshit të tij, një nga figurat historike të revolucionit. Ishin pikërisht ato vende nga kishte kaluar dhe konsulli francez në vitet 1861 dhe 1862. Pas Kryekuqit dhe Eleusës, Belle, i shoqëruar nga një drogman grek, Aleksandros, i ishte afruar Mandras, “e banuar nga një koloni shqiptare”, siç shkruante ai. – Burrat e grumbulluar para kafenesë së vetme të komunës na vështrojnë me një shikim disi të rëndë. Ballë i dalë, mollëza të kërcyera, mustaqe të verdha, të ashpra, të prera si të tartarëve, flokë të rruara veç jo prapa, nga ku varet një tufë flokësh, çka na kujton tipat bullgarë apo më mirë hunët e sllavizuar … Kur udhëton në Orient, në çdo hap të del një problem etnografik, çka është burim zënkash i shkencëtarëve me ndjeshmëri nacionale. Grekët duan të jenë me çdo kusht të të njëjtit gjak si helenët e kohës së Themistokliut. Megjithatë, në fund ata arrijnë të binden se me përjashtim të Manjës dhe disa ishujve, Greqia është e populluar nga një racë e re si pasojë e kryqëzimit me tributë e veriut, veçanërisht me shqiptarët. Këta shqiptarë kanë sjellë me vete instinkte të reja, zakone të veçanta që ia kanë imponuar racës helene, duke u përzier me të, trajtat e fizionomisë së tyre dhe forcën e tyre morale. Pra duhet zhveshur iluzioni klasik dhe të mësojmë ta duam kauzën greke ndryshe nga ideja e lidhur veç me kujtimin e të parëve të tyre. Këta shqiptarë të Mandras kanë mbetur jo aq socialë. Ata njihen për trimëri, por dhe me karakter jo të mirë, çka i bën ata të respektohen nga grupet e kaçakëve që enden nëpër Greqi. Me ata, shqiptarët s’kanë dashur të kenë asnjëherë lidhje vëllazërore … Nuk kuptojnë asnjë fjalë greke dhe u përgjigjen në mënyrë të menjëhershme pyetjeve tona …” Në Beoti, ku ai vazhdon udhëtimin e tij, shton se “Pothuajse të gjitha gratë këtu janë shqiptare, madje dhe ato në Vilia apo fshatrat e tjera të Kiteron. Janë gra të varfra e të mjera, që nuk e kanë atë freski dhe pamje të bukur që kishin gratë e dikurshme të Beotisë … Këto figura të dobëta me kockat që u dallohen, janë të një race më të ashpër dhe më pak të lëmuar. Grupe të shumta grash ngjiten e zbresin përgjatë një kodrine në majë të së cilës gjendet një kishë e vjetër. Ky sanktuer (tempull i shenjtë) kushtuar Shën Lukës është ngritur sipas traditës në vendin ku ndodhej tempulli i vjetër i Apollonit Ismenus …” Në drekë, pasi kalojnë fshatrat e Spaides, Dritza dhe Bratsi, “të populluar nga shqiptarë”, siç shkruan ai, Belle me shoqëruesit e tij mbërrijnë në Tanagra. Por një udhëtim tjetër vitin e kaluar më bëri të ndjek gjurmët e konsullit francez dhe kjo në Evian e bukur ku më pëlqejnë plazhet e virgjra dhe paqja që mbretëron në kodrinat plot gjelbërim, por dhe te njerëzit dhe bukëpjekësit e fshatit. Gjithçka duket dehëse, det, pyje me pisha, faqe kodrinore plot ullinj, qetësi dhe gryka ku gurgullojnë përrenj të rrëmbyer. Dhe menjëherë e kupton pse shqiptarët ishin vendosur atje prej tre shekujsh dhe kishin populluar ishullin, si dhe barinjtë vlleh. Belle shkruante se kishin qenë shqiptarët e Hidrës që kishin ardhur këtu. Dhe ashtu, hipur mbi kuaj, ai kishte zbritur në Mantudhi e pastaj në Agjia Ana. “Mbërrijmë në Mantudhi, – shkruante në libër Belle, – një fshat i madh që është ngritur në rangun e nënprefekturës ku mbretëron një mjedis i pastër dhe i begatë. Banorët e saj janë pothuaj të gjithë të ardhur e të emigruar nga Hidra, duke sjellë një eksperiencë në fushën e ndërtimit, çka tani i jep një pamje të veçantë shtëpive të ishullit. Në orën dhjetë ne mbërrijmë në fshatin e Agjia Anës me një sipërfaqe të madhe e të shtrirë, ku nga lart duken tutje në horizont Skopelos dhe Skiathos. Sot festohet dita e Shën Konstantinit, një nga shenjtët më të mëdhenj të kishës ortodokse, ku në shesh turma e njerëzve po zbavitej. Eubea (Evia e quajtur më pas. L.R.) e veriut është e famshme për vallet e saj. Ajo që po interpretojnë banorët e Mantudhit është një valle e quajtur “sirtos”, me lëvizjet ritmike të peshkatarëve që tërheqin rrjetat në breg. Në fillim është korifeu, pastaj burrat e më pas gratë e pastaj vajzat e reja e fëmijët. Ata nuk kapeshin nga duart, por shamitë krijonin një lloj vargu njerëzor që gjallonte në atë shesh nën tingujt e muzikës së një orkestre të çuditshme të përbërë nga dy vlleh bohemë, ku njëri i binte fyellit dhe tjetri i binte fort tamburasë në një formë kungulli. Fytyrat e tyre thatime e ngjyrë ulliri, mollëzat e tyre të dala, flokët tepër të gjata ngjyrë abanozi e që u binin pas, flisnin për origjinën e tyre aziatike, ku në sytë e tyre të mëdhenj e të zinj reflektoheshin dritëza të kuqërremta, saqë të dukej se në to reflektoheshin ngjyrat plot shkëlqime të Indisë, atdheut të të parëve të tyre, si dhe gjithë atmosfera klimatike e brigjeve të lumit Gang. Ata shikonin para tyre me atë qetësinë e një statuje të Vishnës. E megjithatë, nganjëherë kishin një lloj nënqeshje me atë rreth njerëzish të gëzuar që lëviznin rreth tyre. Në cep të sheshit qëndronte prifti me mjekrën e tij të bardhë, që i mbështetur mbi shkop dhe në shoqërinë e disa pleqve, shikonte ata që kërcenin. Është e pamundur të imagjinosh një skenë të tillë të gjallë e piktoreske nën tingujt britës e të përsëritur të tamburasë që gjëmonte disi, të shikoje atë varg tunikësh të bardhë të grave që kërcenin, një varg që vallëzonte, me ato përparëse para tyre dhe brezat e mëndafshtë e të kuq. Sfondi i kësaj skene të mrekullueshme përbëhej nga gërxhe më të larta dhe kodrinat e blerta në ijët e malit Kandili, ashtu i zhveshur, me gurë, dhe aty këtu me pisha, e ku përrenjtë kanë lënë gjurmët mbi të. Në të gjitha anët e atij sheshi vazhdonin të vallëzonin në rrathë të ndryshme, madje në një rrugicë afër nesh gjetëm një grup të vogël prej 7-8 vajzash të reja që të kapura për dore hidhnin një valle me një lloj ritmi e kadence sipas tingujve të një kitare të keqe me dy kordonë që i binte një grua plakë, ndërkohë që dy camërdhokë me flokët biondë e sytë e zinj kërkonin t’i imitonin. Ato vajza të reja ishin të këndshme e me tipare më të hijshme se athinaset dhe shumica kishin flokë të verdhë, disi të hirtë …”

HBcafenea

Gjatë këtij udhëtimi, Belle mbante shënime, por dhe vizatonte. Skicat e tij do të ishin bazë e vizatimeve të piktorëve të njohur që do të ilustronin reportazhet e tij dhe që disa po i vendosim në këto shënime. “Mbi shesh, një valle të rinjsh ishte formuar. Me duart e vendosura mbi supet e njëri-tjetrit ata hidhnin tre hapa në një anë dhe një hap pas, ndërkohë që prijësi i valles, një djalosh shtatlartë e i zhdërvjelltë, me një fez që i varej mbi vesh, ushtronte me forcë lëvizjet e këmbëve me një pamje krenare dhe të mrekullueshme, ku një çast nxitonte e një çast tjetër ngadalësonte sipas ‘adagio’-s apo ‘scherzo’-s së orkestrës. Dukej i palodhur dhe herë pas here lëshonte një klithmë të fortë, duke parë me një vështrim sentimental aty anash një vajze që nuk ishte tjetër veçse e fejuara e tij. Ishte një fshatare e shëndetshme, së cilës i shkëlqente fytyra, e freskët dhe e zhvilluar, shumë simpatike dhe me një hundë të përkulur, por që mjerisht ishte veshur si europiane, d.m.th. me një krinolinë jeshile dhe një korsé tepër të shtrënguar pas trupit që i jepte një pamje të zakonshme për ne, në kontrast me veshjen e shoqeve të saj. Pas pak ajo e la atë mjedis që të vinte me një veshje tjetër, përsëri europiane. Madje atë mbrëmje ajo u ndërrua tri herë. Si vajzë e kryetarit të fshatit, ajo donte të dallohej nga shoqet e saj dhe me naivitetin e vet mendonte se lordi, siç u thërresin të huajve këtu, do të tregonte admirim për këtë veshje luksoze. Por e varfra nuk dyshonte aspak në mendimet që shkëmbenim ne kur e shikonim tek lëvizte me vështirësi, e shtrënguar nga ajo korsé aspak e bukur që i shëmtonte linjat e trupit të saj, jo të mësuar me qytetërimin tonë. Ky shembull jo i këndshëm, në të kundërtën shihej me zili nga shoqet e saj. E megjithatë ato vajza ishin shumë të bukura me fustanet e tyre të gjata prej leshi të bardhë e të qëndisur me mëndafshe me ngjyra, me ato mëngë që u tundeshin në ajër, me ato shami të tejdukshme mëndafshi që u rrethonin kokat e ku dy cepat e tyre u tundeshin plot hije nga pas. Këto vello të prodhuara në Kumi dhe që nuk njihen në pjesën tjetër të Greqisë janë të një finese të jashtëzakonshme dhe bien mbi trupin e tyre si një lloj reje poroze dhe e dallgëzuar plot efekt. Si kapele, ato kishin një lloj fezi të kuq të mbuluar pak a shumë me një radhë monedhash të vogla argjendi që përbënin si të thuash pjesën e madhe të prikës së tyre. Të sapomartuarat e mbështjellin mesin e tyre me një brez të shkëlqyer mëndafshi në ngjyrë të kuqe ekarlat. Një lloj fundi u bije mbi rrobën e tyre të zbukuruar me copa argjendi të stampuara sipas modeleve perëndimore. Ndërkohë që ne iknim larg, valltarët e valltaret kërcenin ende. Ne u binim kuajve që të fitonim kohën e humbur duke u ngjitur në ato pjerrësi të ashpra që ngrihen në veri të Mantudhit …”

Gjatë këtij udhëtimi, Belle kalon pyllin e mrekullueshëm të pishave dhe vazhdon drejt Oreas, Lamias. Ata pinë kafe në një han që quhej hani i Bulbul-it (Bilbilit), i cili atëherë ishte ndërtuar me drutë e pishave, ndërkohë që unë e gjeta me gurë dhe një krua me ujë të ftohtë aty pranë. Pastaj ata shkojnë në hanin e Kastaniotisa-s, një vend ku një anglez ishte vendosur bashkë me gruan e tij dhe që para dhjetë vjetësh kishte ngritur një fermë, por atë e kishin plaçkitur dhe vrarë bashkë me gruan e tij. Quhej zoti Leaves. Pastaj Belle ndalon në Oréas. Në atë port vijnë  anijet nga Athina dhe Volos. Bashkë me shoqëruesit, ata shkojnë në shtëpinë e një hidrioti: “Këtu janë vendosur shumë hidriotë, të cilët dallohen për aktivitetin e tyre, shpirtin e rregullin, thjeshtësinë dhe “bonsensin”. Në sajë të cilësive të tyre të mira, aferat e tyre shkojnë mbarë dhe nuk është e rrallë të gjesh nga ata që kanë bërë pasuri të madhe. Na futën në një sallon të thjeshtë, por të rehatshëm. Në mure, portrete të heronjve të Revolucionit grek… një gravurë me anijen e hidriotit Tombazi, aktet e famshme të të cilit kanë mbetur në kujtesën e helenëve…” Kur Belle shkon në Tebën e vjetër apo Thiva, siç quhet sot, ai vazhdon të pikëtakojë shqiptarët dhe pikërisht kjo pjesë e tregimit të tij m’u kujtua kur unë udhëtoja drejt Thivës për në Livadhja. M’u shfaq skica e tij me kënetën e liqenit Kopais, e cila u tha veç në vitet ’50-’60 të shekullit XX, por që atëherë ishte burim sëmundjesh të shumta. Atje punonin shqiptarë dhe vllehë: mblidhnin ushujza, pasi tregtia e tyre për sipërmarrësit e Athinës ishte shumë fitimprurëse. Qindra mijëra ushujza merrnin udhën e tregjeve të Ballkanit dhe të Europës. Tutje kënetës ishin fushat, fushat e begata të Beotisë dhe Thivës ku dhe atje punonin dikur shqiptarët… E megjithatë, arvanitasit kishin mbetur aty, gjithnjë. “Në kohën e korrjeve, vijnë këtu grupet e shqiptarëve myslimanë nga 30-40 persona dhe nën komandën e një prijësi të tyre. Është pak a shumë e njëjta mënyrë organizimi si fshatarët e Abruzzë-s që zbresin në fushat rreth Romës. Është prijësi ai që bën dhe kontratën e punës në emër të të gjithëve. Përgjithësisht, këtyre punonjësve u jepet një dhrahmi në ditë, si dhe misër e mjaltë. Grekëve duhet t’u japësh të paktën tri dhrahmi, verë, bukë, si dhe duhan për të pirë. Këta myslimanë nuk pinë asnjëherë verë dhe jetojnë në mënyrë të veçuar, të paqtë dhe ku asnjëri prej tyre nuk ngatërrohet me ndonjë histori të keqe. Te shqiptarët mund të kesh besim të plotë. Edhe pse ata punojnë veçse me ditë apo me muaj gjatë vitit, në gjithë punën e tyre bëjnë një punë të konsiderueshme dhe më shumë se çdo punëtor tjetër, ndërkohë që grekët, nën pretekstin e fesë, tri ditë në javë nuk punojnë, kurse shqiptarët punojnë gjithë javës. Ata nuk kanë ditë festash dhe të premten, veç ndonjë lutje drejt Gurit të Zi të Mekës, u mjafton. Janë të ndershëm dhe me një besnikëri proverbiale. Të gjithë janë burra të bukur, me pamje të fuqishme e burrërore që kontraston me gjallërinë e papërmbajtshme të helenëve. Kur koha për të cilën ishin angazhuar mbaron, të grupuar dhe nën udhëheqjen e prijësit të tyre, ata kthehen në krahinën e tyre, duke marrë me vete atë ç’kanë fituar pa shpërdoruar as edhe një lepta greke. Pa ndihmën e tyre asgjë s’do të ishte bërë e mundur për pronarët e mëdhenj të mbretërisë. Janë ata që bëjnë korrjet, kanalet e ujërave, ato të vaditjes dhe në fakt janë të zotë të punës, çka nuk e gjen kurrkund në këtë vend. Duke pirë cigare, punëtorët grekë i vështrojnë ata tek punojnë, duke kritikuar, përfolur, gjykuar e dhënë këshilla, ashtu si u mbushet mendja duke anashkaluar atë çka duhet të bëjnë vetë për veten e tyre… Të nesërmen në mëngjes, duke dalë nga shtëpia, ne pamë të shtrirë në prag një njeri të mjerë, të dobët e të zverdhur në fytyrë, me një pamje të rrënuar. Ai ngriti kokën me vështirësi dhe nxori një psherëtimë pa mundur të fliste e pa lëvizur. “Është një nga punëtorët tanë shqiptarë”, – tha një nga sipërmarrësit. – Ka një muaj me ethe dhe i pëlqen më mirë të jetë i shtrirë aty sesa të shtrihet në shtëpi”. Si mjekim i jepnin një lloj lëngu prej disa gjethesh që t’i largonte ethet. Ne i dhamë një sulfat kinine dhe i lamë disa kokrra për ditët në vazhdim, duke vazhduar më tutje, por kam frikë se me siguri sipërmarrësi i ka marrë ato për veten e tij. Kjo ethe epidemike që mbretëron në gjithë Greqinë bën kërdinë veçanërisht buzë kënetave dhe liqeneve. Rreth liqenit Kopais, ku pronat e zotit M.S. ishin larg veçse 3 km, kjo ethe po i shfaroste njerëzit. Në katër fëmijë që ka një familje, tre vdesin nga ethet dhe ata që mbeten bëjnë një jetë mjerane dhe të dhimbshme. I sheh ata duke ngrohur gjymtyrët e tyre të vrarëlie në diell, me sytë me zgavra, me një hije plumbi në fytyrë, me barkun e fryrë dhe thonjtë e nxirë nga helmimi. Kështu, krahinat më të bukura të mbretërisë janë bërë të pabanuara nga era e kërmës që mbizotëron gjithnjë e më shumë në terrenet e pambjella dhe të përmbytura. Duket sikur natyra i ka dërmuar këta njerëz nga përbuzja që kishin për ligjin e shenjtë të punës. Nëse grekët përbuzin disi bujqësinë, përsëri ata i bëjnë në mënyrë inteligjente punët e tyre, qeveria kujdesej më shumë për mirëqenien e përgjithshme e begatinë kombëtare, sesa për jetën e këtyre njerëzve. Për dhjetë vjet, ajo do t’i shtonte me një të tretën prodhimet dhe pasuria publike do të trefishohej…”

Kur unë mbërrita në Livadhja, qyteti të dukej disi i lënë pas dore në krahasim me modernitetin e Athinës apo të Selanikut. Rrallëherë mund të dëgjosh fjalë shqip edhe pse shqiptarë të ditëve tona janë instaluar atje. Veç lokaleve, veç arvanitëve të vjetër, të rinjtë duket se e shohin të kaluarën si diçka muzeore, pasi shkollat shqipe kanë munguar përjetësisht në gjithë territorin e Greqisë. Pikërisht këtu kishte ndaluar Belle me shoqëruesit e tij. Kafeneja “Afërdita” nuk ekziston më, por shkrimet e Belle na risjellin një kohë ku jetonin bashkë e në harmoni arvanitas e grekë. Atje ai shëtiti në pazarin e qytetit, kaloi nëpër dyqanet e artizanëve të ndryshëm apo te këpucarët, siç shkruante ai: “Këtu ka këpucë për të gjitha llojet e këmbëve: këmbë shqiptari për të cilat athinasit thonë se janë të gjata dhe ku gishti i madh është në Maqedoni ndërsa thembra në Beoti; këmbë greku, të cilët siç pretendojnë ata janë të përsosura, ka këpucë për fëmijët, gratë etj…” Në biseda me miqtë e tij flitet për kaçakun shqiptar, Daveli, ku një nga fisnikët ankohej se ai herë pas here zbriste me bandën e vet dhe kërkonte para, ushqim, dhi, keca, qengja, gjithçka, dhe ata ishin të detyruar t’ia jepnin. – Po qeveria nuk ju ndihmon? – kishte pyetur ai. – “Po, por ata dërgojnë ndonjë kompani ushtarësh që vijnë e shtrohen këtu, ku hanë e pinë, ndonjëherë dalin në mal dhe kthehen pa parë kaçak me sy; qëndrojnë si të ishin zotër të qytetit, duke abuzuar dhe s’paguajnë asgjë”. Dhe ai i tregon më në fund se Daveli ishte rrethuar në Arashovë dhe ishte vrarë ashtu, si dhe kapiteni grek. Por kishte kaçakë të tjerë që kishin dalë në mal nga dashuria, siç ishte Kiço, i cili dhjetë vjet më parë e tmerroi gjithë Greqinë e veriut. Ishte një histori e vërtetë, por që ishte kthyer në legjendë. Kiço, kishte qenë palikari i pashëm, “gjeli” i fshatit. Ai donte një vajzë, e cila dhe ajo e pëlqente. Por autoriteti i prindërve ishte absolut dhe pa dëshirën e vajzës ia kishin dhënë dorën e vajzës djalit të një tregtari. Ditën e martesës, Kiço kishte hyrë në kishë dhe e kishte vrarë atë djalë duke u larguar dhe duke u fshehur në Parnas, ku formoi një bandë kaçakësh…. Ndërsa Daveli, emri i të cilit përmendej shpesh nga miqtë përreth, ishte një shqiptar i zbritur nga malet e Pindit bashkë me një bashkëfshatarin e tij të quajtur Karabaleqi, më 1856. Bashkë me 60 fshatarë të tjerë ai ishte vendosur në grykat e Parnasit, duke vrarë majtas e djathtas. Një herë, bashkë me 20 trima të tij ai kishte shkuar në qendër të Eubeas, në Halkidha, ku kishte rrëmbyer në mes të ditës gruan e një pasaniku të madh të ishullit, ndërkohë që miqtë e tij e ruanin. Ishte dita e Krishtlindjeve dhe pasaniku në fjalë kishte ikur në Athinë. Gruaja e fëmijët ishin në shtëpi dhe ajo luante letra me një avokat grek, të fejuarin e vajzës së saj. Porta u hap dhe dy të huaj hynë në dhomë. – “Ju më dukeni si banditë”, – u kishte thënë ai. – “A thua”? – kishin qeshur ata kur menjëherë dhoma ishte mbushur me njëzetë kaçakë. Daveli ishte në krye të tyre. E pamundur të rezistoje. Ata morën argjendaritë, zbukurimet dhe vunë të zienin një poçe me vaj që t’u fusnin këmbët. Një nga ata e detyroi gruan të luante letra me të: – Nëse ti fiton unë s’do të të bëj gjë, por nëse unë fitoj ti do të vritesh”. Por ndërkohë, një shërbëtor kishte mundur të ikte dhe kishte dhënë alarmin. Loja ishte nga fundi dhe vaji filloi të ziente kur u dëgjuan zërat e ushtarëve që po vinin. Kaçakët ua mbathën menjëherë duke e marrë gruan me vete si peng. Ajo u çua me kalë deri rrëzë malit të Parnasit, ku e futën në një shpellë të quajtur Korisien. Meqë këpucët iu prishën duke ecur shtigjeve malore, ata dërguan dikë në Livadhja t’i blinte këpucë të reja. Vajzën e trajtonin shumë mirë dhe çdo ditë i jepnin mish qengji të pjekur dhe shumë herë thirrën një prift nga Kastri që t’u bënte meshë…”

Konsullit francez duket se i pëlqenin historitë, tregimet, bëmat e famshme që ndodhnin në gjirin e këtij populli kozmopolit ku jetonin bashkë grekë, shqiptarë, hebrenj, vllehë madje dhe turq të mbetur edhe pas Revolucionit. Henri Belle shkruan gjithashtu dhe për trimëritë e djalit të Odise Andrucos dhe palikarëve të tij, histori që i dëgjoi gjatë udhëtimit të tij nga Livadhja drejt Parnassit, vende që unë i përshkova kur do të shkoja në lartësitë e maleve për të gjetur fshatin arvanitas Qiriaqi (Kiriaki) me një pikë turistike mjaft të bukur të quajtur “Arvanica”. “Ishin shqiptarë të fuqishëm, – shkruan Belle për palikarët e Andrucos, – fytyra me forma të ashpra, me sy gri e flokë të verdhë ose gështenjë që u vareshin mbi supe, si dhe me një hundë shkabë tepër të theksuar, që binte edhe më në sy si shkak i gropave të syve. Ishin të veshur me një gunë leshi me qime dhe brezin e kishin të ngjeshur plot me pistoleta, kobure të gjata, thika e jataganë të zbukuruar në argjend me një dorezë të punuar si krahë fluture. Një nga ata, me fytyrë të ashpër, i ulur me këmbët mbledhur nën vete, luante një “guzla” shqiptare me një lloj mandoline me bisht të gjatë…” Belle tregon se pikërisht ky hero kishte gozhduar disa herë osmallinjtë në Thermopile, por më vonë ishte zemëruar me qeveritarët grekë, kishte luftuar kundër tyre, dhe një ditë më së fundi, ishte rrethuar nga ushtria greke në Akropol, por aty kishte pranuar të dorëzohej një bashkëluftëtari të tij grek, por më së fundi, ata e kishin flakur nga bedenat drejt humnerës. Por siç thotë Belle, ndryshe nga si e trajtuan qeveritarët e rinj, populli i këndonte këngë heroike… Më pas, me miqtë e shoqëruesit e tij, Belle kishte vazhduar drejt Galaxidhi-t ku gratë, siç shkruante ai, janë shumë më tepër në numër sesa burrat. “Në dy-tri rrugë që kryqëzohen, turma nxiton me zhurmë. Fruta të mëdha, pjepra gjithë lëng, limona të ëmbël, kumbulla vishnje dhe rrushi i mrekullueshëm zbukuronte tendat e tyre. Aty dëgjoje të gjitha gjuhët e Europës: qytetarët flisnin italisht, fshatarët flisnin greqisht, hebrenjtë spanjisht, flitej gjithashtu gjuha malteze e përzier me arabishte dhe disa fjalë italiane. Shqiptarët shkëmbejnë mendimet në gjuhën e tyre të ashpër e të rëndë, shkurtazi e me pak fjalë, ndërkohë që suljotët vijnë t’u shtrëngojnë duart vëllezërve të tyre; marinarë turq kanë mbërritur në port me një anije turke që në mëngjes. Këtu janë të gjitha kombet, besimet, të cilat pikëtakohen në këtë mjedis kaq të ngushtë. Katolikët janë të shumtë në ishujt jonianë. Në Korfuz janë 8000 katolikë nën udhëheqjen e një peshkopi të emëruar nga Roma. Përballë, tutje, shfaqet vargmali i errët e në ngjyrë gri i Akrokerauneve, me ato tarraca gjigante që ngjiten gjer në thepisjet shkëmbore, ku hulli mermeri dhe copa bore përzier, shfaqnin ngjyrat e tyre të bardha. Tutje më tej, mbi një shkëmb që ngrihej, dukeshin mure të kuqërremtë. Janë qytetet ku valëvitet flamuri turk. Është Parga e famshme me fatkeqësitë e saj gjatë luftës për Pavarësi; pastaj Filati dhe akoma më larg pothuaj nëpër re, fortesa e famshme e Sulit…”

Kur Belle kishte udhëtuar në Arkadi, ai kishte përshkruar dhe pikëtakimin e tij me arvanitët e fshatit të quajtur Polica. “Një ngjitje e fundit më e fortë se të tjerat, na çon në fshatin e vogël Polica, e rrethuar me kopshte gjithë ujë. Aty këtu gurë të mëdhenj tregonin për vendndodhjen e një prej portave të vjetra të Figale-së. Burra e gra të mbledhur rreth nesh na hedhin vështrime mosbesuese, duke qëndruar pa lëvizur për të ndihmuar shërbyesit tanë, ndryshe siç bëjnë zakonisht grekët kur të ofrojnë mikpritjen. Meqë i tregova Aleksandërit që na shoqëronte në drejtim të tyre, ai më tha: “Këta nuk janë grekë zotëri, këta janë shqiptarë, një racë e keqe!” Në fakt, ata ndryshojnë nga fshatarët e Arkadisë që kemi takuar si për nga kostumi, tiparet e tyre, shtati, ngjyra dhe mënyra e sjelljes. Megjithatë, burrat dhe gratë kishin gjymtyra të fuqishme dhe në harmoni. Burrat mbanin një fustanellë jo si një lloj fundi të mbledhur poshtë dhe shtrënguar rreth trupit, por si një fund tuniku të hapur dhe të kapur në ije me një brez leshi apo lëkure. Rreth fezit u rrotullohej një turban i hollë. Është pikërisht kostumi i fshatarëve në rrethinat e Janinës dhe maleve Mikeli. Ata flasin pak, kanë një pamje të trishtë e të errët, madje dhe ato pak fjalë i thonë me zë te ulët dhe një gjuhë të ashpër që nuk ishte gjuha e malësorëve grekë. Sjellja e tyre ishte trimërore e kryelartë. Askush nuk kërkoi ndonjë lëmoshë dhe gjatë gjithë qëndrimit tonë herë ishin të respektueshëm e herë arrogantë. Nuk ka në Greqi kaq shumë fshatra shqiptarë sa në Greqinë kontinentale, por të gjithë janë të përqendruar në masivet malore midis luginës së Neda-s dhe asaj të Alfesë. Kjo dyndje e vazhdueshme dhe progresive drejt Greqisë e racës së veriut është një fenomen historik nga më interesantët… Ndërkohë që ne bënim studimet tona etnografike në terren, qielli u mbulua dhe një stuhi kërcënuese vinte rreth kokave tona në malin e Ira-s që ndahej nga ne veç prej një lugine. Ishte diçka shqetësuese për ne që do të kalonim natën atje, në atë strehë që krijonte ajo çati bërë me degë. Shqiptarët pyesnin me mendje se çdo te ndodhte, por ata veç na thane: “Si mund ta dimë ne, kur gjithçka është në duart e Zotit!…”

Dhe vërtet, si mund ta dinin ata që kontributi i tyre do të zvenitej ndër vite nga zyrtarët e mëvonshëm në librat e shkollës dhe historisë së Greqisë së re? Padyshim që ata e bënë Greqinë atdheun e tyre, e megjithatë, historinë nuk e harruan, siç ishin dhe ato arvanitase të Vilias që nga Morea ishin vendosur aty gati tre shekuj më parë dhe që mua më kënduan në shqipen e vjetër këngën e Moresë dhe këngë dashurie. Henri Belle ishte idealist dhe shikonte të ardhmen e dy popujve si diçka të përbashkët, për çka do të shkruante dhe Guillaume Lejean e të tjerë. Kështu themi dhe në sot: kontributi i shqiptarëve në revolucionin grek duhet të jetë një piketë e fuqishme për të parë të ardhmen tonë të përbashkët, për ta vështruar këtë të ardhme pa hijet e mosbesimit, pa thirrjet e “shtetit-komb” pa ethe nacionaliste, pa “megalo-idea”, por me përjetimin e një kohe të re të pajtimit, bashkëpunimit dhe të progresit të përbashkët në Ballkanin e hapur, brenda familjes europiane…

Livadhja Livadhja

  • twitter
  • facebook
  • linkedin
Fjalë kyçe: , , ,

Komentet

Lajme të ngjashëm

Kurrë mos thoni “kurrë”!- Nga AGRON SHABANI

Liderët apo lidershipi i Kosovës, njëherë e përgjithëmonë duhet të mësohen t’i njohin dhe respektojnë popullin (kombin), shtetin, si dhe rregullat dhe ligjët e njohura të ´demokracive të larta europerëndimore.
Ndaj, Kryeministri Kurti është koha e fundit të lërë anash dhe të mos e honepsi fare “politikën” dhe “diplomacinë” e “analistëve” dhe “opinionistëve” klandestinë, anonimus, çobanë ose analfabetë te portaleve te ndryshme kosovare ose internetit, dhe t´i kthehet realitetit, normalitetit e racionalitetit.
Kosova dhe shqiptaret, nuk kane force ( fuqi) dhe as interes per luftera ose konflikte te reja me serbet dhe me askend tjeter. Kane nevoje per buke, pune, ekonomi, industri, paqe, liri, drejtesi, barazi, arsimi, shkence dhe kulture te larte ose superlative si te kroateve si per shembull.
U mor vesh se termi ose nocioni politikë ose politika, parasegjithash është refleks ose reflektim i njohur shkencor, intelektual, profesional dhe humanist ndaj fjalëve greke ‘tä politika’ ( pushteti shoqërorë ose qytetar që thërret, obligon, organizon dhe mobilizon) dhe ‘hè politik’ (arti, talenti, aftësia ose zgjuarësia për të udhëhequr ose qeverisur). Të dyja fjalët ose nocionet e mesipërme (‘tä politka’ dhe ‘hè politik’) -janë nxjerrur ose huazuar nga konteksti i njohur semiotik ose semiologjik “politikos” ( shoqërorë, qytetar ose politik) dhe “politiès” (anëtar ose pjesëtar i shtetit, pushtetit ose bashkësisë politike). Me kalimin e kohës, termi ose nocioni ‘politik’ ose ‘politika’ në domenin e njohur modern ose bashkëkohorë, ka njohur dhe pësuar ndryshime ose transformime të shumëta ekskursive dhe diskursive. Në gjuhën angleze si për shëmbull, me termin ose nocionin “polity” ose “policy” nënkuptojmë dimenzionin formal dhe tradicional të politikës, gjegjësisht, procesin e rregullimin tè njohur institucional dhe konstitucional të shtetit dhe pushtetit me të gjitha parimet, premisat, kontraditat ose kundërthëniet e njohura politike, partiake, parlamentare, konceptuale, ideologjike dhe të tjera që iu shërbejnë ose kontribuojnë procesëve, zhvillimëve dhe përparimëve të gjithëmbarëshme individuale dhe kolektive në të mirën e popullit dhe shtetit.
Aristoteli mendonte se shteti (polisi) nuk është vetëm njësi, por edhe shumësi (bashkësi) e posaçme dhe tepër specifike e pushtetit shoqërorë ose qytetar- kundër atij autokratik, despotik ose teokratik. Duke i ndarë kështu politikën dhe filozofinë politike në anën teorike dhe anën praktike. Respektivisht, në retorikë, oratori, skolastikë, etikë, ekonomi etj. Për dallim të “polisit” (shtetit) të Platonit, Tukididit etj.
Roma Antike siç dihet, u ngritë ose projektua asokohe nga modeli grek, respektivisht nga “polisi”, “politia”(politeia) dhe “polietika” (greke)- në “civitas” (qytet-shteti), “civis” (qytetari) , “civilis” (i hapur ose qytetar) dhe “res -publica” (republika)
Në mesjetë problemi qëndrorë ose kryesorë i politikës së shtetit, pushtetit dhe shoqërisë së përgjithshme njerëzore ose qytetare, ishte bindja dhe mendimi disolutiv mbi prejardhjen ose origjinën e dyfishte të sojit ose specieve njerëzore ose politike: Nga organizmi ose bashkësia e tyre klanore, farefisnore, familjare ose politike si dhe nga vullneti ose dërshira e Zotit (Hyjit) dhe popullit.
Ndërkohë që politika e gjithëmbarëshme shtetrore, nacionale, qeveritare ose qytetare, dikur me vonë u shndërrua në regnum (sundim) të egër absolutist, autokrat, aristokrat ose teokratiko-despotik, sipas urdhërave dhe vullnetit të njohur kishtar ose klerikalist.
 U mor vesh se sipas Shën Augustinit dhe Shën Tomës (Akuinskit): Që nga fillët ose origjina e civilizimi tonë njerëzorë, kanë ekzistuar problemët ose mospajtimët e ndryshme në mes “civitas terrenit” ( shtetit tokësor, gjeografik ose politik) dhe “civitas Deit” (“shtetit të Zotit”). Por, janë edukata, kultura, morali, disiplina, përvoja, arti, mjeshtëria ose zgjuarësia e njohur politike (Ars Prudentia) së bashku me përvojen, aftësinë ose zgjuarësine e njohur qeverisëse, pushtetmbajtëse ose politike (Prudentia Regnativa), si dhe vigjilencèn ose zgjuarësinè e njohur popullore, qytetare ose nacionale (Prudentia Civilis ose Civilis Prudentia) ato që i bëjnë të kapshme, të prekshme, komparative dhe analogjike idetë dhe teoritë e ndryshme disonante,  disolutive, kognitive, introspetive dhe retrospektive mbi ngritjen ose ndërtimin e politikës mbi bazat e njohura shkencore dhe humaniste.
Në epokën e re moderne ose bashkohore, politika e përgjithshme u ngritë ose transformua nga “Ars Prudentia” ose “Prudentia Regnativa” në “Virtus Prudentia”, gjegjësisht, në aftësi dhe shkathtësi të mbajtjes së pushtetit me anë të mekanizmave ose instrumentëve të njohura të shtetit dhe pushtetit.
Ndonëse, sipas konceptëve ose definicionëve të njohura shkencore dhe humaniste, sekularizimi dhe singularizimi i mendimit politik, e kanë sjellur ose shkaktuar edhe ndarjen (divorcin) e shtetit, pushtetit dhe politikës nga diktatët ose postulimët e ndryshme absolutiste, despotike, fetare (klerikaliste), autoritare, totalitariste etj.
Gjithashtu nuk duhet harruar se me ndikimin e recepcionit, percepcionit, etikës, retorikës dhe politikës së Aristotelit, si dhe me rënien ose zbejhen e platonizmit si ide dhe teori, skolastika politike në mesjetë, do i njihte dhe pranonte teorinë ose mendimin praktik dhe teorik mbi ndarjen ose divorcin e njohur në mes etikës, politikës dhe ekonomisë etj.
Ndryshe nga kjo, Makiaveli si intelektuali, mendimtari ose filozofi më i spikatur i periudhës së njohur të Humanizmit dhe Renesansës, njihet edhe si arkitekti ose instruktori më i rëndësishëm dhe kryesor i sekularizmit dhe singularizmit të mendimit politik mbi shtetin, pushtetin dhe shoqërinë e gjithëmbarëshme njerëzore ose qytetare. Duke i verejtur ose hetuar edhe ndarjet dhe dallimët e thella (esenciale ose substanciale) në mes etikës dhe politikës.
Ndaj, sipas Nikolla Maiavelit dhe Shën Tomës (Akuinskit)- politika është pjesë e rëndësishme ose kryesore e përvojes, aftësisë ose zgjuarësisë njerëzore, intelektuale, profesionale ose politike, gjegjësisht, “ars prudentia” dhe “prudentia regnativa”.
Në epokën e re moderne ose bashkohore, me krijim e kushtëve dhe rrethanave të reja shtetrore, nacionale, politike, diplomatike, ushtarake, historike, shkencore, kulturore, industriale, tregtare, ekonomike dhe të tjera: Ndryshuan edhe idetë, teoritë, konceptët ose definicionet e ndryshme në favor të ngjarjeve ose zhvillimëve të njohura revolucionare, evolutive, restauruese ose empirike.
 Në Francë dhe Angli si për shëmbull, qyshë në shekullin XVI, kishin filluar të ndjehëshin dhe hetohëshin dallimet ose ndryshimet e mesipèrme.
Ndaj, sipas Thomas Hobsit, politika ose çdo gjè politike, nuk janë të natyrshme ose natyrale, por produkt ose prodhim artificial ose mbipopullor i vullnetit dhe fuqisë absolute të pushtetmbajtësve ose sundimtarëve të ndryshëm, të cilëve nuk iu nevojitët vullneti hyjnor ose “shteti i Zotit” (civitas Dei), si dhe “vullneti qytetar” ose popullor, por sundimi ose pushteti absolut. “Auctoritas, non veritas facit legem” .
Albin Kurtit dhe qeverisë së tij (1) nese  dikur u  bën puç ose grushtet politik në Kuvendin e Kosovës, ata të opzitës kosovare së bashku me qarqët ose “forcat” e ndryshme retrograde, reaksionare, parabolike dhe diabolike: Kjo nuk i justifikon aspak veprimet e tij (tyre) paushale, unilaterale ose monologjike sot.
Michael de L’ Hospital dhe luteranisti i njohur, H. Arnesius, do i veçonin dikur fushën ose terrenin e njohur të parapolitikës si qytet -shteti i jetës (civitas) nga politika e pushtetit ose qeverisjes ( res-publica) mbi të cilat sipas tij ngritët dhe krijohet politika e shtetit dhe pushtetit.
Përderisa, sipas J. Althuizusit, “politika është art ose mjeshtëri e jetës së përbashkët shtetrore, nacionale, klasore, sociale etj.”
Ndërkohë që sipas Makiavelit, Rusoit (Rousseaue) dhe të tjerëve: “politika dhe morali politik, ishin të mundur vetëm me hartimin (përpilimin), formulimin dhe firmosjen e një traktati, marrëveshjeje ose kontrate të re sociale dhe politike mbi të cilën do vihëshin bazat ose themelët e reja të sistemit, pushtetit, komunitetit ose bashkësisë së gjithëmbarëshme shoqërore, qytetare ose politike.
Ndonëse, në shekullin XIX dhe XX , kanë dominuar ose ambivaluar tre (3) ide, teori, koncepte, definicione ose botëkuptime politike: Koncepti ose botëkuptimi i njohur etatist dhe egalitarist, sipas të të cilit ‘politikë ose politike është e tërë ajo që bën dhe i takon vetëm shtetit’, e dyta ‘politika është e lidhur ngusht me pushtetin ose efikasitetin e autoritetit të shtetit ose qeverisë’ dhe e treta: ‘politika duhet kuptuar si term, nocion, proces, definicion, narratib dhe obligim kontemplativ, evolutiv, empirik dhe dinamik. Pa i harruar këtu edhe konceptët ose botëkuptimet tjera etatiste ose egalitariste mbi mendimin dhe vetëdijen shtetrore, nacionale dhe politike me anè tè “teknikès sè forcès” ose fuqisè sè shtetit dhe pushtetit” etj.
E kaluara ose historia kanë dëshmuar shpesh se rrobat ose kostumët e liderit ose politikanit të lartë, nganjëherë mund të jenë shumë të mëdha e nganjëherë tjetër shumë të vogla ose shumë të ngushta në trupin ose organizmin e përbashkët të kombit dhe atdheut.
Në Kosovë, ju mund të bëheni President, Presidente, Kryeministër, Kryeparlamentar, Kryediplomat (Kryediplomate), deputet, ambasador etj…pa asnjë vlerë te posaçme shkencore, normative, funksionale, institucionale, kadrovike, intelektuale, intelegjente, profesionale etj. Apo, mbase pa asnjë ditë të vetme pune gjatë, tërë jetës tuaj!!!
A e dini përse (pse)?
Sepse, disa atje si duket i kanë krenarinë, inatin, interesin, karierën dhe budallallëkun, disa herë me të medhenje se sa trurin, intelektin ose kapacitetin e tyre.  Prandaj, “nata për të mençurin ose për të diturin, është një ditë me herët, ndërsa dita ose drita, një natë me pak.”, siç tha dikur Talesi.
ASh

Moment i mrekullueshëm- Pasagjeri që bëri videon brenda avionit teksa po rrëzohej i mbijetoi aksidentit (VIDEO)

Ky është momenti i mahnitshëm kur një pasagjer, i cili regjistroi mesazhin zemërthyes për gruan e tij pak para se të rrëzohej avioni i linjës së Azerbajxhanit, i ka mbijetuar aksitentit ajror.

Pamjet e pabesueshme tregojnë pasagjerin, e identifikuar si Subkhon Rakhimov, duke ecur rreth vendit të përplasjes me gjak në fytyrë, ndërsa filmon rrënojat dhe falenderon stjuardesin që e mbajti gjallë në katastrofën ajrore që vrau 38 persona.


Rakhimov më parë kishte bërë një video rrëqethëse për gruan e tij sapo kuptoi se avioni po humbte lartësinë, duke i thënë asaj se avioni u përpoq të ulej disa herë, ndërsa njerëzit në bord dëgjuan një zhurmë të fortë.

Pamjet e publikuara prej tij para rrëzimit të avionit treguan maska ​​oksigjeni të varura nga tavani dhe pasagjerët duke qarë, duke u lutur, disa minuta përpara se avioni të rrëzohej dhe të shpërthente në Aktau, Kazakistanin perëndimor.

Videoja e Rakhimov u shfaq ndërsa zyrtarët e qeverisë së Azerbajxhanit pretenduan se një raketë ruse tokë-ajër goditi avionin, duke shkaktuar rrëzimin e tij.

(BalkanWeb)

SPAK kërkon gjykimin e aferës 5D të Redi Mollës e Mariglen Qatos/ BIRN: Vijon hetimi për funksionarë të tjerë

Verifikimet kanë zbuluar rrethana të reja për të cilat është ndarë çështja!

Prokuroria e Posaçme përmbyll hetimet ndaj drejtorëve të Bashkisë Tiranë, Redi Molla e Mariglen Qato dhe bashkëpunëtorëve të tyre të akuzuar për korrupsion me fondet publike, fshehje pasurie e pastrim parash, ndërkohë që verifikimet kanë zbuluar rrethana të reja për të cilat është ndarë çështja dhe po vijohet hetimi për funksionarë e persona të tjerë të përfshirë.

 

Prokuroria e Posaçme, SPAK njoftoi të enjten më 26 dhjetor përfundimin e hetimeve ndaj dy ish-drejtorëve të Bashkisë së Tiranës, Redi Molla dhe Mariglen Qato, si dhe pesë të akuzuarve si bashkëpunëtorë të tyre në një skemë korrupsioni e pastrimi parash të kryer nëpërmjet kompanisë 5 D Konstruksion. Çështja e regjistruar për veprat penale të korrupsionit aktiv e pasiv, mosdeklarime, deklarime të rreme apo fshehje të pasurive, shkelje të barazisë në tendera dhe pastrim parash, është dërguar në gjykatë për t’u kaluar për gjykim. Ndërkohë, SPAK njofton se janë veçuar hetimet për të tjera afera korruptive që dyshohet se janë kryer nga funksionarët e Bashkisë Tiranë.

Sipas SPAK, është provuar se i pandehuri Redi Molla në cilësinë e ish-drejtorit të përgjithshëm të shoqërisë Ujësjellës Kanalizime Tiranë sh.a, si dhe i pandehuri Mariglen Qato si ish-drejtor i departamentit mbështetës në këtë shoqëri dhe në cilësinë e ish-kryeinspektorit të IKMT në Bashkinë Tiranë, kanë qënë pronarët “de facto” të shoqërisë 5D Konstruksion sh.p.k., të cilën e kanë zotëruar në mënyrë indirekte dhe e kanë përdorur për të vjelë fondet publike në mënyrë të paligjshme e për pastrimin e parave.

Gjatë kohës që Molla ka drejtuar UKT, shoqëria 5D Konstruksion sh.p.k. ka marrë pjesë dhe është shpallur fituese në shkelje të rregullave të prokurimit publik në 7 tendera.

“Në këto procedura prokurimi i pandehuri Redi Molla ka pasur cilësinë e titullarit të autoritetit kontraktor, ka urdhëruar kryerjen e prokurimit, përbërjen e Njësisë së Prokurimit, përbërjen e Komisionit të Vlerësimit të Ofertave (duke caktuar në katër raste si anëtar të këtij komisioni të pandehurin Mariglen Qato, i cili është ortaku tjetër indirekt i shoqërisë), ka nënshkruar kontratat e sipërmarrjes, ka kryer çdo veprim tjetër që lidhet me cilësinë e titullarit të autoritetit kontraktor, me shoqërinë tregtare në zotërim të tij”, citohet në njoftim.

Hetimet kanë zbuluar se në periudhën 2016-2018, kur Qato ka ushtruar funksionin e drejtorit të Departamentit Mbështetës në UKT, shoqëria 5D ka fituar në kundërshtim me rregullat e prokurimit publik 4 tendera. Vetë Qato, si anëtar i Komisionit të Vlerësimit të Ofertave, KVO, ka qënë pjesë e vendimarrjes për shpalljen e fituesit të procedurës së prokurimit, në favor të shoqërisë që zotëronte.

Po ashtu, kompania 5D akuzohet ka fituar në kundërshtim me ligjin 3 tendera të Bashkisë Tiranë, si dhe dy të tjera nga Tirana Parking sh.a dhe Klubi Sportiv Tirana sh.a..

Në vijim SPAK thotë e është provuar fakti se i pandehuri Taulant Tusha në cilësinë e drejtorit të përgjithshëm të Drejtorisë së Planifikimit të Punëve Publike dhe të anëtarit të KVO, si dhe anëtarët e tjerë Enton Punavija, Julian Zanaj dhe Albanon Janku, kanë favorizuar shoqërinë 5D në 3 tendera të Bashkisë Tiranë. “[…]i kanë krijuar shoqërisë ‘5D Konstruksion’ sh.p.k avantazhe dhe privilegje të padrejta në raport me operatorët e tjerë ekonomikë që kanë marrë pjesë në procedurat e prokurimit, duke e shpallur fituese të procedurës së prokurimit në mënyrë të parregullt dhe në shkelje të rregullave të prokurimit publik”, argumenton prokuroria.

Nga ekspertimi i kryer, ka rezultuar se 5D ka përfituar më shumë se 192.7 milionë lekë nga 12 tendera të zhvilluara në mënyrë të kundërligjshme. Gjithashtu, nga zbatimi këtyre kontratave janë nxjerrë fitime monetare nga kjo shoqëri e zotëruar nga Molla dhe Qato.

Shumat monetare janë nxjerrë nga sistemi bankar duke përdorur skemën e pagesës së faturave fiktive dhe janë depozituar përsëri më pas në gjendje cash në arkën e shoqërisë. Më pas këto shuma u janë dhënë pronarëve de facto të 5D, të cilët i kanë përdorur për të blerë pasuri apo për aktivitete të tjera të shoqërisë.

Me kërkesë të SPAK, në korrik gjykata sekuestroi vlerën e aktivëve afatgjatë të shoqërisë 5D në vlerën 148.8 milionë lekë, pasuri të paluajtshme në zotërim të Redi Mollës dhe Mariglen Qatos me vlerë totale afro 108 milionë lekë si dhe kompaninë Restur dhe aseteve të saj, konkretisht 24% të aksioneve në kompaninë “Mediterranean Investment Group” sh.p.k,, e cila po ndërton një hotel me vlerë të deklaruar 15 milionë euro dhe që ka marrë statusin “special” nga ana e qeverisë së kryeministrit Edi Rama.

Ndërkohë, po kryhet hetim dhe për pasuritë e tjera të luajtshme apo të paluajtshme në zotërim direkt ose indirekt të të pandehurve dhe të afërmve të tyre, për të cilat ka të dhëna se nuk justifikohen me të ardhura nga burime të ligjshme.

Prokuroria ka vendosur në fillim të dhjetorit ndarjen e kësaj çështjeje në lidhje me disa episode që janë pretenduar në kallëzim si dhe për rrethana të reja që kanë dalë nga veprimet hetimore të kryera. SPAK sqaron se është vendosur veçimi i akteve për tenderin e rekonstruksionit të palestrës së mundjes të Klubit Sportiv Tirana, si dhe procedurën e prokurimit për rikonstruksionin e sheshit të parkimit te Selman Stermasi, nga autoritetit kontraktor Tirana Parking.

Veçimi akteve është kryer dhe për rrethana e fakteve të lidhura me 11 tender të tjerë të Bashkinë Tiranë dhe strukturave në varësi të saj, që janë zbuluar nga këqyrja e të dhënave të njësive kompjuterike dhe aparateve të telefonave celularë të sekuestruar.

Sipas prokurorisë, mund të ekzistojnë edhe persona të tjerë funksionarë publikë që mundet të kenë pasur në zotërim të tërthortë shoqërinë “5D Konstruksion” sh.p.k., që mundet të kenë interesa financiare, apo të tjerë që mundet të jenë përdorur për marrjen e përfitimeve të parregullta – për të cilët thuhet se po hetohet./BIRN

Viti 2024, një vit sfidash dhe fitoresh për gazetarët amerikanë

VOA Cristina Caicedo Smit

Viti 2024 shënoi nga një sërë zhvillimesh sfiduese për gazetarët dhe gazetarinë në Shtetet e Bashkuara. Korrespondetja e Zërit të Amerikës Cristina Caicedo Smit sjell disa prej ngjarjeve më të mëdha të vitit, nga arrestimet e gazetarëve në protesta, tek dënimi me burg i një zyrtari të zgjedhur për vrasjen e një gazetari apo marrëveshja historike për lirimin e gazetarëve amerikanë nga burgjet ruse.

Në fillim të këtij viti një oficer policie i Nju Jorkut shtyu protestuesit dhe gazetarët në një protestë kundër luftës në Gazë në universitetin Kolumbia. Skena kaotike ishte një prej shembujve të asaj që dëshmon se 2024 ishte një vit sfidues për lirinë e shtypit në Shtetet e Bashkuara, siç thonë ekspertët.

“Është vënë re një trefishim i numrit të gazetarëve të arrestuar krahasuar me vitin e kaluar. Ndërsa në 2023-shin u arrestuan 14 gazetarë, këtë vit, numri ishte më shumë se 40”, thotë Kirstin McCudden, përfaqësuese e ‘Gjurmuesit mbi Lirinë e Shtypit në SHBA.

Organiza jopartiake, që dokumenton incidentet që lidhen me gazetarët amerikanë, regjistroi në vitin 2024, 79 sulme ndaj gazetarëve dhe 30 raste të dëmtimit të pajisjeve te tyre. Sipas të dhënave shumica e incidenteve ndodhën gjatë mbulimit të protestave.


Po kështu për herë të parë në historinë e Shteteve te Bashkuara një zyrtar i zgjedhur u dënua për vrasjen e një gazetari.

Një gjykatë në Nevada dënoi me 28 vjet burg, ish-administratorin e qarkut, Robert Telles, për vrasjen e Jeff German në vitin 2022.

Jeff German që punonte për gazetën ‘Las Vegas Review’ kishte investiguar veprimet e paligjshme të zyrës së Robert Telles.

“Për gazetën tonë ishte një ndjenjë e jashtëzakonshme lehtësimi“, tha Glenn Cook, redaktor i gazetës duke iu referuar dënimit të politikanit.

Më herët çështja gjyqësore kishte çuar në një seancë të Gjykatës së Lartë të Nevada për të parandaluar kontrollimin e pajisjeve të gazetarit. Në një vendim të vitit 2023 gjykata vendosi në favor të gazetës.

“Megjithëse ishte një vendim qe nuk mund te perdoret si precedent, ata i dhanë gazetarit nga Nevada një mbrotje të forte ligjore, që në Shtetet e Bashkuara është si një standardi i artë, një ligj shumë, shumë i forte, që garanton se mbrojtja ligjore vazhdon edhe pas vdekjes së një gazetari“, tha zoti Cook.

Por gjatë 2024-ës gazetarët amerikanë u vunë në shënjestër të qeverive armiqësore. Pasi qëndroi disa muaj në një burg në Rusi, Alsu Kurmasheva e cila punon për rrjetin simotër të Zërit të Amerikës, Radio Evropa e Lirë dhe Evan Gershkovich, një gazetar i ‘Wall Street Journal’, u ribashkuan me familjet e tyre, si pjesë e një marrëveshje historike për shkëmbimin e të burgosurve.

Pas lirimit gazetarja Kurmasheva foli mbi mjedisin e zymtë në Rusi.

“Për më shumë se një vit nuk kisha qasje tek lajmet e lira e të pavarura. Që nga vera e vitit 2023, ndjeva se ekziston një ndjenjë e madhe pasigurie në Rusi. Niveli i frikës është më i larti, ndoshta që nga koha e ish-Bashkimit Sovjetik”, tha ajo.

Me lirimin e gazetarëve, Kurmasheva dhe Gershkoviç, vëmendja është kthyer tek Austin Tice, një gazetar profesionist i pavarur, që mbahet në Siri prej më shumë se 12 vitesh.

Që nga rrëzimi i regjimit të Bashar al-Assad-it këtë muaj, familja e gazetarit po i kërkon me ngulm qeverisë amerikane që të gjejë Austin Tice. Ai është aktualisht gazetari i vetëm amerikan që mbahet i burgosur jashtë vendit.

Opinione, gala-opinione, atëherë ja dhe 1 opinion më tepër!- Nga SENAD GURAZIU

…s’është ndonjë diç “si opinion-mbrojtje apologjetike”, s’është nevoja ta mbroj askend, s’ka nevojë kush për “mbrojtjen” time, por thjesht si reagim ndaj “nonsensit” mediatik – z. Thaçi, dhe të gjithë të nderuarit në Hagë, e dinë se u takon t’jenë krenarë, sepse s’ka asgjë më të madhe, më sublime, më të ndershme, më kauzale, më fisnike… sesa shërbimi ndaj atdheut tënd, “asgjë s’të bën më krenar sesa shërbimi me nder ndaj vendit tënd” – pritja dhe stërzgjatja e proceseve janë vërtet të lodhshme dhe sjellin vuajtje shpirtërore-psikologjike, mirëpo pse t’mos jemi krenarë me denjësinë e mirëfilltë, një popull i tërë duke e shijuar dhe gëzuar lirinë, për hir të popullit zemërbardhë le t’jetë “flijim” i yni kolektiv me durimin sa më denjësisht, ngutulushizmi me opinionet nuk sjell gjë, as nuk përshpejtohen proceset as nuk arrihet gjë…

…unë s’di ku i lexojnë, ku i marrin, nga ku informohen, nga ku i kanë “burimet” e tyre disa media internetike në shqip, si ato të Shqipërisë e edhe të Kosovës, por marrëdhëniet mes Kosovës dhe ShBA, mes institucioneve kosovare dhe atyre amerikane, janë për lakmi, për lakminë e lakmisë, jo vetëm sepse NUK ma ka ënda t’jetë ndryshe (Amerika është dhe duhet t’jetë “miku i madh i Kosovës” – s’kam pse t’kem frikë), por sepse nuk përputhet me logjikën, opinionet sa andej sa këndej nuk përputhen me asgjë të realitetit a të njëmendësisë politike…

…është mjaft e çuditshme të merresh me opinione dhe t’i quash “analiza”, si analist i Shqipërisë ta akuzosh Kryeministrin shqiptar për ndonjë aferë a lëshim diplomatik, dhe bën (s’është i përkryer as ai, secili Kryeministër mund të gabojë ndonjë gjë, ndokush më rrallë e ndokush më shpesh), si analist-opinionist dhe mund të kesh ndonjë fije të dyshimit, mund ta kesh ndonjë info, opinionet janë opinione dhe mund të hamendësosh, mirëpo ta akuzosh Amerikën me “opinionet” e tua për sabotazh të vetë politikës së vet, gjoja për lojë të dyfishtë mes aleatit Kosovës dhe Serbisë+Rusisë (apo dhe lojë e trefishtë, i bie t’jetë diç si trinitet i sofistikuar diplomatik), të hamendësosh se gjoja lobistët e Serbisë në ShBA e kurthuan dhe e ujdisën Drejtësinë e Hagës, se Amerika merret me konspiracione prapa shpinës historike të UÇK-së (gjoja vetë Amerika s’paska by*** për t’ua thënë në fytyrë kosovarëve të ish-UÇK-së, kot dikur ato intervenimet me bomba të NATO-s, Amerika ua pati bombarduar madje dhe kinezëve ambasadën, jo për t’i shpallur luftë Kinës por për t’i thënë “jam duke të parë nga sateliti, dallaveret e tua me Millosh-kriminelin s’të shiten”, andaj për ta ushtruar tashmë konspiracionin ndaj Kosovës fillimisht Amerikës iu nevojitka frymëzimi, i nevojitet ndikimi i lobizmit serbo-rus), të hamendësosh se ShBA nga “brenda” qenka e shitur, e korruptuar, me “standarde” të dyfishta, me politikat “dyfytyrëshe”, sa pro-kosovare po aq dhe pro-ruse, se serbofilët + rusofilët na qenkan fort të zotët, me lobizmin e tyre e paskan bërë rrëmujë State Departamentin, Pentagonin, Heksagonin (e Kosovës psh., helbete), Dekagonin, Amerikën komplet nga brenda, ehuuu… ç’të thuhet tutje, të merresh me të tilla opinione qebesa janë “opinione” të ububushme, janë gala-opinione, atëherë duhet sëpaku t’i mbështesësh me ndonjë fakt të vockël, çfarëdo…

…jo moti, por këtë vit, para ca muajve, më 22 Gusht 2024, Drejtori i AKI (Agjencia e Kosovës për Inteligjencë), z. Petrit Ajeti, e priti Drejtorin e CIA-s (Central Intelligence Agency), z. William J. Burns. Në shenjë mirënjohjeje të përhershme ndaj SHBA-së, CIA-s dhe personalisht z. Burns, në objektin qendror të AKI në Prishtinë, u zbulua pllaka simbolike. Pllakën e zbuluan dy drejtorët e Agjencive, Petrit Ajeti dhe William Burns. Në këtë pllakë, përveç emblemave të dy agjencive, qëndron mesazhi që ia kishte transmetuar oficeri ushtarak amerikan Francis Burns të birit të tij, William Burns-it: “Asgjë nuk mund të të bëjë më krenar sesa shërbimi me nder ndaj vendit tënd!”…

Pasurimi i familjes ‘Veliaj’- Bashkëshortja 617 mijë euro llogari bankare, kompania e vëllait 30 mln euro të ardhura

Në datën 6 dhjetor 2024, dy oficerë të Byrosë Kombëtare të Hetimit u paraqiten në derën e shtëpisë së kryetarit të Bashkisë Tiranë me një autorizim nga gjykata për të ushtruar kontroll.
Oficerët qëndruan për dy orën në godinën e pallatit të kryebashkiakut në zonën e njohur si “Kodra e Diellit” dhe sekuestruan telefonin e gruas së tij Ajola Xoxa. Më pas ata kontrolluan për disa orë dhe zyrat e qendrës Harabel në zonën e ish-Bllokut.
Sipas vendimit të Gjykatës së Posaçme, SPAK ka marrë miratimin e për të ushtruar kontroll personal dhe të banesave Ajola Xoxën bashkëshorte e Erion Veliaj, Arbër Veliaj vëllai i z.Veliaj, Elman Abule mik i afërt i Erion Veliaj, Marisa Nito bashkëjetuese e Elman Abule dhe mike e Ajola Xoxës, Adela Kondakçiu mike e Ajola Xoxës dhe Driant Zeneli bashkëpunëtor i Xoxës në qendrën “Harabel”.

Prokurorët kanë marrë miratimin për të kontrolluar dhe zyrat e disa bizneseve dhe qendrave që lidhen me aktivitetin e familjarëve të zotit Veliaj: “Partenërs Laë” shpk, zyra ligjore që administrohet nga Ajola Хохa, Naan Gallery SHPK qendër kulturore ku është e punësuar Ajola Xoxa,  “Qendra Harabel” e cila administrohet nga artisti  Driant Zeneli dhe ku Ajola Xoxa mban postin e drejtores kreative, Ava Studio SHPK, e cila administrohet nga mamaja e Ajola Xoxës, Valbona Xoxa, kompania Gogel shpk që zotërohet nga Arbër Veliaj, vëllai i kryetari të Bashkisë Tiranë. Gjithashtu kontrollet kanë autorizuar edhe kontrollin e kompanisë së Adela Kondakçiut, firmë në fushën e marketigut dhe dizajnit dhe zyrat e Rametal shpk, në pronësi të Elman Abules.

Por si i lidh SPAK të gjithë këta emra me njëri-tjetrin dhe çfarë dyshohet të kenë kryer ata duke u ndihmuar nga pozitat e kryetarit të bashkisë Tiranë, Erion Veliaj? Në vendimin e Gjykatës së Posaçme konstatohet se prokurorët kanë gjetur “të dhëna konkrete se anëtarë të ngushtë të familjes si dhe familjarë të tjerë të afërt me Kryetarin e Bashkisë Tiranë, shtetasin Erion Veliaj, kanë marrë përfitime të paligjshme përmes disa shoqërive dhe individëve, të cilët kanë interesa të drejtpërdrejta në Bashkinë Tiranë.” Procedimi është regjistruar në fillimin e këtij viti me dyshimin për veprën penale “Korrupsioni pasiv i funksionarëve të lartë shtetërorë ose i të zgjedhurve vendorë”.

“E gjithë ajo aureola shumëvjeçare që kishte krijuar kryetari Bashkisë Tiranë për një shkëlqim të tij në detyrë, për një sukses të pakontestueshëm për një publik që e adhuron dhe e do, tanimë është rrënuar me një hetim që ka nisur Prokuroria e Posaçme dhe pse ai është përpjekur ta demotivojë duke thënë që janë ‘kolegë’, por bëjnë një punë shumë të mirë,”- thotë gazetari Denis Dyrnjaja.

Të dhënat e përpunuara nga Kronos në deklaratat e pasurisë të depozituara nga kryebashkiaku Erion Veliaj  tregojnë se kryebashkiaku është pronar i një apartamenti me sipërfaqe 111 m2 i blerë më 13 shtator 2013, dy ditë përpara se të betohej si Ministër i Rinisë dhe Mirëqënies Sociale ku shërbeu për dy vjet në kabinetin e parë të qeverisë Rama. Shtëpia është deklaruar se është blerë për vlerën 51 mijë euro me të ardhura që vinin nga shitja e apartamentit të mamasë së tij dhe paga, pronë që më pas është rivlerësuar në tetor të atij viti për vlerën 128 mijë euro.

Deklarata e pasurisë për vlerën e apartamentit rezulton me flamur të kuq, pasi çmimi i rivlerësimit është 2.3 herë më shumë se vlera e deklaruar e blerjes, vlerë që është rritur në harkun kohor të 2 muajve.
Në total gjendja e llogarive bankare të kryebashkiakut është 10 mijë euro dhe vazhdon të paguajë një kredi të marrë në shtator të 2015-ës me vlerë fillestare 61 mijë euro, ku i kanë mbetur ende për të shlyer 36 mijë eruo deri në vitin 2030. Deklarata e pasurisë rezulton me probleme pasi kredia është dibursuar në vitin 2015, por është deklaruar si detyrim nga ana e kryebashkiakut një vit më vonë. Për vitin 2023 Veliaj ka gjeneruar 24 mijë euro të ardhura nga paga si kryetar bashkie dhe 17 mijë euro nga shpërblime dhe dietat për udhëtime jashtë vendit.

Në pamje të parë, analiza e pasurisë së tij e tregon si një nëpunës modest që ka një apartament, një kredi dhe një depozitë simbolike dhe që jetesën e siguron me të ardhurat nga paga. Kontrastin në të gjithë këtë tablo e bën rrethi familjar i tij.
Bashkëshortja e z.Veliaj, Ajola Xoxa ka të deklaruara disa llogari bankare që kapin një vlerë totale prej 617 mijë euro, ku afërsisht një e treta e këtyre llogarive vijnë nga trashëgimia. Xoxa ka në zotërim 2 apartamente, një me sipërfaqe 162 m2 të blerë në vitin 2016 për vlerën 88.6 mijë euro në zonën “Kodra e Diellit”, dhe një tjetër të blerë në vitin 2018 me sipërfaqe 107 m 2 për vlerën 105 mijë euro me të ardhura të dhuruara dhe nga puna. Ajola Xoxa ka në pronësi 367 m2 sipërfaqe takuese të një trualli në Fier të përfituar nga trashëgimia. Po nga trashëgimia ajo zotëron 19.8% aksione në kompaninë “Botimet Enciklopedike” dhe ka në pronësi dhe zyrën ligjore “Partners Law”.

Gjatë vitit 2023 Xoxa deklaron se ka gjeneruar në total 97.3 mijë euro të ardhura nga puna në qendra të ndryshme kryesisht në fushën e kulturës dhe nga kompanitë që administron. 22.4 mijë euro janë marrë nga veprimtaria profesionale në Qendrën Harabel, 22 mijë euro nga projekti Balkan Youth Link – Albania, 15.7 mijë euro nga veprimtari të tjera, 12 mijë euro nga qiraja, 12 mijë euro nga paga si administratore te shoqëria Botimet Enciklopedike dhe 13.2 mijë euro nga zyra ligjore Partners Law shpk. Nga këto të ardhura rezulton të ketë kursyer 90.6 mijë euro dhe të ketë shpenzuar përgjatë vitit 2023, 6.7 mijë euro. Xoxa nuk rezulton të ketë detyrime bankare.

Ajola Xoxa vitet e fundit është fokusuar në fushën e artit, ku përmes disa qendrave dhe kompanive është shndërruar në kuratore të shumë ekspozitave, eventeve dhe organizimeve që ndodhin në kryeqytet.
Pjesa më e madhe e këtyre ekspozitave dhe eventeve organizohen nga  Qendra Harabel, Galeria Naan dhe  Galeria Gur Gur, organizata ku Xoxa rezulton si e punësuar dhe një nga bashkëpunëtoret kryesore. Të gjitha këto qendra kanë adresën në zonën e ish-Bllokut, ndërsa vetë Galeria Naan është e vendosur në një vilë në afërsi të wTower, ambientet e së cilës shërbejnë shpesh për të promovuar ekspozita dhe artistë.

Ajo që ndodh prej vitesh me këto organizata është konflikti i hapur i interesit që ekspozita të kuruara nga zonja e parë e kryeqytetit, sponsorizohen me fonde publike dhe në shumicën dërrmuese, fondet janë të bashkisë së kryeqytetit, e cila drejtohet nga bashkëshorti i saj!
Sipas të dhënave të thesarit të shtetit, Ministria e Kulturës ka bërë 7 pagesa direkte për Qendrën Harabel në vlerën 39 mijë euro, për të sponsorizuar ekspozitën “Komedia Hyjnore”, projekti “Antikiteti në artin bashkëkohor shqiptar”, ekspozitën ndërkombëtare të arteve të bukura Zabel dhe një projekt për dixhitalizimin e artit bashkëkohor.

Në një pjesë të mirë të këtyre ekspozitave, kuratore është Ajola Xoxa. Në rastin e ilustrimeve ksilografike që mbajnë emrin e Salvador Dalisë që u shfaqën në galerinë “Naan” “Ëndrra hyjnore” kuratorë ishin  Zef Paci dhe Ajola Xoxa. Për këtë ekspozitë Ministria e Ekonomisë, Kulturës dhe Inovacionit ka paguar 12 mijë euro në gusht të këtij viti. Xoxa rezulton kuratore dhe për platformën e artit bashkëkohor, e cila ka marrë financim nga Ministria e Kulturës, por dhe në shumë evente të tjera që janë zbatuar qendrat dhe galeritë Harabel, Naan, Gur Gur dhe Balkan Youth Link.

“Fshati Kirjues” event i organizuar nga qendra Harabel është mbështetur nga Agjencia e Industrisë Kreative, fondi Tirana Kryqeyteti i Rinisë dhe nga Bashkia Tiranë. “Visual Arts by Harabel” po ashtu ka marrë financime nga këto agjenci dhe nga vetë Bashkia e Tiranës, përveç kontributit që ka dhënë Instituti Italian i Artit dhe Universiteti i Arteve.

“Red Shoes Installation” i mbajtur më 8 mars në sheshin “Nënë Tereza” i zbatuar nga qendra Harabel, ka marrë mbështetjen nga Bashkia Tiranë, përveç organizatave të tjera që e kanë mbështetur si Un Women, United Nations Albania dhe fondi Suedez.
“JR Insideout” është sponsorizuar nga bashkia Tiranë, Agjencia e Industrisë Kreative dhe D18 Paris. Zbatimi i projektit është bërë nga qendra Harabel.
Harabel dhe Balkans Youth Link kanë marrë mbështetje nga Ministria e Kulturës për të organizuar shfaqen e baletit “The Down of Time”.

Harabel është mbështetur nga Ministria e Kulturës dhe kompani private për zhvillimin e Festivalit Ndërkombëtar të Kërcimit Bashkëkohor. Naan Gallery dhe Harabel kanë marrë mbështetje nga Ministria e Ekonomisë, Kulturës dhe Inovacionit për projektin Starburster në Qendrën Kulturore të Fëmijëve Durrës. Galeria Gur Gur dhe qendra Harabel kanë marrë mbështetjen e Ministrisë së Turizmit dhe Mjedisit për të zhvilluar atelierin e Modës dhe Tekstileve në vjeshtën e vitit 2023 në Petrelë.
Të ardhurat për vitin 2023 të gjeneruara nga qendra Harabel dhe Balkans Youth Link për Ajola Xoxën kapin vlerën 44.5 mijë euro. Xoxa ofron punën e saj si kuratore në organizime që mbështeten me fonde që jep bashkia Tiranë, në krye të së cilës është bashkëshorti i saj Erion Veliaj!

“Pastrimi i produkteve të veprës penale është një proces që duhet të përfshijë brenda vetes njerëz sa më të afërt e sa më të besuar, ndaj dhe hetimi nis me rrethin e afërt të personit që po hetohet për veprën penale. Znj.Xoxa dhe Z. Arbër Veliaj po hetohen për përfitime që ata kanë patur nga pozita e Erion Veliaj si kryetar i bashkisë,”- thotë eksperti i ekonomisë Pano Soko.  Një tjetër milioner, në vlera dhe më të mëdha se bashkëshortja e kryetarit të Bashkisë Tiranë, është vëllai i tij Arbër Veliaj.  Duket se suksesi i kompanisë së tij në fushën e marketingut, eventeve dhe menaxhimit të fushatave të reklamave, Gogel shpk lidhet ngushtësisht me karrierën në politikë dhe poste drejtuese të vëllait të tij.

Arbër Veliaj ble në vitin 2011 të gjitha aksionet në këtë kompani e cila ishte themeluar më parë nga Gentian Zguri dhe Floran Pustina për çmimin 1 mijë euro. Sipas të dhënave të depozituara në bilancin e shoqërisë, Gogel rezulton në këtë periudhë me një xhiro vjetore në vlerën 106 mijë euro dhe fitim 10 mijë euro. Në vitin 2012 të ardhurat e kompanisë rezultojnë 50 mijë euro dhe fitimi 5 mijë euro. Në vitin 2013, të ardhurat janë në vlerën 78 mijë euro dhe fitimi 4 mijë euro.

Rritja e menjëhershme e kompanisë Gogël vjen në vitin 2014, kur z.Erion Veliaj kishte marrë postin e ministrit të Mirëqenies Sociale dhe Rinisë, pas këtij viti, të ardhurat për firmën e Arbër Veliaj dyfishohen dhe arrijnë një xhiro mesatare 3 milion euro në vit mes periudhës 2018-2022, në vitin 2023, xhiro shtohet me 2.6 herë për të kapur shifrën 8 milion euro. Në po këtë vit Arbër Veliaj themelon një tjetër kompani që zotëron Gogël shpk, Gogël Holding me aktivitet në fushën e administrimit të pjesëmarrjeve në kompani të tjera dhe konsulencës teknike, financiare dhe ligjore , e cila ka shënuar një xhiro vjetore që vitin e parë të operimit në vlerën e 1.66 milion eurove dhe një fitim neto 1.65 milion euro.

Në total nga aktiviteti i shoqërive të tij në Shqipëri Arbër Veliaj ka gjeneruar afërsisht 30 milion euro të ardhura në 10 vitet e fundit dhe 4.5 milion euro fitime.
Vëllai i kryebashkiakut rezulton të ketë një duplex në zonën e Kodra e Diellit pasuri të patundshme me sipërfaqe 112 m2 dhe një vilë në bregdetin e Qerretit me sipërfaqe trualli 446 m2 dhe ndërtesë 80 m2. Arbër Veliaj jeton së fundi mes Tiranës dhe Vienës, ku dhe ka themeluar aty dy kompani të tjera “Gogel GMBH” dhe “Reg Investitions GMBH”.

“Deri në vitin 2013 kompania që ka blerë me 1 mijë euro Arbër Veliaj kishte një xhiro normale, por çuditërisht në vitin që Erion Veliaj kandidon dhe zgjidhet kryetar i bashkisë ai nis të shumëfishojë xhiron dhe ka xhiruar në total 30 milion euro në 10 vjet. Kush është ky biznesmen kaq i rëndësishëm që bën këtë xhiro befas nga hiçi?! Dhe në këtë rast është vëllai i kryetarit të Bashkisë Tiranë dhe ai me kompaninë e tij është personi kyç që shpërndan reklamat në mediat në vend. Është personi kyç që përfiton dhe paguhet nga kompani që përfitojnë tendera publikë.” thotë drejtuesi i qarkut për Tiranën në Partinë Demokratike Belind Këlliçi.

SPAK ka kërkuar ushtrimin e kontrollit dhe për kompaninë e mikut të kryetarit të Bashkisë Tiranë, Elman Abule. Biznesmeni Abule rezulton të zotërojë në total 6 kompani në Shqipëri, kryesisht në fushën e përpunimit të metaleve, centraleve elektrike dhe ndërtimit.
Nga bilancet e depozituara pranë Qendrës Kombëtare të Biznesit, duket sikur këto kompani  qarkullojnë dhe xhirojnë paratë e njëra-tjetrës, por nuk rezultojnë me fitim. Shumica e tyre rezultojnë me humbje. Ajo që lidh fijet, e shtetasit Elman Abule, me kryetarin e Bashkisë së Tiranës, është kompania Fidalba, e themeluar që në vitin 2011, por që në vitet e para nuk ka ushtruar aktivitet, ndërsa më datën 10 janar 2024 firma në pronësi të shtetasit Elman Abule, është subjekti ndërtues dhe zhvillues për një pallat 7-katësh në zonën e Kombinatit në pronë të Keid Kalaja dhe Burgen Strati.

Leja e ndërtimit në këtë lulishte për të ndërtuar pallat është dhënë nga kreu i bashkisë Tiranë Erion Veliaj, ndërsa më parë u kishte refuzuar kërkesën e banorëve të rrugës Llambi Bonata për të ndërtuar aty pallatin që do të shërbente për të strehuar familjet e dëmtuara nga tërmeti i nëntorit 2019 pas prishjes së banesave të tyre, me argumentin se toka kishte statusin e lulishtes.

Procedurat e ndjekura nga SPAK familjarët e Erion Veliajt i ankimuan në Gjykatën e Posaçme, por me sa duket beteja me drejtësinë e re është e fortë, pasi shkalla e parë vendosi të lerë në fuqi vendimin për kontrollin e banesës së Arbër Veliaj dhe rrëzoi kërkesën e Xoxës për kthimin e telefonit.  Në një tjetër kërkesë të paraqitur në Gjykatën e Apelit të Posaçëm, avokatët mbrojtës kanë kërkuar rrëzimin e kontrolleve të ushtruara nga oficerët e Byrosë Kombëtare të Hetimit me pretendimin se janë bërë në shkelje të procedurave dhe në mungesë të një shkaku të ligjshëm.  Ditën e hënë, bashkëshortja e kreut të Bashkisë Tiranë është marrë në pyetje për 3 orë nga prokurorët e SPAK në lidhje me procesin hetimor që ata kanë hapur për pasurinë dhe përfitimet e rrethit të afërt familjar të kryebashkiakut./ Mcn.Tv

“Në këtë dekadë kjo klasë politike do largohet”, profesor Përparim Kabo: Pa SHBA e BE do shkonim llum e më llum, jemi në rrugën e ndryshimit

Profesori Përparim Kabo, i ftuar në emisionin “Open” në News24 foli për hapjen e kapitujve të Shqipërisë me BE-në. Ai tha se çelja e të gjitha kapitujve për vendin tonë nuk do të jetë e lehtë.

Kabo theksoi se pa SHBA e BE do shkonim llum e llum. Sipas tij, jemi në rrugën e ndryshimit, i cili po ndihet. Profesori deklaroi se në këtë dekadë, klasa aktuale politike do largohet.

Përparim Kabo: Nuk do të jetë e lehtë të mbyllim kapitujt me BE. Unë e shikoj si udhëtim në shkretëtirë. Na duhen eurokratë. Jemi në rrugën e ndryshimit. Por ka probleme vendi edhe me krimin. Nëse territorin e kontrollon krimi e jo policia, zona të tëra në Shqipëri janë në kontroll të bandave, ata përcaktojnë se kush do jetë shefi i policisë, se kush duhet të shkojë tek tenderat publikë, atëherë është problem. Goditja ndaj krimit është një çlirim dhe rruga drejt një demokracie më funksionale.

 

Në këtë dekadë, kjo klasë politike do largohet. E do largohet kur të mendojmë se ne e fituam edhe një betejë. Këta mendojnë se drejtësia do shtyhet e do shtyhet, do mendojnë se do largohen, por kjo nuk do ndodhë. Po të mos ishte SHBA, BE, llum e më llum do shkonim. Ne nuk kemi nerv proteste, sepse jemi në kushte mbijetese dhe këta njerëz nuk e kanë forcën për të goditur. Është goditur edhe shtresa e mesme.

(BalkanWeb)

MPJD: Serbia refuzoi kërkesën për vizitën e Sveçlës në Luginë të Preshevës

Serbia ia ka refuzuar kërkesën ministrit të Punëve të Brendshme të Kosovës, Xhelal Sveçla, për të zhvilluar një vizitë dyditore në komunat në jug të Serbisë, të banuar me shqiptarë.

Kështu bëri të ditur Ministria e Punëve të Jashtme dhe Diasporës e Kosovës, e cila tha se Sveçla ishte paraparë që më 23 dhe 24 dhjetor të qëndronte në Preshevë, Medvegjë dhe Bujanoc për t’u takuar me përfaqësuesit e Këshillit Kombëtar të Shqiptarëve të Luginës.

MPJD tha se kërkesa u refuzua edhe pse u ndoqën procedurat e parapara për vizita të tilla në bazë të Marrëveshjes së Brukselit për vizita zyrtare.

“Si pretekst për refuzim janë theksuar qëndrimet dhe veprimet e ministrit Sveçla, të cilat, sipas Qeverisë së Serbisë, janë të drejtuara kundër komunitetit serb në Republikën e Kosovës si dhe kundër normalizimit, paqes dhe stabilitetit”, u tha në njoftim.

Në janar të këtij viti, Serbia po ashtu kishte refuzuar kërkesën që Sveçla të qëndronte në Preshevë, Medvegjë dhe Bujanoc, komuna që njihen edhe me termin Lugina e Preshevës.

MPJD tha se në dy vjetët e fundit, Serbia rregullisht ka refuzuar vizitat e zyrtarëve të lartë qeveritarë të Kosovës, duke përmendur këtu vizitën e fundit që ishte paraparë të zhvillohej nga ministri i Kulturës, Hajrulla Çeku më 19 dhjetor.

MPJD tha po ashtu se edhe drejtueses së kësaj ministrie, Donika Gërvalla, i ishte refuzuar pjesëmarrja në pritjen vjetore të pavarësisë së Kosovës që ishte organizuar nga Zyra Ndërlidhëse e Kosovës në Serbi më 27 shkurt dhe vizita, sipas këtij institucioni, u refuzua “pa asnjë arsyetim të vlefshëm dhe disa orë para se znj. Gërvalla të arrinte në pikën kufitare”.

“Veprime të tilla të Qeverisë së Serbisë kanë për qëllim të qartë mbajtjen e tensioneve me Republikën e Kosovës në shkallë të lartë. Janë pjesë e provokimeve të vazhdueshme, të cilat Serbia i bën në baza të rregullta dhe me qëllim të shkaktimit të konflikteve, ku aktet terroriste në Banjska dhe Ibër-Lepenc janë manifestimi më i dukshëm i këtyre synimeve nga ana e Serbisë”, tha MPJD-ja.

Edhe Kosova ka refuzuar kërkesat për vizita në Kosovë të zyrtarëve serbë. Në maj të këtij viti, shtetet perëndimore e kritikuan Kosovën pasi nuk e lejoi patriarkun serb, Porfirije, dhe disa priftërinj të tjerë të zhvillonin vizitë në Kosovë.

Kërkesa për vizitë i është refuzuar po në maj edhe shefit të Zyrës për Kosovën në Qeverinë serbe, Petar Petkoviq.

Çështja e vizitave zyrtare mes Kosovës dhe Serbisë rregullohet përmes një marrëveshjeje të arritur në kuadër të dialogut për normalizim të raporteve, që ndërmjetësohet nga Bashkimi Evropian. Këto vizita duhet të paralajmërohen përmes zyrtarëve ndërlidhës të Kosovës dhe Serbisë. Ndërkaq, autoritetet e shteteve përkatëse duhet t’i autorizojnë ato. REL

Drejtuesi i Acromax Aldor Nini: “Tik Tok mund të ndikojë ‘frikshëm’ në rezultatin e zgjedhjeve”

Drejtuesi i Acromax, Aldor Nini tha se Tik Tok është i vetmi rrjet social që nuk menaxhohet dot.

 

Nini mori një rast hipotetik, duke thënë se nëse ka një skandal një ditë para zgjedhjeve, në rrjetet e tjera sociale ky skandal mund të menaxhohet, në Tik Tok është e pamundur, pasi në të ka akses edhe banori i fshatit më të humbur të vendit.

Kësisoj, shpjegoi ai, Tik Tok mund të ndikojë “frikshëm” në rezultatin e zgjedhjeve.

“Nëse një ditë para zgjedhjeve, teorikisht, ndodh një skandal…Në Tv mund të menaxhohet, në Instagram ka një audiencë të caktuar, Në Fb menaxhohet, në You Tube menaxhohet, në Tik Tok mund të marrë përmasa të mëdha dhe mund ta shikojë edhe ai që jeton në fshatin më të humbur dhe ajo mund të ndryshojë rezultatin e zgjedhjeve. Kjo mund të jetë keq dhe për opozitën, edhe për qeverinë. Tik Tok mund të ndikojë në mënyrë të frikshme në rezultatin e zgjedhjeve”, tha ai në emisionin “Open” në News24.

Mosbindja civile, forca shtetërore dhe e drejta për manifestim- Nga PËLLUMB NAKO

Edhe manifestimi i mbrëmshëm i opozitës, i quajtur “mosbindje civile”, edhe përgjigja e shtetit ndaj tij, shfaqën përsëri skenarë të njohur, të pandryshuar dhe të përdorur prej dekadash në realitetin social shqiptar. Fatkeqësisht asgjë e re. Përplasje forcash të kundërta, të cilat janë ngurosur në barrikada, ku njëra palë kërkon demokraci se e ndjen atë të cunguar dhe tjetra, në mbrojtje të demokracisë, sepse e konsideron prishje të rendit publik. Në skena të tilla që përsëriten e përsëriten prej dekadash, duket qartë që asnjë standard demokratik nuk po ndërtohet e jo më të konsolidohet.

Palët në konflikt sjellin në medie e rrjete sociale pamje videosh provokative për t’i treguar opinionit të gjerë publik se kush ka të drejtë e kush jo. Kush ushtron më shumë dhunë e kush më pak. Beteja më pas vazhdon nëpër studio televizive me të njëjtin qëllim, kush ka të drejtë e kush jo. Edhe vetë opinionistët japin argumente pro dhe kundër. Sherr me dëshmitarë. Gjithçka zhvillohet në kundërshtim me rrugën e konsolidimit të vetë demokracisë në vend. Rrugë këto me karakter ligjor, të cilat mundësojnë që të arrihet një standard i shëndetshëm në fushën e manifestimeve publike, në shërbim të lirisë dhe demokracisë. Videot provokative, përplasjet, opinionistët nuk kanë dhe nuk mund të kenë tagrin e ndërtimit të “së drejtës për tubim”.

Në kontekstin e “së drejtës për tubim”, opozita nga ana e saj, si më e interesuara për të pasur sa më shumë hapësira për të manifestuar pakënaqësinë e saj ndaj qeverisjes, duhet të ketë prirjen e fortë për të pasur ligjet e duhura të qarta dhe sidomos jurisprudencë të bollshme në raport me lirinë e manifestimit. Kjo sepse në këtë mënyrë, ajo do të gjente mundësi më të shumta për të ushtruar aksionin e saj antiqeveritar dhe vetë shoqëria shqiptare në tërësi do të gëzonte një standard të qartë të kësaj të drejte.

Përballë bollëkut të jurisprudencës shqiptare dhe të asaj të organizatave ndërkombëtare për të drejtat themelore, shkeljet e mundshme ligjore do të ishin më të dukshme. Opozita shqiptare tashmë e ka kaluar dekadën në këtë pozicion dhe ajo ka organizuar mjaft e mjaft manifestime proteste. Ndërkohë, ajo është edhe pjesë e parlamentit. A ka marrë opozita deri më sot nisma ligjore për garantimin sa më të qartë të së drejtës për manifestim? Madje në këtë drejtim nuk shkëlqejnë as organizatat e panumërta joqeveritare. Kjo, sepse nuk ndodh vetëm në Shqipëri, por edhe në botën e civilizuar që administrata qendrore dhe lokale e vendit të ketë për tendencë të ngushtojë vendet ku mbahen manifestime. Ato nuk e preferojnë prishjen e qarkullimit rrugor të mjeteve apo këmbësorëve. Aktet e tyre kanë karakter administrativ, të lidhura me sigurinë publike, ndërkohë nga ana tjetër dihet se qëllimi i vetë manifestimit të protestës është pikërisht të turbullojë rendin publik për të tërhequr vëmendjen dhe të flasë më zë të fortë.

Atëherë si duhen trajtuar këto dy tendenca të kundërta?

Ato që këto kohë të fundit po quhen “bllokime rrugësh”, nuk janë të parat që organizohen. Dhe janë militantët e partive, ata që e paguajnë më shtrenjtë këtë mënyrë proteste. Përveç denoncimeve politike nëpër ekrane apo manifestimeve para komisariateve, a ka marrë opozita nisma ligjore për t’u ankuar në të gjithë shkallët e drejtësisë shqiptare, deri në Strasburg e të sqarojnë nëse manifestimi i protestës në rrugë e sheshe ku qarkullojnë automjetet është shkelje ligjore? Nëse deri më sot një fakt i tillë quhet shkelje ligjore, përdorimi i forcës nga ana e policisë nuk është në kundërshtim me ligjin, ose më saktë me mënyrën se si kuptohet ligji dhe nuk është ky organ që ka për tagër marrjen e nismave ligjore për të drejtën e manifestimeve të protestës. Një opinionist mund edhe të thotë se e drejta për të manifestuar në hapësirat publike është një e drejtë themelore, e parashikuar nga Kushtetuta, kurse e drejta për qarkullim me automjet nuk është e drejtë kushtetuese. Kjo do të thotë se në raport me njëra-tjetrën, përparësi ka e drejta për të manifestuar. Ndërkohë, krahas së drejtës së qarkullimit me automjete, është edhe e drejta për qarkullim e këmbësorëve. Edhe kjo i nënshtrohet të drejtës për manifestim. Ndërkohë, ndarja e rrugës për qarkullim automjetesh nga trotuare për qarkullimin e këmbësorëve bëhet për arsye të sigurisë publike dhe jo si të drejta të mbrojtura nga Kushtetuta. Pra, bëhet për arsye sigurie. Këtu problemi komplikohet, pasi kjo përplasje e të drejtave lind prishjen e rendit publik, pasi rrezikohet edhe jeta e manifestuesve, edhe e drejtuesve të automjeteve. Në një kontekst të tillë, natyrshëm ndërhyn shteti.

Cila është natyra e ndërhyrjes së tij?

Ai përdor forcën për të larguar manifestuesit, sepse po pengojnë trafikun, pra po prishet rendi publik. Pra, i jepet përparësi sigurisë publike. Ndërsa diku tjetër, në vende me demokraci më të përparuar, shteti ndërhyn për së siguruar manifestimin dhe devijon trafikun rrugor duke i dhënë përparësi manifestimit. Por këto koncepte nuk japin dot zgjidhje kur ato thuhen nëpër studio televizive apo nëpër gazeta. Pyetjet e dilemat e mësipërme duhet të gjejnë përgjigje nga kolegje gjykatash kompetente. Janë ato që duhet të shprehen nëse manifestimet e protestës kanë karakter antiligjor nëse zhvillohen në sheshe e rrugë ku ka qarkullim automjetesh.

Është drejtësia që nëpërmjet jurisprudencës së saj, i jep rrugë mënyrës se si duhet që autoritet e administratës të menaxhojnë manifestimet dhe trajtimin e tyre me përparësi si një e drejtë themelore. Por që të shprehen, duhet dikush t’u adresohet autoriteteve ligjore në fjalë. Dhe i takon opozitës më shumë të atakojë këtë problem, madje dhe OJF-ve. Në rast se do t’u referoheshim eksperiencave të disa vendeve me demokraci solide, jurisprudenca është e plotë dhe e qartë. Sipas Gjykatës së Apelit të Kanadasë, “rrugët kanë për funksion të përditshëm lejimin e qarkullimit të automjeteve, të çiklistëve dhe këmbësoreve, por ato janë njëkohësisht hapësira për tubim e manifestim kolektiv të domosdoshme për ushtrimin e lirisë për manifestim paqësor”.

Më pas, vazhdohet më konkretisht: “Ndryshimi i përkohshëm nga përdorimi i zakonshëm i rrugës është një pasojë normale dhe nuk përbën pengim për përdorimin e një hapësire publike”. Kurse reporteri special për Kombet e Bashkuara, nga ana e saj thotë: “Në një shoqëri demokratike, hapësirat urbane nuk janë vende vetëm për qarkullim, por edhe vende për pjesëmarrje në tubime”. Ndërsa në vende të tjera demokratike si psh., Franca, koncepti “bllokim rruge”, në jurisprudencë nuk quhet rasti kur ka individë që manifestojnë në të, por kur në rrugë vendosen automjete apo materiale inerte si gomat e makinave që bllokojnë si qarkullimin e mjeteve, edhe atë të këmbësorëve. Nëse opozita do të ndiqte shkallët e gjyqësorit dhe do t’i drejtohej direkt Strasburgut për interpretim, me siguri manifestimi në sheshe publike ku ka qarkullim automjetesh, do të interpretohej si një e drejtë themelore që nuk lidhet me mosbindjen civile, por një manifestim normal.

/Gazeta Panorama

Si i shkrepën fotografët e REL-it fotot më të mira të vitit

Shate Palinci me gomarin e saj në fshatin Borje të Shqipërisë. Banorët e këtij fshati nuk mund të llogarisin në shërbimet që ofron shteti, për shkak të pozicionit ku gjendet, dhe banorët udhëtojnë në qytezat e Kosovës për t’u furnizuar me ushqim dhe për nevoja tjera shëndetësore.

Fotografi e Arben Hotit

Radio Evropa e Lirë

Në tentimin tonë të parë për të mbërritur në Borje, fshat në verilindje të Shqipërisë, afër kufirit me Kosovën, jemi kthyer mbrapsht nga rojet kufitare. Një ditë më vonë jemi kthyer me leje udhëtimi dhe na është mundësuar kalimi.

Përmes rrëfimit të një familjeje në Borje, ne kemi treguar sfidat me të cilat përballen rreth 900 banorët e fshatit – kryesisht të moshuar – për shkak se nuk kanë qasje në shërbimet thelbësore të Shqipërisë, në mungesë të rrugëve adekuate. Ata mund të furnizohen me ushqime dhe të marrin shërbime shëndetësore vetëm në Dragash të Kosovës.

E kemi vëzhguar banoren lokale, Shate Palinci, e cila me djalin e saj 12-vjeçar është nisur në agim për të kryer kontrolle shëndetësore në Kosovë, dhe më pas është kthyer në shtëpi për të përgatitur darkën për familjen. Ajo i ka kryer e vetme pothuajse të gjitha punët e shtëpisë.

Në këtë fotografi, Palinci shihet mbi gomarë, diku në Borje. Për mua kjo fotografi shpërfaq vështirësitë dhe forcën e atyre që jetojnë në izolim të tillë.

Ushtari ukrainas, Rustam, 35-vjeçar, duke shikuar dronët e armikut FPV, teksa udhëton me kamion në paralagjet e rajonit të Donjeckut. Fotografi e 31 gushtit.

Ushtari ukrainas, Rustam, 35-vjeçar, duke shikuar dronët e armikut FPV, teksa udhëton me kamion në paralagjet e rajonit të Donjeckut. Fotografi e 31 gushtit.

Fotografi e Serhiy Nuzhnenkos

E kemi kaluar ditën në pozicionet e Brigadës së 25-të, dhe pastaj jemi nisur në muzg me trupat ushtarake që janë nisur për në front të luftës. Shumë ushtarë i kanë mbajtur sytë në qiell, të gatshëm për të goditur dronë rusë FPV.

Dronët e kanë ndryshuar gradualisht mënyrën se si luftohet. Në të kaluarën, pozicionet e fushëbetejës kanë qenë të qasshme relativisht lehtë – tani janë jashtëzakonisht të rrezikshme.

Dronët e zbulimit mund t’i gjurmojnë lëvizjet prej 10-15 kilometrave largësi prej vijës së frontit, dhe sapo t’iu afroheni mund të përballeni me forcën e tyre të pamëshirshme.

Tre prej nesh jemi ngushtuar aq sa kemi mundur mbrapa makinës, dhe kemi tentuar të zvogëlohemi në maksimum, për të mos u ngatërruar me ushtarët. Jam përpjekur që të mos mendoj për pozicionet ruse, që kanë qenë vetëm një kilometër larg, apo nëse kemi qenë shënjestër e dronëve të tyre.

Puna ime ka qenë të bëj fotografi, mirëpo në dritë të turbullt, në pluhur, dhe rruga me gunga, e ka bërë fokusin pothuajse të pamundshëm.

Një polic i maskuar shihet duke e flakur tutje një bombolë tymi të hedhur para ndërtesës së Parlamentit të Gjeorgjisë në Tbilisi, më 29 nëntor, në ditën e dytë të protestave të nxitura nga njoftimi i Qeverisë për pezullim të bisedimeve për anëtarësim në BE.

Një polic i maskuar shihet duke e flakur tutje një bombolë tymi të hedhur para ndërtesës së Parlamentit të Gjeorgjisë në Tbilisi, më 29 nëntor, në ditën e dytë të protestave të nxitura nga njoftimi i Qeverisë për pezullim të bisedimeve për anëtarësim në BE.

Fotografi e Mzia Saganelidzes

Pasi kryeministri i Gjeorgjisë, Irakli Kobakhidze, ka bërë të ditur se do të pezullojë bisedimet për anëtarësimin e vendit në Bashkimin Evropian deri më 2028, rrugët para Parlamentit janë mbushur shpejt me protestues.

Në natën e parë të këtyre protestave, më 28 nëntor, Qeveria i ka shpërndarë dhunshëm protestuesit, por këto veprime vetëm i kanë zemëruar edhe më tepër qytetarët. Ditën tjetër, turmat kanë qenë edhe më të mëdha.

Edhe pse dhuna dhe sjellja e keqe policore ka vazhduar me ditë, kjo natë ka mbetur në kujtesë për faktin se zyrtarët policorë kanë përdorur zmadhues zëri për të ofenduar dhe frikësuar protestuesit. Ata kanë ofenduar nënat e protestuesve me fjalë që nuk mund të publikohen, dhe janë zotuar se do t’iu shkojnë njerëzve nëpër shtëpi.

Kjo ka qenë gjëja më e paimagjinueshme për mua, që ekziston një grup njerëzish në këtë shtet që nuk ndëshkohet në asnjë skenar.

E kam bërë këtë fotografi në hyrje të Parlamentit, ku kanë qenë të stacionuara forcat speciale. Turma ka kërkuar përgjigje për ofendimet dhe dhunën e përdorur nga zyrtarët policorë.

Kori i Lirë në ekzil i Bjellorusisë duke performuar në Kishën e Reformuar Evangjelike në Vilnius, më 25 mars, për të shënuar 106-vjetorin e shpalljes së pavarësisë së vendit të tyre.

Kori i Lirë në ekzil i Bjellorusisë duke performuar në Kishën e Reformuar Evangjelike në Vilnius, më 25 mars, për të shënuar 106-vjetorin e shpalljes së pavarësisë së vendit të tyre.

Fotografi e Viyaleta Sauchyts

Atë mbrëmje, Kisha e Reformuar Evangjelike e Vilniusit ka qenë e mbushur me bjellorusë që kanë ikur prej shtetit, dhe që kanë marshuar në rrugët e kryeqytetit lituanez më herët gjatë ditës.

Kjo fotografi është shkrepur teksa kori ka qenë duke performuar himnin e famshëm bjellorus Mahutny Boza (Zoti i Plotfuqishëm). Kënga është bërë simbol i protestave kundër Qeverisë së Bjellorusisë, më 2020.

Përgjatë performancës, kam parë njerëz duke qarë. Një grua më është afruar edhe më ka thënë. “Po më rrëqethet trupi. Kjo muzikë më kthen mbrapa traumën, por dhe shpresën”.

Para azilit të sforcuar, Kori i Lirë ka kënduar në mbështetje të protestuesve, të cilat kanë kundërshtuar shtypjen e dhunshme të disidentëve në Bjellorusi, pas zgjedhjeve presidenciale të kontestuara të vitit 2020. Shumë pjesëtarë të korit janë ndaluar plot herë. Sot, ata performojnë nëpër kryeqytete evropiane, me qëllim të rritjes së vetëdijes për vështirësitë që përjetojnë bjellorusët nën regjimin e Lukashenkas.

Një djalosh mëson si t’i manipulojë kambanat e kishës në fshatin Karkaliu në lindje të Rumanisë.

Një djalosh mëson si t’i manipulojë kambanat e kishës në fshatin Karkaliu në lindje të Rumanisë.

Fotografi e shkrepur nga Amos Chapple

Lipovanët e Rumanisë janë pasardhës të rusëve etnikë që kanë ikur nga skajet e ish-Perandorisë Ruse për t’iu ikur persekutimeve fetare në shekullin e 17-të. Përgjatë fundjavës së Pashkëve, kishat në fshatrat e lipovanëve të Rumanisë, i kanë hapur dyert për të gjithë ata që kanë dashur t’i vizitojnë.

Zilet e kambanave sa i shtonin atmosferën rrugës sonë, ndërsa lipovanët, të veshur me veshje tradicionale, dëgjoheshin duke i thënë njëri-tjetrit me gëzim se “Krishti është ringjallur”, dhe të tjerë që përgjigjeshin, “Natyrisht, është ringjallur”. Megjithatë, zhurma brenda kambanave ishte tepër e madhe.

Kur jam ngjitur në njërën kambanore, jam përballur me këtë skenë, sesi burrat dhe djemtë lëviznin kambanën për të krijuar meloditë.

Zhurma ka qenë shurdhuese, mirëpo poshtë nesh kanë qenë plot burra duke dëgjuar melodinë. Pak pasi jam larguar prej kishës, e kam humbur dëgjimin në veshin e majtë.

Dëgjimi më është kthyer pas disa javësh, por edhe sot, sa herë futem nën ujë, ai vesh më bllokohet dhe më humb dëgjimi për një kohë.

Një protestë jashtë Teatrit Kombëtar të Bullgarisë në Sofje lidhur me shfaqjen Armët dhe Njeriu, të regjisorit, John Malkovich.

Një protestë jashtë Teatrit Kombëtar të Bullgarisë në Sofje lidhur me shfaqjen Armët dhe Njeriu, të regjisorit, John Malkovich.

Fotografi e Veselin Borishevit

Data e 7 nëntorit njihet si përvjetori i një beteje të rëndësishme të shekullit të 19-të në luftën serbo-bullgare, dhe nacionalistët e konsideronin fyese që në atë datë të luhej shfaqja, Armët dhe Njeriu, e cila bazohet në atë konflikt. Disa besojnë se shfaqja tallet me ushtarët bullgarë.

Shumë priftërinj nga Kisha Ortodokse Bullgare patën nisur të protestonin para teatrit, duke u lutur për shpirtat e ushtarëve të rënë, dhe ka pasur edhe fëmijë me veshje tradicionale. Nuk ka pasur kordon policor, dhe zyrtarët vetëm kanë qenë afër duke tymosur cigare grupe-grupe.

Turma ka nisur të rritet e të bëhet më e zhurmshme, dhe vetëm atëherë protestuesi më i vjetër, Yolo Denev, nacionalist 84-vjeçar, dhe kandidat politik që është prezent në secilën protestë në qytet, ka nisur të bërtasë i pari kundër shfaqjes.

E gjithë turma ka nisur të bërtasë më vonë: “Turp! Mallkovich, shko në shtëpi!”

Policia ka nisur t’i ndalë ata, por ka qenë vonë. Drejtori i teatrit ka dalë jashtë ndërtesës dhe ka tentuar të flasë me protestuesit, mirëpo është sulmuar fizikisht. Ai është rrahur dhe i është shqyer këmisha dhe kravata. Koka e tij shihet në fund të fotos. Policët kanë arritur ta fusin disi në ambiente të teatrit. Audienca është larguar nga teatri dhe shfaqja atë natë është luajtur vetëm për një grup gazetarësh.

Një shitës mishi në tregun Panjshabe në qytetin Hujdand të Taxhikistanit.

Një shitës mishi në tregun Panjshabe në qytetin Hujdand të Taxhikistanit.

Fotografi e Petr Trotsenkos

Në qytetin e bukur të Hujdandit kam arritur në një ditë të nxehtë vere, në kuadër të një projekti fotografik në Lumin Sir Darja. Në ditën e arritjes, kolegu im taxhik, Farzon Masharipov, më ka çuar në atraksionin kryesor të qytetit, në tregun Panjshanbe.

Këto tregje në Azinë Qendrore janë një lumturi për fotografët. Ofrojnë pamje të ndritshme, janë të zhurmshme, interesante, dhe njerëzit nuk e kanë problem të fotografohen, ndonëse është gjithmonë mirë që të jeni nën shoqërinë e dikujt, që njerëzit ta dinë se jeni fotograf dhe jo spiun.

E kam përdorur një kamerë kompakte që pothuajse nuk i ka rënë në sy askujt. Kam bërë shumë fotografi atë ditë, mirëpo siç ndodh zakonisht, më e rëndësishmja është bërë aksidentalisht.

Kam rastisur në dyqanin e një kasapi dhe menjëherë më ka marrë vëmendjen. Mënyra se si drita i ka rënë mishit, e ka bërë atë edhe më joshës për konsumatorët. Para dyqanit ka qenë një grua dhe kam pritur derisa është larguar për t’ia bërë një fotografi shitësit. Kam pasur pak sekonda për të drejtuar aparatin dhe sapo është larguar gruaja, kam nisur të bëjë foto. Kasapi më ka vërejtur dhe menjëherë është fshehur. Kaq kohë kam pasur për ta bërë foton.

Një ushtar ukrainas duke tentuar të pushojë në atë që njihej si "vrima e lepurit", afër frontit të luftës.

Një ushtar ukrainas duke tentuar të pushojë në atë që njihej si “vrima e lepurit”, afër frontit të luftës.

Fotografi e Maryan Kushnirit

Ky njësit ka qenë në një fushë, vetëm qindra metra larg pozicioneve ruse, teksa ushtria ruse ka tentuar t’i thyejë linjat ukrainase të frontit. Streha përbëhej prej një zgavre ranore, ndoshta një metër të thellë. Trungjet e pemëve e krijonin tavanin.

Kanë qenë gjashtë ushtarë brenda asaj që i referoheshin si “vrima e lepurit”, në të cilën nuk ka hapësirë për të bërë gjumin rehat. Disa luftëtarë kanë qenë duke punuar për ta bërë strehën më të banueshme, të tjerë kanë tentuar të pushojnë për pak kohë. Çdo 15 minuta, ushtria ruse i ka goditur pozicionet me artileri të rëndë. Në disa raste mund të shihej lehtësisht stresi në fytyrat e ushtarëve. Temperatura ka qenë e acartë atë natë, dhe një qiri ka qenë burimi i vetëm i dritës dhe nxehtësisë në strehë. Gjithçka tjetër do të rrezikonte ekspozimin e pozicionit.

Përgjatë ditës, ka qenë pothuajse e pamundshme të endesha nëpër zonë, pasi bombardimet nuk ndaleshin. Ushtarët e quanin zonën ‘Pylli i Verdusë’, si referencë për betejën e Luftës së Parë Botërore në Francë. Pothuajse një vit më vonë, ushtria ruse ka arritur t’i shtyjë linjat ukrainase të frontit në rajonin e Harkivit dhe e ka zaptuar këtë pozicion.

Përgatiti: Krenare Cubolli

Njerëzit e politikës të pas luftës, adhurimi i vetes i mbushi më ndjenja arrogance- Nga Skënder MULLIQI

 

Shpërbërja e ish-Jugosllavisë përfundojë më luftën në Kosovë. Mori fund ngrehina artificiale e Titos. Kosova fitojë pavarësinë pas shumë vitësh të okupimit klasik nga serbosllavia. Shtëgtimi në liri nuk fillojë ashtu siq është pritur. Dështuan njerëzit e politikës në shtetndërtim dhe mirëqenie të përgjithshme. U vunë interesat përsonale para ineteresit të përgjthshem. Politika e autoriteteve shqiptare do të kishte qenë ndryshe që nga viti 2000, mund të kishte qenë një histori suksesi. Të gjithë kemi pritur zhvillime shumë më pozitive të te gjitha proceseve. Të disa njerëz të politikës dhe afaristë u preukopuan nga lakima për përfitime, në kurriz të tjerëve, në dëm të shumicës. Krijuan lumturi për vete dhe familjët e tyre, e për të tjerët shumicë pak ju honger palla!

Ata që duan vetëm të kenë për veten e tyre, kan një strukturë të veqantë prej grykësve dhe sadizmit. Kan një zemer të ftoftë apo të themë zemer të ligë dhe shpirt të varfër. Për njerëzit më karaktër të fortë dhe moral të duhur, kjo është abnormale, është jashtë mendjës se shëndosh të njeriut normal. Njerëzit e pa përgjegjshem dhe të pa ndërgjegjshem të politikës, e kapën Kosovën e vogël fortë për gryke duke krijuar kriza përmanente ekonomike–mjerim siocial, kriza politike dhe institucionale. U ngritën mbi popullin duke u ndie të pa prekshem, jashtëzakonisht të fuqishem sepse bën para në kurriz të popullit më të varfër në Evropë. Shpirti i tyre ju tha nga grykësia për pasurim të pa kufishem, i shëndrroj në hiena.

Na u mbushë kuvendi dhe institucionet më dëbil politik, më tylifarë matrapazi dhe analfabeti potencial, duke lënë anash njerëz më kredbilitet, dhe të zotët në profesionin e tyre. Një person që është i pamësueshëm nuk i sheh gabimet e veta, ndaj hap pas hapi thellohet në një gjykim të kufizuar dhe rrjedhimisht të rrezikshëm. Aftësia për të perceptuar gabimet e veta është një fitil. Por ata që janë të shtyrë vetëm nga dëshira për “më shumë” e humbin këtë instinkt. Kjo është kur shpirtërat humbasin shkëlqimin e tyre. U humbas rasti në Kosovë për përsonalitete autentike, për njerëzit të cilët posedojnë vlera.

Shumë njerëz të politikës të pas luftës adhurimi i vetës i mbushi më ndjenja arrogance. Nga humbja e reflektimit edhe shpirti vdes. Qëllimi i të gjitha regjimeve autoritare, e shumë u instalua pas luftës kjo logjikë, është eliminimi i veçorive dhe shtypja e rezistencës. Ashtu si objektivizimi i njerëzve dhe kthimi i esencialitetit të tyre në vlerë përdorimi është karakteristikë e personazheve nekrofile. Dhe, të jetosh jetën me gjithë zemër dhe mirë është e dhënë. Është qëllimi që ne e quanim sukses në kohën e vlerave. Ky është përkufizimi i vërtetë i suksesit të gjithë neve. Vetëm ky….

Lajmet me interesante

Lajmet e fundit

ARKIVA E LAJMEVE

Kliko këtu për të parë arkivën e lajmeve

Send this to a friend