Pesë poezi nga libri “Sytë e gurtë të erës”

ME MILIONA NJERËZ

Me miliona njerëz
Punëtorë krahu dhe poetë
Latojnë ekzistencën e një ngjyre

Pastaj
Të gjithë këta
I përngjajnë kokëfortësisë
Shndërrohen
Në pastele prej trishtimeve

Sa e vockël
Më duket kjo tokë në shuplaka
Sa që e fsheh
Mes përrallave të fëmijëve
Kur i dëgjohet klithma e erës
Ajo qan si një kërthi

Me miliona njerëz
E ustallarë të gurëve
Dhe poetë endacakë
Shtrydhin nga shpirti i ylberit
Bukurinë
E një grimce pluhuri

EPITAF

Ata nuk kanë vdekur
Jo
Jo asnjëherë nuk vdesin
Sfinksat e mishtë
Mbase do të ndodh një ditë
Një çudi
Që në çdo pëllëmbë
Të atdheut
Të rilindin sërish

SI SHTËRZIM I NJË GRUAJE

Një vashë qante mbi një dallgë
Mendja i degdisej në thellësinë e lotit
Qante edhe era
Një fëmijë diku e kishte humbur
Dashurinë e vet
Dhe të zotit

Si valë detit
Mendimet vinin  vërdallë
Stoli i vjetër
Nuk dukej më nën bli
Ajo flokarta
Si në magji shndërrohej në përrallë

Ishte një ditë
Që i humbi të gjitha alternativat
Nga zbrazëtira e rrjetave
Peshkatarët fatkeq
Kthehen te një mol i harruar

Era si nëpër legjenda
Mbylli në një shishe të kristaltë
Njeriun e dehur
Si shtërzim i një gruaje
Dëgjohej
Gjëma e detit të trishtuar

VETËM ZOGJTË E PIKËLLIMIT

Si zemërimi i pashpirt
Po më ngufat kjo qetësi
Përreth meje
Asnjë mushkonjë
Askund dritë
Të shoh një njeri

Si kuajt e harlisur
Vrapojnë hijet
Dhe të padukshmit
Nuk kanë të ndalur sonte gjëmat
Në sytë e mi si luleshpatë
Çelin trishtimet

Kalojnë e nuk ndalen trenat
Asnjë njeri në horizont
Vetëm një qyqe
Po i përngjajnë  kambanës
Vetëm zogjtë e pikëllimit
Sonte mund të këndojnë

SI DISA ZËRA TË TRISHTUAR

Si disa zëra të trishtuar
Po bie sonte shi
Ajo iku tejpërtejmes
Iku
Me një shami lotësh

Unë dhe vetmia e erës
Trokasim dyert e mbyllura
Mbase as Ferri e as Parajsa
Nuk hapen në këto çaste

Një qyqe edhe ajo e vetmuar
Këndon diku në një degë
Dënes si mjaullima e një mace
Kjo dunë
Që rri e paprekur te stoli

Nata po i përngjan
Tmerrësisht po i përngjan
Vetmisë së mjegullave
Shiu edhe sonte
Nuk zbriti te flokët e erës

Një vegim prej makthi
Si një shigjetë e ngrehur
Pret në dritare
Askund asnjë njeri në këtë vetmi
Ora te stacioni i harruar
I numëron vonesat e trenave
Që askurrë nuk mbërrin me kohë