VOAL – Presidenti i tridhjetë i Shteteve të Bashkuara të Amerikës, në detyrë nga 1923 deri më 1929, John Calvin Coolidge Jr. lindi në Plymouth (Vermont) më 4 korrik 1872.

Pasi u diplomua me nderime në Kolegjin Amhrest, ai filloi karrierën e tij politike dhe juridike në Northampton, në shtetin e Masachusets.

Në radhët republikane Calvin Coolidge ngjit në mënyrë progresive të gjitha shkallët e politikës: nga këshilltari bashkiak në Northampton te guvernatori i Massachusetts.

Në vitin 1920, konventa e Partisë Republikane propozoi Senatorin e atëhershëm të Ohajos, Warren G. Harding për presidencën e Shteteve të Bashkuara. Për kandidatin për zëvendëspresident, liderët e partisë bien dakord për Senatorin e Wisconsin, Irvine Lenroot, por Wallace McCamant, një delegat i Oregonit propozon Coolidge, i cili çuditërisht merr nominimin.

Më 2 nëntor 1920, Harding dhe Coolidge fitojnë zgjedhjet, duke pushtuar çdo shtet përveç Jugut.Coolidge e konsideron fitoren e republikanëve një mohim të politikës së jashtme të Presidentit Woodrow Wilson nga elektorati.

Në orën dy e gjysmë të natës së 3 gushtit 1923, Calvin Coolidge, në një vizitë në Vermont, merr lajmin për vdekjen e Presidentit Warren Harding dhe emërimin e tij të mëvonshëm në presidencë.

Gjatë mandatit të tij Coolidge shquhet për karakterin e tij të fortë dhe jo për rezultatet e arritura. Angazhimi i tij madhor synon rindërtimin e dinjitetit dhe prestigjit të Presidencës në një kohë dekadence dhe humbjeje të thellë.

Administrata e Coolidge është e vendosur të ruajë moralin e lashtë dhe parimet ekonomike edhe në lulëzimin e lulëzimit që po përjetojnë shumë amerikanë. Ajo refuzon të përdorë fuqinë ekonomike federale për të frenuar rritjen ose për të përmirësuar kushtet për fermerët dhe disa kategori industriale.

Në mesazhin e tij të parë drejtuar Kongresit, në dhjetor 1923, ai bëri thirrje për izolim në politikën e jashtme, ulje më të madhe të taksave dhe reduktim të ndihmës për sektorin e bujqësisë.

Popullariteti i Presidentit Coolidge rritet me shpejtësi. Në zgjedhjet e vitit 1924 mbledh më shumë se 54% të votave. Autori i suksesit të tij është Walter Lippman, gjeniu politik i Coolidge. Presidenti është më i orientuar drejt menaxhimit dhe kontrollit sesa ndërhyrjes së drejtpërdrejtë. Coolidge argumenton se “Paaktiviteti aktiv është i mirë si për interesat ekonomike që nuk u pëlqen ndërhyrja ashtu edhe për ata që janë të bindur për dëmshmërinë e një sistemi të komplikuar qeveritar.”

Coolidge është njëkohësisht presidenti më negativ dhe më i arritshëm. Intuita dhe lakoniciteti i tij Yankee bëhen legjendare.

Depresioni i Madh i vitit 1929 sjell me vete një kohë katastrofike, por Coolidge tashmë është jashtë skenës. Pak para vdekjes i rrëfehet një shoku: “Nuk ndihem më pjesë e këtyre kohëve të reja”.

Në politikën e jashtme, Coolidge heq embargon ushtarake kundër Meksikës me të cilën përcakton një marrëveshje dypalëshe mossulmimi, duke mbështetur qeverinë kundër rebelëve; konfirmon gjithashtu politikën e ndërhyrjes, përfshirë ndërhyrjen ushtarake, në shtetet e vogla të Amerikës Qendrore dhe vazhdon të refuzojë njohjen e Bashkimit Sovjetik.

Partia Republikane e inkurajon atë të kandidojë sërish në zgjedhjet e vitit 1928, por ai heq dorë. Partia Republikane fiton duke emëruar Herbert Hoover, Sekretarin e saj të Tregtisë. Më pas Coolidge u tërhoq në Northampton-in e tij për t’iu përkushtuar redaktimit të kujtimeve të tij, të cilat u botuan më pas në 1929.

Calvin Coolidge vdiq nga një atak në zemër më 5 janar 1933, në moshën 61-vjeçare./Elida Buçpapaj