VOAL – Giacomo Girolamo Casanova lindi në 2 Prill 1725 në Venecia nga aktorët Gaetano Casanova (i cili në të vërtetë është vetëm baba zyrtarisht; babai i vërtetë tregohet nga ai vetë në personin e patrikut Michele Grimani) dhe Zanetta Farusso e quajtur “La Buranella”. Mungesat e gjata për shkak të punës së tyre e bëjnë Giacomon një jetim që nga lindja. Kështu ai rritet me gjyshen e tij nga ana e nënës.

Ai u diplomua në drejtësi në Padova më 1742. E provoi karrierën e tij kishtare, por, natyrisht, nuk i përshtatej natyrës së tij; pastaj provoi atë ushtarake, por menjëherë jep dorëheqjen. Ai e njeh patricin Matteo Bragadin, i cili e mban sikur të ishte djali i tij. Jeta e tij e shkëlqyer, megjithatë, çon në dyshime dhe kështu Casanova detyrohet të arratiset nga Venecia.

Ai strehohet në Paris. Pas tre vjetësh u kthye në qytetin e tij të lindjes, por u akuzua se përçmoi Fenë e Shenjtë për një aventurë me dy murgesha. Si rezultat, ai u mbyll në Piombi, por më 31 tetor 1756 ai arriti të shpëtojë. Kjo arratisje do ta bëjë atë jashtëzakonisht të famshëm.

Pavarësisht udhëtimeve të vazhdueshme dhe të shpeshta, ai gjithmonë do të mbetet thellësisht venecian, i dashuruar me qytetin e tij. Dashnori i “dolce vita” të qytetit që zhvillohet midis teatrove, pendave të lojërave të fatit (shumat që ai do të humbasë në Ridotto janë tejet të mëdha) dhe aventura, ku ai organizon darka shumë elegante dhe konsumon së bashku me bukuroshet e rastit dhe takimet galante. Për takimin e parë me murgeshën e bukur dhe të fuqishme M.M., për shembull, ai tregon se ishte një aventurë në nxitim e sipër.

Pas arratisjes ai strehohet përsëri në Paris: këtu ai arrestohet për herë të dytë për falimentim. Liruar pas disa ditësh, ai vazhdon udhëtimet e tij të panumërta që e çojnë atë në Zvicër, Hollandë, shtetet gjermane dhe Londër. Më vonë ai shkoi në Prusia, Rusia dhe Spanja. Më 1769 u kthye në Itali, por iu desh të priste dy vjet para se të merrte lejen për t’u rikthyer në Venecia pas një internimi prej gati njëzet vjetësh.

Një njeri me oreks të shkëlqyeshëm (jo vetëm figurativisht, por edhe fjalë për fjalë: ai e donte ushqimin e mirë për cilësi dhe sasi), ambicioz dhe i shkëlqyeshëm ai ishte një dashnor i rehative që nuk mund t’i përballonte gjithmonë. Me ngjyrë kafe, një metër e nëntëdhjetë i gjatë, me sy të gjallë dhe një karakter pasionant dhe të pangopur, Casanova posedonte më shumë sesa bukurinë, një personalitet magnetik e magjepsës dhe aftësi superiore intelektuale dhe elokuencë (të njohura edhe nga shumë kundërshtarë). “Talentë” nga të cilët do të jenë në gjendje të përfitojë sa më shumë në oborret evropiane, ku mbizotëron një klasë e kulturuar por edhe e egër dhe joshëse.

Gjithashtu në periudhën veneciane, tekste të tilla të magjishme si “As dashuria dhe as gratë”, një libër kundër patricit Carlo Grimanit për një gabim që pësoi, çka bëhet shkas që ai të dëbohet nga vendlindja.

Në moshën 58 vjeç Casanova rifillon të endet nëpër Evropë dhe shkruan libra të tjerë si “Tregime të jetës sime”, bibliografi e botuar në frëngjisht, “Tregimet e arratisë sime” të vitit 1788 dhe romanin “Icosameron” të të njëjtit vit.

Në një fragment nga një prej letrave të tij drejtuar GF Opiz të vitit 1791 lexojmë: “Unë shkruaj jetën time për të qeshur me veten time dhe mundem. Unë shkruaj trembëdhjetë orë në ditë, dhe ato më kalojnë si trembëdhjetë minuta. O çfarë kënaqësie për të kujtuar kënaqësitë! Por çfarë dhimbje t’i sjell prapë në mendje. Unë i shijoj sepse nuk shpik asgjë. Ajo që është pikëlluese është detyrimi që kam, në këtë pikë, të maskoj emrat, pasi nuk mund t’i prish punët e të tjerëve “.

Duke folur për veten e tij dhe për personalitete të ngjashme me të, ai do të thotë: “Të lumtur janë ata që, pa dëmtuar askënd, dinë të fitojnë kënaqësi, dhe të tjerët të pakuptimtë që imagjinojnë se Qenia Supreme mund të gëzohet në dhimbjet, vuajtjet dhe asketizmin që ata ofrojnë si sakrificë “.

Giacomo Casanova vdiq në 4 qershor 1798 në kështjellën e largët të Dux, duke shqiptuar fjalët e fundit, të famshme “Zoti i Madh dhe të gjithë dëshmitarët e vdekjes sime: Kam jetuar si filozof dhe vdes si një i krishterë”. Për vdekjen ai mendoi se ishte vetëm një “ndryshim i formës”./Elida Buçpapaj