VOAL – Bud Spencer (emri i vërtetë i të cilit është Carlo Pedersoli), lindi në Napoli më 31 tetor 1929. Familja është mjaft e pasur: babai i tij është një biznesmen, i cili, pavarësisht përpjekjeve të shumta, nuk arrin të fitojë pasuri të vërtetë për shkak të veçanërisht të dy luftërave botërore me të cilat u përball dhe që ndikuan shumë në ecurinë e biznesit të tij. Bud Spencer ka gjithashtu një motër, Vera, gjithashtu e lindur në Napoli.
Në vitin 1935, Budi i vogël ndoqi shkollën fillore në qytetin e tij, me rezultate të mira, më pas, i apasionuar pas sportit, vetëm pak vite më vonë u bë anëtar i një klubi lokal noti, duke fituar menjëherë disa çmime. Në vitin 1940 familja Pedersoli u largua nga Napoli për biznes dhe u transferua në Romë. Babai e nis nga e para. Carlo fillon shkollën e mesme dhe në të njëjtën kohë hyn në një klub romak noti. Përfundoni studimet tuaja me nderime.
Nuk ishte ende shtatëmbëdhjetë vjeç, ai kaloi një provim të vështirë në Universitetin e Romës dhe filloi të studionte për Kimi. Në vitin 1947, megjithatë, familja Pedersoli u zhvendos në Amerikën e Jugut për arsye pune dhe Carlo u detyrua të linte Universitetin. Në Rio punon në një linjë montimi, në Buenos Aires si bibliotekar dhe në fund si sekretar në ambasadën italiane në Uruguaj.
Një klub noti italian e kërkoi dhe i ardhshmi Bud Spencer u kthye në Itali, duke u bërë kampion i Italisë në not bretkose. Në ato vite (nga fundi i viteve ’40 deri në fillimin e viteve ’50) ai fitoi kampionatin në njëqind metra stil i lirë dhe ishte i pari italian që thyente rekord. Ai do ta mbajë titullin deri në fund të karrierës së tij.
Megjithatë, Carlo Pedersoli nuk i harroi studimet dhe u regjistrua sërish në Universitet, këtë herë në Drejtësi. Në të njëjtën kohë ai për fat të mirë ka mundësinë të bëhet pjesë e botës magjike të kinemasë, falë fizikut të tij të fuqishëm dhe skulpturor. Në këtë mënyrë ai mundi të interpretojë për herë të parë në një film produksioni hollivudian, të famshmin “Quo Vadis” (në rolin e një Garde Perandorake).
Ndërkohë në vitin 1952 merr pjesë edhe në Olimpiadën e Helsinkit si pjesëtar i ekipit italian (edhe në ekipin e vaterpolit), i cili doli kampion europian. Pas Olimpiadës, me atletë të tjerë premtues ai ftohet në Universitetin e Yale. Ai kalon disa muaj në Shtetet e Bashkuara dhe më pas, katër vjet më vonë, ja ku është në Lojërat Olimpike të Melburnit ku arrin një vend të respektueshëm të njëmbëdhjetë.
I pajisur me një vullnet të hekurt, me gjithë këto angazhime të shumta më në fund arrin të diplomohet për drejtësi. Nga njëra ditë në tjetrën, megjithatë, ai vendos të ndryshojë jetën e tij: para së gjithash, ai fillon të mos i durojë më stërvitjet rraskapitëse dhe monotone në pishinë. Më pas ai arrin në Amerikën e Jugut, ndoshta sepse ndihej veçanërisht i lidhur me ato vende.
Duke revolucionarizuar të gjithë botën dhe prioritetet e tij, ai punoi për nëntë muaj për një kompani amerikane që synonte në atë kohë të ndërtonte një rrugë që lidhte Panamanë me Buenos Aires (rruga e cila më vonë u bë e njohur si “Pan-Amerikane”). Pas kësaj eksperience ai gjeti një punë tjetër në një kompani automobilistike në Karakas, deri në vitin 1960.
Në fillim të viteve 1960, aktori i ardhshëm kthehet në Romë. Këtu ai martohet me Maria Amato, gjashtë vjet më e vogël, të cilën e takoi pesëmbëdhjetë vjet më parë. Edhe pse babai i Marias është një nga producentët më të suksesshëm të filmit italian, Budi fillimisht nuk është i interesuar për kinemanë. Në vend të kësaj, ai nënshkroi një kontratë me shtëpinë e muzikës RCA dhe kompozoi këngë të njohura për këngëtarët italianë. Ai gjithashtu shkruan disa kolona zanore. Një vit më pas lindi Giuseppe, fëmija i parë, ndërsa në vitin 1962 erdhi vajza e tij Christiana. Dy vjet më vonë kontrata e tij me RCA skadon dhe vjehrri i tij vdes. Carlo është shtyrë të hidhet në biznes, duke prodhuar dokumentarë për RAI-n italiane.
Bud Spencer
Në vitin 1967 Giuseppe Colizzi, një mik i vjetër, i ofron atij një rol në një film. Pas disa hezitimeve, pranon. Partneri i tij i punës në set është një Mario Girotti i panjohur, i cili do të bëhet Terence Hill i mirënjohur për botën, i zgjedhur për të zëvendësuar Peter Martell (Pietro Martellanza) viktimë e një aksidenti me kuaj gjatë disa xhirimeve. Filmi është “Zoti fal … unë jo!”, filmi i parë i atij që do të bëhet çifti më gazmor dhe argëtues për këtë zhanër të ri western.
Dy yjet, megjithatë, në prezantimet në poster ndryshojnë emrat, të konsideruar tepër italianë për Italinë provinciale të kohës. Për të bërë përshtypje, për t’i bërë filmat dhe personazhet më të besueshëm, duhet një emër i huaj dhe ja ku Carlo Pedersoli dhe Mario Girotti bëhen Bud Spencer dhe Terence Hill. Mbiemri është zgjedhur nga vetë Carlo, i cili ka qenë gjithmonë një fans i madh i Spencer Tracy. Nga ana tjetër, “Bud”, që në anglisht do të thotë “bud”, është zgjedhur për shije të pastër goliardike, por përputhet në mënyrë të përkryer me figurën e tij të fortë.
Në vitin 1970 çifti realizoi “Lo Chiamavano Trinità”, me regji të E.B. Clucher (Enzo Barboni), një “kult” i vërtetë që jo vetëm pati një sukses të madh në të gjithë Italinë, por që përsëritet çdo vit në televizionet kombëtare, gjithmonë me vlerësime të shkëlqyera, duke dëshmuar dashurinë dhe vlerësimin që publiku tregon për të dy.
Bud Spencer dhe Terence Hill
Për më tepër, sipas historianëve të kinemasë, ky western (pavarësisht titullit, është një komedi gazmore e vendosur në perëndim që tall me stereotipet e zhanrit), shënon fundin e mëparshëm brutal “Spaghetti-Western”. Vitin e ardhshëm shenjtërimi absolut vjen edhe me vazhdimin e filmit; “… Vazhduan ta thërrisnin Trinity”, sërish me regji të E.B. Clucher, i cili shkatërroi arkat e kinemasë evropiane. Bud Spencer dhe Terence Hill tani janë yje të vërtetë ndërkombëtarë.
Me mbarimin e valës perëndimore, ekziston rreziku që çifti të mos bëjë sfond në zhanre të tjera filmi, por kjo hipotezë shpejt mohohet dhe, mes viteve 1972 dhe 1974, me “Più forte ragazzi”, “Altrimenti ci arrabbiamo” e “Porgi l’altra guancia” janë sërish në krye të filmave të parë në kinematë italiane. Në vitin 1972 lindi Diamante, vajza e dytë e Budit. Një vit më pas ai xhiron filmin e parë në serialin “Piedone lo sbirro”, krijuar nga ideja e tij (Bud Spencer do të bashkëpunojë në hartimin e të gjitha episodeve në vijim).
Ndër pasionet e ndryshme të aktorit është edhe fluturimi (në vitin 1975 ka marrë patentën e pilotit për në Itali, Zvicër dhe SHBA), por është edhe kënga e paharruar. Në vitin 1977 ai shkroi disa këngë për filmin e tij “Ata e quajtën buldozer” (një prej të cilave u këndua nga ai vetë). Gjashtë vjet pas suksesit të dy Triniteteve, Budi dhe Terence kthehen në regji nga E.B. Clucher në filmin “I due superpiedi quasi piatti”, duke shijuar një sukses të mirë me publikun, ndërsa në vitet në vijim xhiron së bashku dy filma të tjerë: “Pari e Dispari” dhe legjendarin “Io sto con gli Ippopotami” i të ndjerit Italo Zingarelli.
Pas disa projekteve të dështuara për të bashkuar çiftin, Bud Spencer dhe Terence Hill e gjejnë veten në xhirimet e drejtuar nga vetë Terence Hill për një tjetër western: “Barrel of Christmas”, i cili nuk arrin të ringjallë lavditë e vjetra. Në vitin 1979 Bud Spencer fitoi çmimin Jupiter si ylli më i njohur në Gjermani, ndërsa në vitin 1980, rreth dhjetë vjet pas filmit të fundit western, ai iu rikthye zhanrit të vjetër me filmin “Buddy goes West”.
Një nga interpretimet e tij të fundit shumë të vlefshme daton në vitin 2003, në filmin “Të këndojmë pas ekraneve” të Ermanno Olmit. Më pas ai shfaqet në “Pane e olio”, me regji nga Giampaolo Sodano në 2008 dhe “Tesoro, sono un killer”, me regji të Sebastian Niemann, më 2009.
Në vitin 2010 publikoi biografinë e tij zyrtare, me titull “Përndryshe zemërohem: jeta ime”, shkruar së bashku me Lorenzo De Luca, shkrimtar dhe skenarist. Në vitin 2014 ai publikoi librin e tij të tretë, me titull “Mangio ergo sum”, në të cilin Bud ndërthur filozofinë dhe gastronominë: shkruar sërish bashkë me De Luca, përmban edhe një parathënie nga miku i tij Luciano De Crescenzo.
Bud Spencer – Carlo Pedersoli – vdiq në moshën 86 vjeçare më 27 qershor 2016./Elida Buçpapaj
Komentet