VOAL – Giacomo Puccini (Xhakomo Puçini) lindi në Lucca më 22 dhjetor 1858 në një familje muzikantësh për pesë breza. Që në moshë të re ai tregon se ka një talent të madh muzikor, edhe nëse nuk tregon se është vërtet një djalë mrekulli (si një Mozart, për shembull). Ngurues dhe jo i prirur për të studiuar, ndoshta ngaqë ishte shumë e lehtë për të, profesorët u ankuan për dembelizmin e tij. Gjithsesi ai arrin të marrë një bursë për Konservatorin e Milanos; megjithatë nëna e tij, e etur për të vazhduar traditat familjare, e dërgoi për të studiuar në institutin muzikor të Lucca.
Eksperti i njohur i operave të Puccinit, Mosco Carner, shkruan se dëgjimi i Aidës së Verdit në Pizë, ku Puccini i ri kishte shkuar më 11 mars 1876 në këmbë nga Lucca “duke konsumuar një palë këpucë” ishte për të “hapja e një dritareje” mbi botën e muzikës”.
Në moshën tetëmbëdhjetë vjeçare Puccini i ri prezanton kantatën “Juno” në një konkurs Lucca; ai nuk e fiton çmimin, por e kryen veprën, gjë që stimulon ambicien e tij. Nën ndikimin e Aidës së Verdit, ai e ktheu interesin e tij në traditat e operës italiane. Me ndihmën financiare të familjes dhe falë një burse nga Regina Margherita, ai u regjistrua në Konservatorin e Milanos, ku nga viti 1880 deri më 1883 studioi me Antonio Bazzini dhe Amilcare Ponchielli.
Ky i fundit e prezanton kompozitorin e ri me shkrimtarin Ferdinando Fontana i cili është përgjegjës për shkrimin e libretit për operën e parë të Puçinit: “Le Villi”. E paraqitur në një konkurs, vepra, si “Juno”, nuk arriti të fitonte çmimin, por fitoi favorin e publikut kur u shfaq në Milano më 1884.
Ky sukses e shtyu botuesin Ricordi të porosiste një operë të re nga Puccini, të cilën kompozitori e shkroi pesë vjet më vonë duke e quajtur “Edgar”; megjithatë, nuk do të jetë veçanërisht i suksesshëm.
Me “Manon Lescaut” të vitit 1893 dhe “Bohéme” të vitit 1896, përkatësisht me operën e tretë dhe të katërt nga Puccini, të dyja të përfaqësuara për herë të parë në Torino, që ai do të gjejë famë dhe pasuri.
Dy operat e mëpasshme, “Tosca” e vitit 1900 dhe “Madama Butterfly” e vitit 1904, priten me më pak entuziazëm në shfaqjen e parë. Megjithatë, kritikët që e kishin dënuar Toskën mohohen më vonë nga publiku; kështu, pas rishikimit në javët pas premierës në La Scala, Madama Butterfly gjithashtu arriti sukses të madh.
Giacomo Puccini u martua me Elvira Gemignani më 1904, e cila kishte ikur nga Lucca dhe familja e saj për të qenë me të; megjithatë do të kishte qenë një zgjedhje fatkeqe. Elvira e fikson Giacomon me shpërthimet e saj të xhelozisë dhe çon në vetëvrasje një vajzë të re, një farë Doria Manfredi, e cila kishte ardhur të punonte si kamariere në shtëpinë Puccini në Torre del Lago. Sipas asaj që raportojnë studimet më të besuara historiko-muzikologjike, duket se gruaja e Puçinit e ka inatosur aq shumë kamerieren, duke e akuzuar se e ka bërë për vete të shoqin, sa e gjora ia ka marrë jetën vetes. Të gjitha këto ngjarje, siç është e lehtë të hamendësohet, i heqin qetësinë e nevojshme mjeshtrit, i cili përjeton momente shumë të trishtuara dhe depresion të rëndë.
Megjithatë, fama mbetet e fortë, tashmë në perandorinë e kompozitorëve të mirënjohur në të gjithë botën. Me të gjitha veprat e tij të cituara deri tani, të paharrueshme për cilësinë e tyre melodike, intensitetin dramatik dhe çmueshmërinë e tingullit, kompozitori së shpejti do të quhet edhe trashëgimtari i Verdit, edhe pse ndoshta Puccini nuk do të jetë aq inovativ nga pikëpamja muzikore dhe dramatike.
Opera tjetër, “La Fanciulla del West”, u shkrua për Metropolitan në Nju Jork, ku u shfaq për herë të parë në vitin 1910. Pasuar nga “La rondine” e vitit 1917, “Triptiku” i vitit 1918 dhe në fund “Turandot”, akti i fundit i të cilit u përfundua nga Franco Alfano pas vdekjes së Xhakomo Puçinit, çka ndodhi në Bruksel më 29 nëntor 1924.
Premiera e Turandot do të shfaqet në Scala të Milanos në vitin 1926.
Dhuratat e Puçinit ishin mbi të gjitha dramatike. Vena e tij teatrale intensive dhe e ndjeshme dhe veprat e tij të pavdekshme, na rikthejnë një teatër ende shumë modern, një pararendës i madh, në një farë mënyre, i ndjeshmërisë kinematografike. Për më tepër, Puccini zotëronte një shije të jashtëzakonshme për ngjyrën e toneve instrumentale dhe një sens melodik shumë të zhvilluar që e bënte atë unik. Veprat e tij prekëse përfaqësojnë për të gjithë botën, si ato të Xhuzepe Verdit, traditën italiane të operës në nivelin më të lartë./Elida Buçpapaj
Veprat e Giacomo Puccini dhe shfaqjet e tyre të para:
Le Villi (31.5.1884 Teatro dal Verme, Milano)
Le Villi [rev] (26.12.1884 Teatro Regio, Torino)
Edgar (21.4.1889 Teatro alla Scala, Milano)
Edgar [rev] (28.2.1892 Teatro Communale, Ferrara)
Manon Lescaut (1.2.1893 Teatro Regio, Torino)
La bohème (1.2.1896 Teatro Regio, Torino)
Tosca (14.1.1900 Teatro Costanzi, Roma)
Madama Butterfly (17.2.1904 Teatro alla Scala, Milano)
Madama Butterfly [rev] (28.5.1904 Teatro Grande, Brescia)
Edgar [rev 2] (8.7.1905 Teatro Colón, Buenos Aires)
Madama Butterfly [rev 2] (10.7.1905 Covent Garden, Londra)
Madama Butterfly [rev 3] (28.12.1905 Opéra Comique, Parigi)
La fanciulla del West (10.12.1910 Metropolitan Opera, New York)
La rondine (27.3.1917 Opéra, Monte Carlo)
Il trittico:
– Il tabarro
– Suor Angelica
-Gianni Schicchi (14.12.1918 Metropolitan Opera, New York)
Turandot (25.4.1926 Teatro alla Scala, Milano)
Komentet