VOAL – Heinrich Heine lindi më 13 dhjetor 1797 në Dusseldorf në një familje të nderuar të tregtarëve dhe bankierëve hebrenj. Babai është tregtar i rrobave që është në kontakt shumë me fabrikat angleze, ndërsa nëna i përket një familje të shquar hollandeze. Mësimet e para të kulturës i mori nga nëna e tij Betti e cila, në 1807, e regjistroi atë në Liceun Katolik të Dusseldorf të drejtuar nga Etërit Jezuit, ku qëndroi deri në 1815. Shkolla ishte një torturë për të. Për më tepër, lëndët mësohen jo vetëm në gjermanisht, por edhe në frëngjisht, një detaj që e bën atë edhe më të shqetësuar, duke pasur parasysh mungesën e njohjes së gjuhës (por ngjarjet alternative të dominimit francez në qytetin e tij u zgjuan në atij prirjet e hershme frankofile dhe një antipati të thellë ndaj Prusisë).

Dashuria e tij e parë mbërriti më 1816: vajza bionde e presidentit të gjykatës së apelit Dusseldorf të cilën ai e takoi në akademinë letrare të fundvitit.

Pas shkollës së mesme, Heinrich mbetet i pavendosur për një kohë të gjatë për zgjedhjen e fakultetit të universitetit. Babai i tij më pas e dërgoi atë në Frankfurt, me qëllim që të praktikonte me bankierin Rindskopf, dhe pastaj të transferohej në Hamburg me vëllain e tij Salomon (gjë që ndodhi në ’17).

Një nga arsyet që e shtyn Heinrich-in të ri të lëvizë dhe të pranojë propozimin e xhaxhait të tij është siguria se në këtë mënyrë ai do të shihte Amalie, kushërirën e tij, e cila më vonë do të jetë Laura e tij, frymëzimi hyjnor i poezive të tij më të mira. Fatkeqësisht, megjithatë, vajza e ëmbël nuk dëshiron tîa dijë, dhe po kështu edhe kushërira tjetër, Therese. Gjithashtu më 1817 Heine botoi poezitë e tij të para për revistën “Hamburgs Watcher”.

Xha Salomon hap një dyqan rrobash dhe një agjenci bankare që ai t’i sigurojë një strehim të mirë. Por Heine ka vetëm Amalie në mendje, dhe falimentimi nuk vonon shumë. Kështu që këtu ai, pak më vonë, kthehet në Dusseldorf. Më 11 dhjetor 1819 ai u regjistrua në fakultetin juridik të Universitetit të Bonit. Atje ai ka mundësinë të krijojë miqësi intensive që zgjatën për një jetë dhe gjithashtu ka mundësinë të ndjekë mësimet e letërsisë të A. W. Schlegel. Me sugjerimin e këtij mjeshtri të madh ai shkroi esenë e tij të parë kritike me titull “Die Romantik”.

Vitin pasues ai u largua nga Universiteti i Bonit dhe u regjistrua në Universitetin e Göttingen. Vitin tjetër ai u largua nga Gotinga dhe u regjistrua në Berlin. Këtu ai ndjek kurset filozofike të Hegelit dhe bëhet “poeti i preferuar” i inteligjencës gjermane. 1821 është një vit i dyanshëm për Heine: nga njëra anë vdes i çmuari Napoleon Bonaparte, të cilin do ta lartësojë në “Buch Legrand”, por nga ana tjetër më në fund arrin të martohet me Amelie. Ndërkohë, në nivelin letrar, leximi i Shekspirit e shtyn atë drejt teatrit. Ai shkroi dy tragjedi dhe në të njëjtën periudhë ai gjithashtu botoi ​​një përmbledhje prej 66 poezi të shkurtëra.

Më 1824 ai u largua nga Berlini për në Gottingen, ku përfundoi provimet dhe përgatiti tezën e tij në drejtësi (ai u diplomua në 1825 me rezultate të shkëlqyera). Ky është gjithashtu viti i konvertimit të tij nga Judaizmi në Protestantizëm. Merr paratë nga një xhaxha dhe i kalon pushimet në Norderney, një qëndrim që do të diktojë ciklin e poezive “Nordsee”, të cilin do të botojë vitin e ardhshëm. Në tetor 1827 ai arriti suksesin e tij më të madh letrar me botimin e “Buch der Lieder” (i famshmi “Libër këngësh”). Më 1828 ai ishte në Itali.

Shkrimet e tij satirike dhe mbi të gjitha aderimi në Sansimonism nxorën “kazermat e mëdha prusiane” deri në atë pikë sa Heine, më 1831, zgjodhi mërgimin vullnetar në Francë. Në Paris ai u prit me admirim dhe shumë shpejt u bë një vizitor i shpeshtë i salloneve letrare të kryeqytetit, ku frekuentoi komunitetin e emigrantëve gjermanë, të tillë si Humboldt, Lasalle dhe Wagner; por edhe intelektualë francezë si Balzac, Hugo dhe George Sand.

Më 1834 ai vizitoi Normandinë, në Tetor ai u takua me Mathilde Mirat dhe u martua me të më 1841. Në ndërkohë u botuan disa ese kritike dhe disa përmbledhje poezish. Në vitet në vijim ai udhëton shumë, por frymëzimi mungon shumë. Ndonjëherë ai gjithashtu viziton xhaxhain e tij të sëmurë Salomon në Gjermani.

Më 22 shkurt 1848, revolucioni shpërtheu në Paris dhe poeti u përfshi personalisht në luftimet e shumta që u zhvilluan në rrugë. Për fat të keq, menjëherë pas këtyre fakteve, fillojnë dhimbjet akute në shtyllën kurrizore që shënojnë fillimin e kalvarit që do ta çojë atë në paralizë dhe vdekje brenda tetë viteve. Në të vërtetë ishte një atrofi progresive e muskujve, e cila e detyroi atë në mënyrë të pashmangshme të ulej në një shtrat. Kjo nuk e ndalon atë të botojë “Romancero” më 1951 (në të cilën përshkruhen vuajtjet mizore të sëmundjes) dhe të mbledhë së bashku në ’54 në një vëllim (me titull më vonë “Lutetia”), artikuj mbi politikën, artin dhe, shkruar në Paris.

Poeti i lodhur është afër fundit. Në verën e vitit 1855, shpirti dhe fiziku i tij marrin një rehati të vlefshme nga e reja gjermane Elise Krienitz (e quajtur me dashuri Mouche) dhe së cilës do t’i kushtojë poezitë e tij më të fundit. Më 17 shkurt 1856, zemra e tij pushoi së rrahuri. Padyshim një poet i madh dhe intensiv, fati i rëndësishëm që arriti puna e Heine pas vdekjes së tij po luhatet. Ndërsa për disa ai ishte poeti më i madh gjerman i periudhës së tranzicionit midis romantizmit dhe realizmit, për të tjerët (dhe shih kritikët e mëdhenj të moderuar-borgjezë si Karl Kraus ose Benedetto Croce) gjykimi është negativ. Nga ana tjetër, Niçe e njeh atë si një pararendës, ndërsa Brecht vlerësoi idetë e tij progresive. Sidoqoftë, “Libri i këngëve” i tij zotëron një lehtësi të jashtëzakonshme dhe një butësi formale, është një nga veprat më të përhapura dhe të përkthyera të prodhimit gjerman. Por shenja më origjinale e vargjeve të Heine qëndron në përdorimin ironik të materialit romantik, në tensionin drejt poezisë dhe, në të njëjtën kohë, në lëvizjen e kundërt, që synon të mohojë çdo sentimentalizëm, në vetëdijen që kohët e reja kërkojnë mbi të gjitha një racionalitet i kthjellët dhe realist./Elida Buçpapaj