Kemi qënë deri tani vetëm “konsumatorë” të sigurisë (të furnizuar nga amerikanët). Duhet të fillojmë të prodhojmë, në sasinë e nevojshme, edhe ne. E nuk do të mjaftojnë për qëllimin Shtetet kombëtare. Për të prodhuar siguri, në mënyrë vërtetë të efektëshme e të dobishme, duhet të vemë së bashku ide, organizim e rezerva. Gjithnjë nëse evropianët të binden (nuk është e thënë që kjo të ndodhi) që alternativa do të thotë të shkojmë drejt rreziqesh vdekësore. Do të jetë e vështirë, tepër e vështirë të binden evropianët, i vetmi popull mbi Tokë, që është zbavitur gjatë me idenë që historia (me të gjithë ngarkesën e dhunës që mbart me vete) nuk ka të bëjë me të. Zgjimi është padyshim i dhimshëm. Jo rastësisht, edhe shumë prej atyre që pranojnë se do t’ishte e nevojshme një mbrojtje evropiane, i kalojnë sipër kuptimit të vërtetë të saj. Mbrojtje evropiane do të thotë, para së gjithash, një zhvendosje të një pjese të madhe t’ardhurash nga welferi në warfare ( e vetëm kjo, në vetvete është një temë politikisht shpërthyese). Në rradhë të dytë do të thotë të krijohet një “qëndër” e ligjëruar për të përdorur forcën (pra specialistët e dhunës, ushtarakët) për të përballuar cilindo grabitës që do të donte të na sulmonte.
Pengesa kryesore për një mbrojtje evropiane gjithnjë ka qënë fakti se siguria e Evropës nuk është quajtur kurrë nga evropianët si “një pasuri publike” në vështrimin teknik të fjalës, ose si një pasuri e padukëshme, e tillë për të cilën çfarëdo kërcënimi sigurisë të njërit apo tjetrit Vënd evropian të ndjehej nga të gjithë si një kërcënim Evropës në tërësinë e saj. Vëndet veriore dhe ata të Lindjes kanë qënë gjithmonë më të ndieshëm ndaj kërcënimeve të mundëshme të Lindjes (nga Rusia), ata jugorë kërcënimeve nga Jugu (Lindja e Mesme, Afrika). Vetëm me mësymjen ruse Ukrainës, për të parën herë, shumë evropianë, të Veriut e të Jugut janë ndjerë të paraqitur një rreziku të përbashkët. Por nuk është e thënë (sikurse tregojnë hulumtimet) se ky ndijim rreziku i përbashkët mund të zgjasë në kohë.
Por ka një aspekt mbi të cilin qeveritë do të mund të punonin me mbështetjen e opinioneve publikë. Mbrojtja evropiane nuk do të thotë vetëm mbrojtje nga kërcënimet ndërkombëtare, të sjella nga fuqi të huaja. Do të thotë edhe mbrojtje nga rreziqet e brëndëshme ose më saktë transkombëtare apo transevropianë. Si terrorizmi xhihadist. E tregon në mënyrë shëmbullore rasti i atentatorit të Brukselit, militanti i Izis i zbarkuar në Lampedusa e pastaj i kaluar në Vënde të ndryshme evropiane më parë se të godiste në Belgjikë. Edhe se në këtë çast mund të duket një ide ireale, shpejt a vonë do të bëhet e qartë për të gjithë se një dukuri transnacionale si terrorizmi përballohet efektivisht vetëm në një mënyrë. Duke krijuar një shërbim spiunazhi përmbi shërbimet kombëtare e duke krijuar një bërthamë të policisë evropiane, veç prokurorive e gjykatave evropiane të cilave t’i besohet detyra e kundërshtimit të terrorizmit. Janë synime ambiciozë por jo irealiste. Qeveritë kombëtare mund t’a gjejnë politikisht të leverdisëshme të hiqnin dorë nga një telash, të kalonin në fushën evropiane një veprim kundërshtie që sot varet krejtësisht nga organet kombëtarë. Të luftohet me sukses terrorizmi do të thotë t’i jepet evropianëve një “pasuri publike”, që ata të mund t’a njohin si të tillë.
Ka qënë një kohë kur evropianët e shihnin botën duke vënë syze të trëndafilta, në të cilën mendohej se bashkimi politik i Evropës do të na binte në prehër si një frut i pjekur, në sajë të një ndërvartësie ekonomike gjithënjë e më të madhe. Pastaj arritën t’ashtuquajurit sovranistë për të n’a thënë se proçesi i integrimit evropian ishte në të vërtetë një fatkeqësi, një dëm për pavarësinë e Shteteve e traditat e tyre, ashtu sikurse një fyerje për demokracinë. As edhe sovranistët besojnë seriozisht n’atë që thonë. Aq është e vërtetë sa që janë filo-putinianë, dëshirojnë të zëvendësojnë Amerikën me Rusinë në veshjen e një mbrojtësi: hajde pavarësi kombëtare, hajde. Mbetet fakti se europeizmi tradicional, me argumetat e tij të përhershëm, ka mbaruar, ka humbur besueshmëri. Nuk është ekonomia ajo që krijon bashkimet politike. Por mund t’i bëjnë sfidat e sigurisë, dhe frika (frika fizike) që kërcënimet sigurisë sjellin me vete. Ndoshta nën përplasjet e ndikimet e kërcënimeve të shumta, Evropa – ajo pak Evropë që është do të shkërmoqet. Ose ndoshta frika do t’a shtyjë të shtrëngojë rradhët. Në të gjitha rastet koha e mërzisë duket se ka mbaruar.
FOTOT- Zgjerohet skandali i Bukureshtit, arbitri i ndeshjes Rumani-Kosovë komunikon në…celular
ATJE ËSHTË VENDLINDJA, ATJE ËSHTË ATDHEU – Nga SKËNDER BUÇPAPAJ
Gazetari rumun kritikon tifozët: Nuk mund të bërtasësh Serbi në stadium, përballë një populli të masakruar
Letër e hapur për Jozefina Topallin- Nga Augustin M. Mirakaj
“Qofsh i xhenetit vëllai ynë!”- Humbi jetën dje nga një thikë në zemër, shokët e klasës së Martin Canit lule e qirinj për vogëlushin e ndjerë (Pamje nga vendngjarja)
HOROSKOPI E PREMTE 15 NËNTOR 2024
Gaetz tërhiqet nga gara për prokuror të Përgjithshëm të SHBA-së
“Babai i Martinit punonte në një lokal pranë SPAK”- Klodiana Lala: Në janar do shkonin në SHBA familjarisht…
Gjykata Penale Ndërkombëtare lëshon urdhër-arrest për Kryeministrin izraelit Netanyahu dhe zyrtarët e Hamasit
Punonjësit e kryetares së Roskovecit dhunuan gazetarët e ‘Piranjave’- Bardhi: Sjellja e dhunshme veçse provon vërtetësinë e investigimit
Shqipja në Maqedoninë e Veriut: Çfarë po e pengon zbatimin e Ligjit për gjuhët?
Ukraina qëllon Rusinë me raketa britanike me rreze të gjatë veprimi
