Përherë fytyrë ndritur e buzëqeshur.
Përherë i qetë e me ecje të prajshme.
Përherë me fjalë të matura e këshilla prindërore.

Përherë i përmbajtur edhe me trazovaçët.
Përherë i rregullt në punë.
Përherë i qartë në shpjegim të mësimeve.

Përherë kërkues i progresit dhe luftëtar i hijeve të zeza, që na ndiqnin prapa pa pikë faji.
Përherë zbutës i dhembjeve dhe fatkeqësive tona.
Përherë motivues dhe kultivues i dashurisë ndaj Atdheut e dijes.

Përherë i rreptë ndaj egoizmit e padrejtësive.
Asnjëherë paragjykues e i njëanshëm.
Asnjëherë i dhunshëm ndaj nesh.

Vetëm me urtësi e dije na nxore nga errësira dhe na qite në rrugën e dritës.
Qofsh i bekuar nga Zoti, për virtytet e larta prej njeriu dhe mësuesi shembull!

Gjenevë, 9 tetor 2024

Perla Habazaj, mbesa ime e madhe sot mbushi 8 vjeçe

Sot mëngjesi vjen më bukur,
Purushja 8 vjeçe mbush,
Kush si gjysh është më i lumtur,
Dhe më krenar se unë kush?!

Më i bukur vjen mëngjesi
Sot Perlushja ka ditëlindjen,
Dielli rrezet i ndezi
Dhe lulet në valle ngrihen.

Të festojnë tok me ne
Qasen bletëzat, ketrushat,
Zogjtë e vegjël tërë hare
Nga livadhet, nga gëmushat.

Iku vapa, zhegu iku
Muzikantët e orkestrës
Më të bukur 3 korrikun
E bëjnë artistët e festës.

Perla – ç’bukuri të ëmbël
Sot na mbush me frymë krenare,
Perlë për prindërit, gjyshërit, nënën
Vjen me Amin lozonjare.

Gjyshja tjetër që mungon
E vështron nga yjet mbesën,
Shumë urata i dërgon
Çdo agim tek çel me vesën.

Si në filma, rrjedhin vitet
Përmbi flatra ëndërrimi,
Tok me Perlën Ami rritet
Zemra jonë rreh nga gëzimi.

Sot një vit je më e madhe
Dritë me ëndrra ke te sytë,
Më e para e të parëve
Shkëlqyeve në klasë të dytë.

Shembullore të ka shkolla,
Ti çdo ditë di të shkëlqesh,
Kur vjen në shtëpi, me lodra
Loz me Amin si princeshë.

Sa kujdesesh ti për motrën
Dhe në punët e shtëpisë
Ndihmon, si flutur e vogël,
Si mjaltushkë e lumturisë.

Mami, babi marrin krahë,
Dhe lodhjen e flakin tutje,
Se për ta jeni gjithçka
Tok me ju në lodra futen.

Vjen e kaltër valë e detit,
Mali nis dhelet e erës,
Për datëlindjen bëjnë buqetë
8 milionë urime Perlës.

Vlorë, e mërkurë, 03.07.2024

Juristi i mirënjohur, Prof. dr. Ismet Elezi mbushi plot 104 vjeç.

8 vjet më parë, pata një bisedë të veçantë telefonike me profesorin e nderuar të jurisprudencës shqiptare, konstitucionalistin dhe penalistin e mirënjohur.

E mora ta uroja për festat e fundvitit dhe e pyeta së pari për shëndetin… Nga ana tjetër e telefonit, Ai e njohu zërin tim dhe më foli menjëherë në emër.

Si i moshuar jam mirë, më tha, kam kapur ca kohë shtratin, sepse u godita nga një problem kardiak, por tani jam më mirë, vijoi profesori me zërin e tij të shtruar dhe të qetë.

I kërkova ti bëja një vizitë mikut tim të shtrejntë dhe pa e bërë dy, më tha:
Ty të pres edhe kështu si jam….

U emocionova pa masë nga ajo përgjigje që kishte brenda saj mallëngjim, një dëlirësi ngazëllyese e transparente.

Si të thuash, ishte një komunikim gati i ngjashëm me sinqeritetin, çiltërsinë dhe pafajësinë e fëmijëve….

Brenda atyre fjalëve kishte aq shumë dashuri e mirënjohje, që shoqërohej me një sentiment të lartë njerëzor që vetëm njerëz si Ai dinë ta përçojnë përmes komunikimit…

U preka edhe më shumë kur e vizitova së afërmi dhe pashë me sytë e mi madhështinë e jetës kaq modeste e dinjitoze që bënte akademiku i nderuar….

Edhe sot ai jeton në një apartament të thjeshtë prej dy dhoma e një kuzhinë, me sende e orendi që vijnë si relike që nga koha kur dekada më parë jepte mësim në Fakultetin e Drejtësisë, (duke drejtuar katedren penale qysh nga viti 1957 – 1990) në Univeristetin Shteteror te Tiranës.

Një jetë e tërë me kaq shumë kontribute të mëdha e të jashtëzakonshme në fushën akademike dhe ekspertizës, flet për një rrugëtim të gjatë prej dekadash e dekadash në edukimin, formimin dhe pregatitjen e brezave të rinj juristësh në dobi të vendit dhe mbarë shoqërisë…

Ky është një shëmbull i shkëlqyer i modelit pozitiv që na kujton se si mundet një njeri që ka jetuar mes mundësive të mëdha për të përfituar përmes “pushtetit të ofiqarit” dhe trafikut të influencave të korrupsionit administrativ, profesionit dhe priviliegjeve që të sjell ky status shoqëror, ka zgjedhur në fakt të jetoj me dinjitet, mes ndershmërisë dhe modestisë, duke lënë së gjalli edhe në këtë 104 vjetor të jetës së Tij të vetmen pasuri për veten, familjen, shoqërinë dhe kombin, EMRIN e tij të ndritur, me mbi 30 vepra si autor librash, mijëra artikuj, shkrime e studime në shtypin vendas dhe atë të huaj.

Ndaj sot, ju shpreh mirënjohjen time të pafundme i nderuar prof. Ismet Elezi, që na kujtoni dhe na bëni të shpresojmë se ende ekzistojnë mes nesh vlerat e mëdha njerëzore….

Ato e zbehin dhe zhvlerësojnë çdo ditë edhe më tepër, pak e nga pak, çdo antivlerë që e ka marrë peng vendin dhe mbarë shoqerinë tonë në më shumë se tre dekada të tranzicionit të vështirë e të dhimbshëm kaotik….

Në 104 vjetorin e lindjes së Tij, Profesor Ismeti Elezi na dëshmon të gjithëve se, nuk duhet të humbasim shpresat për të sotmen dhe të ardhmen, ngase në mes tonë ekziston ende modeli i një Shqipërie të mirë…!

Do kisha deshirë sonte ti bija pashë e në pashë dashurisë sonë.

Të sillesha me të, siç sillet fëmija me kukullën e vet.

Ndoshta do hidhesha në humnerë që të arrija qetësinë.

Oqeanin do e thaja,

n`kopshtin e dashurisë do çoja ujin e tij të akullt.

Llahtari do mbulonte gjithsinë,

raportet e natyrës t’i  shkrijë.

Do të kisha dëshirë të dehem sonte,

hap e mbyll sytë të mbjellë baçën më të bukur.

Ndoshta aty më shumë të kishte karafila,

trandafilen e kuqe ta mbajë mes dhëmbësh.

Me ujin e oqeanve të bëj një burim freskie,

në shenjë lavdie të mburrem në tërë hapësirat.

Ti do thërrasish të gjitha shoqet,

mbushni enët për mbrëmje,

shuani etjen e vajzërisë.

Do kisha deshirë të jem mal, atje krejt ngjit me qiellin,

të shikoj poshtë gjithçka tënden.

Unë pastaj të hedh vallen e fitores n`krenarinë tënde,

aty në dritën e hënës tinzare.

Ti rritur në bjeshkën e blerueme,

fustanin me lule prilli ta ngjyesh me lule vere.

Unë të blej në tregjet e epërme një këmishë,

të ketë sfondin e fustanit tënd të lulem.

Do kisha deshirë të tregoj gjithkund,

se unë dhe ti jemi takuar e ti tani je krejt e imja.

Ti tani e rritur me sandale,

takat prishin qetësinë sokakëve.

Në krye të rrugicës t`më gjeshë mua,

fshehur e ngjitur me rrëshirë pas një pishe,

vetëm me kavën e dashurisë, mund të më shkulësh,

bota të na bëjnë me gisht.

Unë do kisha deshirë si sot, në këtë orë pagjumësie,

të vuaj rininë, ta qaj atë si fëmijë.

E të rritem ngadalë pranë teje që në vogli,

të kishim qëndruar në bankë të dy,

të luanim bashkë tokash,

ndoshta do pranoja t`më mundje vetëm të jem me ty.

Ti të këndoje humbjen time në lojë fëmije,

unë të gëzohesha që ti je aty.

Po tash më thuaj ku je?

Ti aty në dhomën bri meje në gjumin e mëngjesi,

Unë këtu shpalos marrëzit e mia,

s’kan të sosur, duhen në këtë orë.

Ti bëhesh gati për mëngjesin (syfyr),

atë të vuajtjes pa paragjykim.

Unë shkruaj deshirat e mia që ti publikoj dikur,

dikush do thotë budallai ç`paska llamatit.

Anipse jam në këtë orë zgjuar,

ndoshta dikur dikush do e lexoj këtë poezi.

Do thonë bukur paska shkruar,

ka qenë i dehur, apo mbush xhelozi.

Unë këtu rri në dritë, shpirt trazuem.

Nuk hidhem as nga mali, as poshtë në greminë.

Ju që do keni kohë për të lexuar,

merrni me vete edhe tespih.

Nuk dihet besoni në mendime e mia,

filloni të numëroni ylberët.

Mos i merrni imazhe në sy lotuem,

si baçet e mia me karajfila,

Shuajeni merakun dashuroni njeriun.

Tirane me 07.04,2024

Hasan Muzli Selimi

Gëzuar

A e ka gjetur secili yllin e tij?