Qëmoti gocat e bukura nuk ishin si sot, me mijëra dhe të njëllojta si tulla të prera nga fabrika, por të pakta dhe të ndryshme, ikona, shenjtore me aureola.
Ashtu si librat e mirë që mes oqeanit të llumrave letrarë duken të pakët por janë të mjaftueshëm, askush nuk ankohej pse gocat e bukura të Tiranës ishin sa gishtat e dorës. Nëse të ishte tekur të bëje nja dhjetë vite burg, mund të ankoheshe për mishin dhe qumështin e pakët. Por të ankoheshe se Tirana kishte pak goca të bukura, nuk të fusnin në burg dhe as të falenderonin, të merrnin për të çmendur.
Manjola ishte njëra nga të pakëtat e bukura të Tiranës.
Manjola kalonte rrugës por nuk kuptohej nëse ishte prej mishi apo prej mjegulle dhe sidomos çfarë bënte; rrinte apo lëvizte, vinte apo ikte, vallzonte apo fluturonte, ishte apo s’ishte, ekzistonte apo s’ekzistonte.
Manjola mbante me vete një kuti të gjatë të zezë. Nuk u muar vesh kurrë çfarë kishte brenda asaj kutie; skeptër perandorak, shkop magjik, llampë e Aladinit, violinë Stradivari, flaut, kalashnikov, shotgun.
Manjola nuk ishte shtatlartë, me sy të jeshilta, me gjoks të kërcyer, me këmbë të drejta, fytyrë vezake, flokë kokoridhka, tipare të rregullta, dhe të tjera si këto. Manjola ishte mpleksje qiellore e një pafundësie asimetrish. Manjola ishte e bukur e tëra. Manjola ishte vetë bukuria.
Shkollari, studenti, nëpunsi, inxhinieri, profesori, doktori, oficeri, ushtari, polici, pensionisti, komunisti, disidenti, spiuni, pijaneci, të gjithë ishin të magjepsur pas Manjolës.
Kur kalonte Manjola të gjithëve u ndalte fryma u ngadalësohej zemra, të gjithë mpiheshin, ngrinin, gurtësoheshin.
Manjola ishte një Circe që kush t’i dilte para e shndrronte në çast në zall lumi.
Para Manjolës sheshoheshin ndryshimet, zeroheshin distancat, nuk e dalloje dot komunistin nga disidenti, ishullarin nga spiuni, puntorin nga nëpunësi.
Edhe pse të gjithë e lakmonin, askush nuk e kishte të qartë çfarë priste, çfarë kërkonte, pse i duhej Manjola.
Manjola nuk i duhej askujt për ta bërë, ta zemë, shoqe. Se Manjola s’kishte asgjë prej shoqe klase, shoqe konvikti, shoqe pune, shoqe aksioni, shoqe ideali, aq më pak shoqe armësh, e kurrën e kurrës shoqe partie.
Ta bëje mikeshë, as kjo s’mund të petendohej. Atëhere s’kishte miq e mikesha, kishte vetëm shokë e shoqe.
Të synoje ta merrje për grua, Manjola eterike nuk mund të përfytyrohej duke larë tasa dhe legena, trazuar groshë, tëhollur petë, shtruar byrek.
Për ta pasur të dashur po. Por vetëm si meritonte Manjola. Si nëpër libra, si nëpër filma. Këtu sharra ngecte. Ku ta çoje ta sajdisje, t’i flisje, ta puthje, ta përkëdhelje Manjolën ? Lokale s’kishte. Kinematë ishin plot me zhulsa dhe jevgj. Rrugët plot me surratshqyer që mburreshin se ishin “klasë puntore”, spiuna që të ndiqnin këmba këmbës, ushtarë që të ngjiteshin e s’të shqiteshin. Pra Manjolën as të dashur s’mund ta kishe.
Megjithatë nuk epeshin. Secili betohej se një ditë Manjolën do ta kishte, një ditë Manjolën do ta gëzonte, sado të larta të ishin pengesat. Në mos, në fund të fundit do ta rrëmbente. Do ikte përtej diellit për të gjetur të Rruga e Qumështit një vend, një qoshe, një lokal, një kafene, një shetitore, një park të gjelbër, një stol për tu ulur, një rast për ta përkëdhelur, një moment për ta puthur.
Një ishullar shkonte më larg. Thoshte ishullari; Do tentoj të arratisem. Do vritem në kufi mbi telin me gjëmba. Si armik që do më quajnë, për të mos infektuar të tjerët, kufomën e gjakosur do ma flakin në një hendek “jashtë shtetit” matanë telave me gjëmba. Do rri në hendek derisa të më kalbet mishi por jo shpirti. Pastaj do reincarnohem. Do ngrihem nga hendeku me baltë varri nëpër trup. Do pastrohem në një krua. Do punoj e grumbulloj pasuri “jashtë shtetit”. Do kthehem “brenda shtetit” ta rrëmbej Manjolën me heliopter silencioz si nëpër legjenda vëllai i vdekur që vjen të marrë motrën e gjallë martuar me një fat të zi në vend të vet.
Kot e kishin që e vrisnin aq tepër mendjen.
Problemi më i madh për ta patur Manjolën nuk ishin rrethanat materiale sesa koha.
Ta bëje Manjolën tënden “tani” ishte e pamundur se Manjola e fundbotshme nuk mund të mos kishte një të dashur.
Manjolën nuk mund ta kishe as “pak më vonë” kur Manjolës s’dihej si mund t’i vente filli.
As “shumë më vonë” kur Manjola ndoshta do ishte martuar, do ishte bërë me fëmijë e s’do ta kishte ngenë.
Rrjedhimisht, kohët më të përshtatëshme për ta pasur Manjolën, mbeteshin dy; Para se të lindëte, ose pasi të vdiste. Që do të thoshte se Manjolën nuk mund ta dashuroje por vetëm ëndërroje.
Kishte që këtë mardhënie platonike me Manjolën e pranonin, i nënështroheshin, dhe vrisnin kohën të strukur në bunkere ëndërrash duke shfrytëzuar cilësitë e vetmjaftueshmërisë autoreferenciale që Perëndia i ka falur për kësi rastesh çdo humani.
Kishte dhe të paduruar që fill pasi shihnin Manjolën u vërsuleshin grave. Në pamundësi të ndonjë fotografie të Manjolës ua mbulonin grave fytyrën me Zërin e Popullit dhe i mbarsnin mes gulçeve duke lexuar lajme mbi fitoret, tejkaliminn e planit, urra-të e turmave. Në mungesë të gruas, iknin për të rënë përmbys ku të mundnin, mbi kurva, jevga, lavire.
Një ishullar i marrosur pas Manjolës j’u fut një studimi. Pasi u rropat disa muaj mbi regjistrat anagrafikë të një zyre me emrin e çuditshëm “Gjendja Civile”, doli në një përfundim mahnitës; Një numuri të konsiderueshëm datëlindjesh po t’i zbrisje nëntë muaj koincidonte me datat e daljeve të Manjolës shetitje. Çka do të thoshte se bijtë dhe bijat në fjalë ishin ngjizur me pasionin e babait ndaj Manjolës, ndërkohë që nënat e tyre kishin luajtur thjesht rolin e kontenitorit të spermës dhe rritjes së fetusit.
Hulumtuesi, duke i lënë me gojë hapur, ja kishte treguar këtë fakt të tjerëve ishullarë duke cilësuar me emra dhe mbiemra etër të lumtur që bijtë nuk i kishin me gratë por me Manjolën, si dhe bij dhe bija të ngazëllyera nga haberi lumturues se nuk ishin bastardë të ngjizur me shurrën e mëngjezit por bij pasioni të babait me Manjolën magjike.
Jo vetëm etërit dhe bijtë. “Nënat” ndjeheshin gjithashtu të lumtura që ishin mbarsur nën gulçe me përfytyrim Manjole, tejkalime plani, habere për fitore.
Flitej në atë kohë për deklaratën e bujshme të një nymphomani. Unë, kishte thënë nymphomani, unë që s’di pse më thonë nymphoman se jam thjesht kurvar, unë pra që shkoj me të gjitha femrat jo sepse njërën e dua më tepër e tjetrën më pak por sepse për mua të gjitha femrat janë 1 femër, po ta di se Manjola është si unë, pra që për Manjolën të gjithë meshkujt janë 1 mashkull, do hiqja dorë nga kurvat dhe Manjolën do ta merrja për grua.
Megjithatë, më dramatike se udhëtimet me të vdekur mbi helikoptera silenciozë, më makabër se Zëri i Popullit mbi fytyrën e gruas gjatë mbarsjes, më të çuditëshme se variacionet nymphomaniake të kurvarit, ishte diçka tjetër që bënte djemtë të vajtonin fshehtas dhe burrat të ftoheshin me gratë; Pamundësia absolute për ta shkurtuar distancën me Manjolën. Kjo pamundësi rridhte nga fakti se Manjolën, sa më tepër ta lakmoje aq më qartë shihje se një tjetër bënte të njëjtën gjë. Që do të thoshte se kishe zbuluar hasmin. Të cilin edhe mund ta vrisje. Por nuk ishte 1. Në gjysmën e Tiranës nga bulevardi në Kino Studio ku Manjola ishte më e bukura, hasmët ishin mijëra. Nuk i vrisje dot të gjithë. Çfarë të mbetej të bëje ishte të të ulurije, të qaje, të çirrje me thonj fytyrën. Në mos, diçka më pak të zararshme, të vazhdoje të ëndërroje.
Ku ndodhet tani Manjola ?
Ca thonë përtej shtatë deteve me dallgë. Ca tetë male me borë kaptuar. Të tjerë, nëntë qiej një mbi një. Ka dhe që thonë se është e kotë ta kërkosh, ishte dhe është një flu’ që s’preket dot, një makth i bukur që ke qef ta vuash.
Komentet