E kisha vendosur që ta blija. Ishte një magnetofon i përdorur, por irregullt. Pazari me të panjohurin që e shiste,zgjati ca,por,më në fund,ramë në ujdi.Magnetofoni shoqërohej vetëm me dy kaseta me këngë popullore.Në shtëpi më priste sherri me gruan.Kisha harxhuar kursimet e tre vjetëve të martesës.Gruaja kishte të drëjtë të mërzitej..Po e blija pa e pyetur.Ajo kishte bërë aq planë për prishjen e atyre parave.Kishte ëndërruar për divana e kolltuqe,për bufe të madhe etj.Por ëndrrat mbeten ëndrra.E vënë përpara një fakti të kryer,u detyrua ta pranonte.Nëna shtatëdhjëtë vjeçare,rrinte ulur në minder,në anë të sobës me dru,dhe dëgjonte e mrekulluar.I vinte çudi që një këngë të cilën e pëlqente shumë ,e ktheja që ta dëgjonte për së dyti e për së treti…
-Ç’paska bërë frëngu,o bir,-më thoshte
Fëmijë akoma nuk kishim,prandaj magnetofonin e lija shkujdesur mbi tavolinë.Kalonin ditë e kalonin muaj.Ne vetëm ato dy kaseta kishim.I vërtitnim e i dëgjonim ç’kishin brenda.Një ditë,përmes ndihmës së një mikut tim,sigurova dy kaseta të reja.Në njërën regjistrova këngë të ndryshme që na pëlqenin mua dhe gruas,kurse tjetrën…Më lindi një mendim,të regjistroja nënën.Ia thashë edhe Zanës këtë mendim dhe e priti me shumë kënaqësi.Nëna ishte në moshë të madhe,për më tepër e sëmurë.Kishte një kollë që i zinte frymën.
Një mbrëmje,kur në shtëpi ishim vetëm ne të tre,e nxita nënën të më fliste për jetën e saj.Magnetofoni rrinte mbi tavolinë si gjithnjë,dhe asaj nuk i shkonte mendja për keq.Nisi   të tregojë për ndodhi që,të copëzuara i kisha dëgjuar shumë hërë nga goja e saj.Gëzimi dhe trishtimi janë pjesë të jetës.Nëna,pa e ditur, i regjistroi në shiritin e kasetës.Foli sa desh.Kur mbaroi,u afrova tek magnetofoni,ktheva shiritin dhe e lëshova në dëgjim.U dëgjua zëri i nënës ,që fliste ulët,shtruar,përmallshëm.Ktheu kokën e çuditur dhe qeshi.E dëgjuam deri në fund.Mes zërit të saj,e kollitura sa vinte e shtohej.
E mbështolla kasetën në një qese celofani për ta ruajtur nga lagështia dhe e vura në sirtar.Ishte një relik i shtrenjtë.Do ta dëgjonim sa herë të na zinte malli për nënën.Ajo ishte gjallë,midis nesh,megjithatë ngandonjëherë më pëlqente ta dëgjoja në magnetofon.
Nëna na la pas ca kohësh..E qamë me lot të hidhur,se kishte vuajtur shumë në jëtë,e shkreta,dhe pikërisht atëherë kur po jetonim disi më ndryshe dhe kishte mundësitë për t’i ndier edhe kënaqësi viteve të pleqërisë,iku…”Bënim të nduknim bukën,e nduknim dorën”,-thoshte .Këtë nuk e harroja kurrë sepse edhe nëna nuk harronte ta përdorte sa herë që binte fjala për vitet e saj të shkuara.Këtë e shumë të tjera i kisha të regjistruara në kasetë.
Kohë më pas,kur ditët e zisë kishin mbetur prapa,mora magnetofonin dhe e vura mbi tavolinë.E hapa nën vështrimin e hutuar të Zanës dhe të motrës.Shtypa butonin…Ja,po ai zë i thellë,po ajo butësi,po ajo kollë që e ndërpriste shpesh e që u bë shkak që t’i ndërpriste edhe jetën.Zëri i nënës!
Në flokët e mi dhe të Zanës ,dalëngadalë po delte tek tuk ndonjë thinjë.Po iknin vitet si pa u kuptuar.Ishim bërë me fëmijë,bile ishin rritur.E gjora nënë,nuk arriti dot t’i përkëdhelte.Janë tre.E madhja lindi pak kohë pas vdekjes së nënës,djali dhe vajza tjetër janë më të vegjël.Vajza e madhe dhe djali shkojnë në shkollë.E vogla,Arjana,nuk e kishte me qejf as kopshtin.Më shumë rrinte te gjyshja,nëna e Zanës
Atë ditë ne ishim në punë.Ishte mbasdite.Të tre fëmijët në shtëpi.Vojsava dhe Ermali mësonin,Arjana rrinte vetëm në dhomën e ndënjjes.Duke qënë vetëm kishte bërë çkishte dashur.Kishte shtypur butonët e televizorir,dy tavlla qeramike i kishte thyer,kishte gjetur magnetofonin dhe duke luajtur nëpër sirtarët e bufesë,kishte gjetur qesen ku ruaja kasetat.Përplas andej e përplas këndej,njëra prej kasetave ishte thyer dhe kishte dalë shiriti.Pastaj kishte shkuar tek soba dhe kishte patur kureshti të shihte flakën blu që lëshonte kaseta dhe shiriti bashkë.Kur hyri Vojsava në kuzhinë për të parë,ç’qe ajo erë e keqe që përhapej në shtëpi,kaseta ishte përfshitë nga zjarri.E rrahu Arjanën për prishjen e kasetës.Kur erdhi Zana nga puna e rrahu edhe ajo për atë që kishte bërë.Po fundja,ç’faj kishte katërvjeçarja?Fajin e kisha vetë që isha treguar i pakujdesshëm.Kur u ktheva ne shtëpi,Arjana qante akoma.Të tjërët heshtnin kokëulur.Ç’kishte ndodhur?Pashë dy copa kauçuku nga të kasetës mbi qilim dhe i mora në dorë.Nuk do të më kishte ardhur keqpër cilëndo kasetë përballë lotëve të vogëlushes së përkëdhelur.Do ta kisha kaluar gjithçka me të qeshur e humor.Por,ishte pikërisht ajo kasetë që nuk duhej të ishte.Ishte zëri i papërsëritshëm i nënës.Ajo nuk duhej të prishej.Ajo kasetë u duhej përcjellë brezave.Kur ma thanë të vërtetën,m’u errën sytë.M’u duk sikur më kishin shkulur një copë nga shpirti.M’u dhimbs sa s’mund ta shpreh.M’u bë si të ishte një vdekje e dytë e nënës.Kur më zinte malli i dëgjoja zërin,fjalën,më bëhej se e kisha të gjallë,aty,me fëmijët e mi.Vjen një çast i kobshëm dhe humbet gjithçka.Ajo që provoja ishtë më e hidhuir se vdekja reale,sepse vdekja reale pritet,do të vijë në mënyrë të pashmangshme,si ligj i natyrës,kurse kjo ishte një rivdekje.Atë natë m’u err çdo gjë.Nuk doja të më flisnin.Ishte një rivdekje që nuk donte ngushëllime.
Sa herë fëmijët hapin magnetofonin për të dëgjuar muzikë,edhe pse kanë kaluar disa vjet,mua më zë përmallimi për atë zë që nuk e kam të gjallë,por që jeton Brenda meje dhe fëmijeve të mi.

1989