Toka që e deshët aq shumë,
Si një shpirt që s’gjeti ngushëllim,
Priti sa të binit ju në gjumë
Dhe pastaj u drodh me dëshpërim…
Hëna dridhej vetëm për mbi retë,
Yjet u këputën një nga një!…
Kurse ju u ndatë nga kjo jetë,
Që në botë të mos vini më!
Këngët enden nëpër shkretëtirë,
Në çdo zemër zgjojnë mall dhe brengë,
Ndaj e zgjova prapë të shtrenjtën lirë,
Ndaj për ju derdh lot në këtë këngë.
Dhe sa lot derdhi në mes tuaj
Esenini i dhembshur, shpirt njeriu,
Zemërdjeguri poet nga vis i huaj
Sikur të ishte vetë Saadiu.
Komentet