Hajde, bre, hajde…!

Frika na ka verbuar, frika do të na mbajë të verbër.- José Saramano

Refreni,  hajde, bre, hajde (!), i melodisë popullore (tonë) të popullarizuar, është aq përvajshëm, gjer në përgjërim, e kur përsëritët aq shpesh (si në refren më!), të bën me vajë, të qashë, bashkë me të gjorin dertliun, kur me atë lutje, si të pa shpresë, i drejtohet të dashurës së tij që e do shumë, deri në dhimbje e do. Për ndryshim prej tij, me hajde, bre, hajde(!), në emër të lexuesve të mi eventualë, i drejtohem harabelit, apo ndonjë zogthi akoma, ende, hala më të me të vogël, nëse të tillë ka: hajde, bre, hajde, zogth!

Pikë në dritaret e, mijëra e miliona njerëzish në hall, e tute, në dritare të të frikësuarve, sille pranverën, se pa cicërimën tënde gëzimplotë, kurrë nuk çelë pranvera!

*

Në kohë zallamahie, gjullurdie gjithënjerëzore, midis  mjegullës gri, plotë panik e, këshilla pa kufij, kur “qeni s’e njeh të zonë”!, çka nuk të bie të dëgjosh, nga parashikimet optimiste se shumë shpejtë do të dilet nga ky siklet, deri të ato më pesimistet ogurzeza së bota, në një të afërm të afërt, do përmbysët, (përmbytet!), nuk do të ketë hiç më shumë se vetëm gjysmë milion banorë, në krejt Planetin, rruzullin tokësor. Këtyre ditëve jeta na është mbushur Korona Virus. Në tera masmediet publike përgjithësisht, sabah e ‘aksham, nuk sheh shef tjetër pos Coronavirus, Covid – 19, zgjidhe cilën t duash, ose merri që të dyja bashkë e, hajt këput (thyeje) qafën me gjithë to!, edhe ashtu nuk e ke larg sahatin e vdekjes! Para -gjellë, gjellë, sallatë, deri të turli-tuli pijesh, plotë tryezat, sahanë, tepsi e çini, tryeza e ngrënies, përplot coronavirus. Nis e sos, përplot histori e trillime të paimagjinueshme, prej të cilave dy kalojnë çdo kufi logjik. E para, bacili i coronavirusitrit nuk është virus natyror. Është pluhur shfarosë artificial, prodhuar në yrnek detergjenti dhe i hedhur në ajër, proporcionalisht me masën e ndëshkimit: një shtet (a rejon) e paguan më me shumë viktima, një tjetër më me pak, është i teledirigjuar dhe i hedhur në ajër. Rrymat ajrore, përherë në lëvizje, përveç njerëzit, kontaminojnë lehtësisht edhe botën shtazore. Pikërisht, sa kjo fjalë e gojëkeqit (goja iu thaftë!), ishte në qarkullim, në hisen time të qiellit, nuk shihej asnjë zog, harabel a trumcak. Përnjëherë, si t’i kishte përpirë (lëshuar) toka!, qielli (im) kish ngel bosh (shkret). Me përmbysi tuta, “Frika na ka verbuar, frika do të mbajë të verbër” sikurse tha me një rast, shkrimtari nobelist portugez, José Saramano kur vetë ishte i verbët!

Lutjen: hajde, bre, hajde harabel, nuk e këndova, e  vajtova, kur sot, po pikërisht sot, në ndriturën time (metaforike), kishte pikur e ishte dyndur, një plim  zogjsh që, me cicërimën, më të mirë këngë që vetëm ata e dinë (përmendesh), kishin sjellë stinën më të bukur të motmotit, p r a n v e r ë n. I prita zemërhapur, me thermi buke e “gota” uji të freskët, baritonin tim e shkriva në këngën tyre gëzimplote.

I rremë, i mallkuar qoftë ai që, në etër lançojë lajmin e kobshëm ogurzi se, virusi i zi, edhe qellin do të nxij…

(Gaillad (Francë), 25.03.2020)