Leo Keka është një prej shqiptarëve që ka arritur Ëndrrën Amerikane. Mediat në SHBA i kanë kushtuar një artikull shqiptarit 49-vjeçar i cili mes shumë vështirësive në kohën e komunizmit arriti të shkonte në Amerikë dhe të niste një jetë të re atje. “The Patriot Ledger” shkruan se Keka tani është pronar i dy restoranteve popullore në Quincy  dhe është shumë i suksesshëm në bizneset e tij.

Emigrantët që kërkuan strehim në Shtetet e Bashkuara të Amerikës kanë qenë të shumtë që prej vitit të hershëm 1620.  Shumë prej tyre kanë dashur të largohen nga persekutimi, rreziku e varfëria në vendet e tyre.

Shqiptari, Leo Keka, personifikon ëndrrën amerikane. Tani 49 vjeç, Keka zotëron dhe drejton dy restorante shumë popullore, të cilët i ka quajtur “Alba” dhe “Zef.  Ai jeton në Milton të SHBA-ve, dhe fëmijët e tij shkojnë në shkolla katolike. Keka u rrit në një qytetzë të vogël, nën një nga diktaturat më represive komuniste të epokës së Luftës së Ftohtë. Ai u arratis duke notuar përmes një liqeni në Jugosllavi dhe u mbajt për muaj me radhë në një kamp refugjatësh përpara se një bamirës të paguante për fluturimin e tij në Shtetet e Bashkuara, dhe më në fund lirinë.

“Ku tjetër mund t’ia arrija këto që kam bërë deri tani?” thotë Keka, krenar që tashmë është shtetas amerikan.

Ai lindi në vitin 1968, babai i tij punonte në ndërtim ndërsa e ëma qëndronte në shtëpi. Shqipëria ishte një vend i varfër dhe sgundohej nga një regjim ultrakomunist i aleancës me Kinën Komuniste të Mao Ce Dunit. Familja e tij jetonte në një fshat në periferi të qytetit të Shkodrës. Ata ishin katolikë, por i duhej të adhuronin në fshehtësi në shtëpinë e tyre. Diktatori Enver Hoxha kishte mbyllur të gjitha famullitë dhe kishte ekzekutuar disa priftërinj.

“Ndonjëherë qëndronin pa ushqim,” kujton Keka. Prindërit e tij dëgjonin “Zërin e Amerikës” të trasnmetuar në një radio kineze. Ndërsa rritej, vazhdonte të dëgjonte për të edhe pse nuk e bisedonte me njeri, pasi ekzistonte frika se mund të përfundonte në burg.

Ashtu si të gjithë të rinjtë, ai u rekrutua në ushtri kur ishte 18 vjeç. U caktua me detyrë kuzhinier dhe zbuloi se i pëlqente ky profesion. “Në atë kohë ishte një mënyrë për të mbijetuar,” thotë Keka.

Deri në vitin 1990, shkatërrimi i regjimit komunist në Bashkimin Sovjetik dhe vendet e tjera të Evropës Lindore, shkundi Shqipërinë dhe Keka ishte i vendosur të kërkonte një jetë më të mirë. Ai e dinte se nëse arratisej, familja e tij do të dënohej, por babai i tij Zef Keka i dha Leos bekimin e tij.

Një natë pranvere, Leo kaloi nëpër liqenin që ndante Shqipërinë nga Republika Jugosllave e Malit të Zi. Ushtarët kishin qëlluar shumë të tjerë që u munduan të iknin, por Keka ia doli. Por askush nuk e priti mirë edhe atje. Ai u mbajt në burg me shqiptarë të tjerë dhe u dërgua në një kamp refugjatësh në Beograd.

Ambasada Amerikane e mori në intervistë atë dhe të tjerët. Leos do t’i garantohej azil në SHBA, Kanada ose Australi, por do t’i duhej të priste më shumë për të shkuar në Amerikë. Por më herët nga çe priste, një bamirës refugjatësh pagoi fluturimin e tij për në SHBA.

“I kushtoi 410 $,” thotë Keka. “Ishte hera e parë që kisha parë një avion”.

Ai ishte në mesin e dhjetëra shqiptarësh që fluturuan në Frankfurt të Gjermanisë dhe Nju Jork të SHBA-së. Ata arritën në SHBA më 17 dhjetor, në një natë të ftohtë me borë një javë para Krishtlindjeve. I vetmi person që Keka njihte në SHBA ishte daja i tij, që jetonte që prej vitit 1960 në Quenns.

Keka s’dinte asgjë për SHBA-në. Ishte 20 vjeç në atë kohë dhe nuk fliste asnjë fjalë anglisht. Por meqë iu dha mundësia, ishte më shumë se i vendosur për t’ia arritur.

Ai kërkoi punë në Nju Jork për dy muaj, më pas udhëtoi për në Boston, duke shpresuar që perspektivat e tij do të ishin më të mira. Shkoi në restorantin “Anthony’s Pier 4” dhe i tha pronarit Anthony Athanas se kishte nevojë për punë. Athanasi e punësoi si pjatalarës dhe më pas u bë kamerier. Madje i bleu Kekës edhe një palë këpucë të zeza për punën.

Keka punoi aty për 7 vite dhe më pas mendoi të hapte një dyqan picash siç kishin bërë disa nga të afërmit e tij emigrantë. Një ditë në vitin 2001, ai ndodhej në qendrës Quincy dhe pa që një restorant kinez në rrugën “Hancock” po mbyllej. Ai mori me qira hapësirën dhe hapi një restorant picash të cilën e quajti “Alba”, duke pasur parasysh emrin “Albania” (Shqipëri).

“Alba” shumë shpejt u bë një pikë ndalese për shumë njerz. Dhe në vitin 2006, Keka mori me qira një tjetër hapësirë, restorant të cilit ia vuri emrin “Zef” si i ati i tij.

Keka thotë se marrja e nënshtetësisë amerikane ishte një nga momentet më të bukura të jetës së tij. Të dy prindërit e tij arritën ta shohin këtë fakt.

“E kisha në plan që në fillim që të bëhesha shtetas amerikan. Ishte një ndjenjë e jashtëzakonshme. Kur udhëton të trajtojnë ndryshe,” thotë Leo Keka.

Tani si thotë dhe se “ndihet amerikan”, madje ndjek vazhdimisht politikën e vendit dhe është tifoz entuziast i futbollit amerikan. Madje ka bërë abonime për të parë skuadrën e New England Patriots. Shumë lojtarë të këtij ekipi kanë ngrënë darkë në restorantin e tij, po ashtu edhe një nga ish-Presidentët shqiptarë të cilit Keka i ka shërbyer një supë tradicionale shqiptare.

Kur Keka shkon në shtëpinë e tij në Shqipëri, ai takon shqiptarët që banojnë në vende të tjera. “Kur shkoj atje dhe u them jam amerikan, e them me shumë krenari. Është ajo që unë zgjodha të bëja”.

(Pergatiti Endri Farka/BalkanWeb)