Lorenzo Fontana

Me emërimin e Lorenzo Fontana në kryesinë e Dhomës Italiane, termi ‘ultrakatolik’ kthehet në qendër të vëmendjes – Ja gjeneza dhe evolucionin i termit

VOAL- “Ultra-katoliku Lorenzo Fontana nga Lega Nord u zgjodh President i Dhomës së Ulët”. Ky ishte titulli i një artikulli në gazetën Reppublica pak ditë më parë. Dhe kështu kanë titulluar thuajse të gjitha mediat italiane duke i dhënë rëndësi termi ultra-katolik, i cili ka një kuptim të saktë dhe për të cilin në muajt dhe vitet e ardhshme është ende i destinuar të flitet. Rreziku në të ardhmen e afërt, në fakt, është se janë ata, të ashtuquajturit ultra-katolikë, që do të fitojnë epërsinë ndaj katolikëve “normalë”, veçanërisht në Evropë.

Por le të shkojmë me radhë. Kush janë ultra-katolikët? Zakonisht ky term i referohet një pjese të së njëjtës përkatësi të Kishës Katolike, por të pozicioneve më tradicionaliste dhe pa kompromis. Me pak fjalë, këta janë besimtarë që nuk pranojnë të njohin si legjitime vendimet e Koncilit të Dytë të Vatikanit, atë asamble që nga viti 1952 deri në vitin 1965 thirri peshkopët nga e gjithë bota në Romë për të diskutuar marrëdhëniet midis Kishës dhe shoqërisë moderne. Këshilli bëri përparim të dukshëm në komunitetin e besimtarëve. Por këto pasazhe sot mohohen nga ultra-katolikët, të cilët, në fakt, vazhdojnë të mbyllen në pozicione tashmë të vjetruara, të kremtojnë meshën me ritin e lashtë në latinisht (të zëvendësuar nga Këshilli) dhe t’i përmbahen doktrinës që përmban Katekizmi i Shën Piut X, i cili, i botuar në fund të shekullit të nëntëmbëdhjetë, u konsiderua gjithashtu se ishte zëvendësuar nga një metodë e re për të transmetuar të njëjtat përmbajtje besimi. Pas Vatikanit II, ultra-katolikët vazhduan të ekzistojnë në të gjithë Evropën. Disa, veçanërisht në Francë, janë veçanërisht të lidhura me vëllazërinë priftërore të Shën Piut X të themeluar nga peshkopi skizmatik Marcel Lefebvre, një grup tradicionalist që në Ecône, në komunën e Riddes në kantonin e Valais në Zvicër, praktikonte një besim që ishte të vendosur përpara Këshillit duke mohuar hapur çdo vendim të mëvonshëm. Sipas adhuruesve të tij, ishte vetë Këshilli që hapi rrugën për një laicizëm në Evropë që i distanconte besimtarët nga praktika fetare.

Kundërshtimi ndaj Papëve

Me Benediktin XVI në fronin e Pjetrit, shumë tradicionalistë pak a shumë të afërt me Econe ngritën kokën edhe falë liberalizimit të ritit antik të dhënë nga Papa gjerman në vitin 2007. Por ndërsa Ratzinger hapi rikthimin e ritit të lashtë për hir të dashurisë së tij personale ndaj kremtimit të meshës ashtu si ai u formua në rininë e tij në Bavari, shumë tradicionalistë kanë shkuar përtej kësaj hapjeje duke u kthyer për të kërkuar legjitimitetin e mbylljes së tyre ndaj Këshillit dhe gjithçka që pasoi. Dhe qëndrimet kritike kundër tyre si nga Benedikti XVI ashtu edhe nga Papa Françesku ishin pak të dobishme: ultra-katolikët vazhduan pa mirësjellje të ishin të shurdhër ndaj çdo thirrjeje nga Roma dhe të kundërshtonin fjalët e Papëve që arrinin edhe t’i kritikonin hapur. Disa herë Benedikti XVI është gjykuar shumë pak vendimtar në lidhje me mbylljet ndaj botës përparimtare. Françesku është cilësuar shpesh si “heretik” për shkak të qëndrimit të tij pranë të gjithëve, madje edhe me ata që Kisha i kishte mbajtur historikisht anash.

Antagonizmi ndaj shoqërisë

Në marrëdhëniet me shoqërinë e sotme, ultra-katolikët kanë mbajtur një pozicion të mbylljes totale ndër vite. Madje edhe Lorenzo Fontana është cilësuar si ultra-katolik pikërisht për shkak të qëndrimeve të tij pa kompromis për disa çështje: “jo” abortit, dënimi i homoseksualitetit dhe “jo” bashkimeve mes homoseksualëve, refuzimi i eutanazisë, dënimi i studimeve shkencore mbi gjininë e cilësuar si “ideologji” që do të synonte shkatërrimin e familjes dhe të një rendi të supozuar natyror mbi të cilin është themeluar shoqëria. Por nëse në përgjithësi këta ultra-katolikë shprehin qëndrimet e tyre në cilësinë personale, dokumentohet se pas shumë prej tyre qëndron një rrjet shoqatash të financuara nga grupet konservatore të Amerikës së Veriut, të cilat, siç zbulohet nga një analizë e OpenDemocracy e bërë të ditur dy vjet më parë, deri në vitin 2008 ata shpenzuan më shumë se 280 milionë dollarë jashtë vendit. Nga këto, të paktën 90 mbërritën në Evropë, ndërsa pjesa tjetër u derdh në Afrikë dhe Azi. Analiza, përtej të dhënave ekonomike, tregon një lidhje të pathyeshme midis këtyre “besimtarëve” dhe të djathtëve më konservatorë, ndonjëherë edhe ekstremë, lidhje që rrezikojnë në mënyrë të pashmangshme t’i vënë në qoshe katolikët më të moderuar duke imponuar “besoj” të tyren si Ungjill i vetëm dhe i vërtetë për t’iu përmbajtur. Claire Provost dhe Nandini Archer, autore të analizës OpenDemocracy, analizuan mijëra dokumente financiare të 28 grupeve amerikane të përbëra kryesisht nga të krishterë ekstremistë, duke theksuar gjithashtu lidhjet me bashkëpunëtorët më të afërt të ish-presidentit amerikan Donald Trump. Investimet kanë mbështetur iniciativat e ultra-katolikëve në të gjithë botën, qëndrime pa kompromis të promovuara me synimin për të ndikuar në opinionin publik, ligjet dhe politikat kombëtare, duke synuar në veçanti për të parandaluar afirmimin e të drejtave seksuale dhe riprodhuese.

Rrjeti i Kongresit Botëror të Familjeve

Sipas OpenDemocracy, dhjetë nga këto grupe janë partnerë të Kongresit Botëror të Familjeve, një rrjet ultra-konservator që promovon të ashtuquajturën “familje tradicionale” dhe nismave të të cilit është bashkuar edhe Fontana. E themeluar pas një takimi midis ultra-konservatorëve amerikanë dhe rusë në vitin 1997, është quajtur një grup urrejtjeje anti-LGBTQI dhe inkubator për ekstremizmin nga disa vëzhgues të të drejtave civile, të tilla si Qendra Jugore për Ligjin e Varfërisë dhe Fushata për të Drejtat e Njeriut. Prej vitesh ai organizon takime rajonale dhe ndërkombëtare në të gjithë botën, më e fundit në Verona në vitin 2019, të cilës Fontana i dha patronazhin e Ministrisë që drejtonte atëherë, atë për Familjen dhe Aftësinë e Kufizuar. Lidhjet me Moskën duken evidente: për Fontana, Rusia është “pika e referencës për ata që besojnë në një model identitar të shoqërisë”. Çfarë do të thotë? Se ata “mbrojn familjen dhe traditën”.

Me fondet e mëdha në dispozicion të këtyre grupeve, ata e kanë të lehtë të përpiqen të mbështesin një lëvizje “pro-jetës” në Evropë, e aftë të ndikojë në politikat e vendeve evropiane duke pretenduar se janë autentikisht katolikë. Sipas Forumit Parlamentar Evropian për të Drejtat Seksuale dhe Riprodhuese, i cili mbledh së bashku parlamentarë nga e gjithë Evropa, këto grupe “kanë krijuar rrjete transnacionale ku takohen rregullisht dhe shkëmbejnë strategji dhe mësojnë nga njëri-tjetri”. Dhe përsëri: “Ata janë të rrezikshëm sepse qëllimi i tyre përfundimtar është t’i heqin disa nga të drejtat e disa kategorive të njerëzve, domethënë se me kë mund të duan, të martohen, si të kenë fëmijë dhe të krijojnë familje”. Dhe ata janë të rrezikshëm sepse mund të tërheqin gjithashtu shumë katolikë “normalë” bazë në rrjetin e tyre, duke praktikuar në famulli ose që u përkasin shoqatave të thjeshta, të cilët, për shkak të mungesës së aftësisë dalluese ose formimit adekuat, mund t’u përmbahen nismave të tyre duke braktisur Ungjillin e vërtetë. rsi-eb