Mos shko pa u ndier në atë natë të mirë

Mos shko pa u ndier në atë natë të mirë,

mosha e vjetër duhet të digjet dhe të shfryjë në fund të ditës;

Tërbohu, tërbohu kundër vdekjes së dritës.

Megjithëse të mençurit në fund e dinë, errësira ka kohën e vet

sepse fjalët e tyre nuk sollën asnjë shkrepëtimë.

Mos shko pa u ndier në atë natë të mirë.

Njerëz të mirë, në valën e fundit, duke britur me dëshpërim,

veprat e tyre të brishta mund të ishin kurorëzuar me gjethe dafine;

Tërbohu, tërbohu kundër vdekjes së dritës.

Njerëz të egër, që e kapën dhe kënduan diellin në fluturim,

e kuptojnë shumë vonë, brengosen për të në rrugën e tij,

mos shko pa u ndier në atë natë të mirë.

Njerëz të rëndë, afër vdekjes, që shohin me të verbuarin shikim,

sy të verbuar mund të flakërojnë si meteorë dhe të jenë plot gëzim,

Tërbohu, tërbohu kundër vdekjes së dritës.

Dhe ti babai im, atje në atë lartësi të trishtë

më mallko, më beko tani me lotët që të rrjedhin pa pushim.

Mos shko pa u ndier në atë natë të mirë.

Tërbohu, tërbohu kundër vdekjes së dritës.

Në zejen apo artin e ngrysur

Në zejen time apo artin e ngrysur,

të ushtruar në natën e palëvizshme

kur vetëm hëna turfullon

dhe të dashuruarit tashmë pushojnë

me të gjithë brengat e tyre mbi supe

unë mundohem nën dritën vezulluese,

jo për ambicie apo për bukë,

për krekosje apo për joshje

mbi skenat e fildishta

por për përftesat më të thekshme

të fshehtësive më të thella të zemrës.

Jo për njeriun krenar të vetmuar

nga hëna e tërbuar unë shkruaj

mbi këto fletë të shkumbëzuara.

As për të vdekurin e lartësuar

me bilbila dhe psalme

por për të dashuruarit, krahët e tyre

që mbajnë brengat e kohëve

të cilët nuk japin as lëvdata as shpërblime

dhe as s’e kanë mendjen tek arti apo zeja ime.

Shkruar për epitaf personal

Duke ushqyer krimbat.
Kë të fajësoj
i shtrirë përdhe
më në fund nga koha
këtu nën tokë me vajza dhe banditë.
Kë të fajësoj?
Nënën,
krimi i dashurisë i së cilës
më dha formë

në mitrën e saj.
Kush më dha jetë dhe pastaj varr?
Nënën fajësoj.
Ja ky është fundi i punës së saj,
gjymtyrë dhe mendje të vdekura,
E gjithë dashuria dhe djersa
kanë shkuar tani drejt kalbjes.
Unë jam përgjigja e njeriut për çdo pyetje,
qëllimi dhe destini.

Pothuaj verë

Pothuaj verë dhe djalli

akoma vjen për të vizituar disa lidhje të largëta.

Nëse jo vetë personalisht, dërgon ligësinë e tij të pafund

përmes lajmëtarëve, fluturimit të zogjve

që shqiptojnë nëpër qiell lajmet e djallit

britmat e stinëve, plot me nënkuptime.

Ai e ka të lirë të gjithë zonën tani, zotat janë larguar.

Kush nuk i sheh farërat që ai mbjell?

Ligji lejon

të pirët e tij të shfrenuar dhe buzët e tij

që iu afrohen njerëzve tek veshi

duke iu përshpëritur ndjesi të kundërta

apo duke nxitur thashetheme

Djalli i mirëpritur vjen si mik,

vjedh çfarë është më e mirë – më të shkëlqyeshmen e trupit

përdhunon, i lë si të humbur (të dashuruarit!)

dhe mbledh grushtat

për çfarë ka arritur, i mrekulluar.

Djalli i mirëpritur vjen i ftuar,

i dyshimtë, por kjo gjendje kalon shpejt.

Ata luten t’i marrë me vete, dhe djalli thyen

edhe atë që nuk është thyer ende,

dhe e lë në mes të bishtave të cigareve dhe gotave.

Prill 1932

Përkthyer nga Kujtim Morina