Kur të pashë më s’të lashë,
T’u afrova e s’tu ndashë
Dhe me zë t’ëmbël të thashë:
“Sa të dua o moj vashë!”

Edhe në gjunjë të rashë,
T’u luta gjersa u vrashë
Po nga zemëra psherëtita
U treta, u lebetita,

Se asnjë fjalë s’të qita,
Gjersa shpresën far’ e ngrita
Se m’u mërzit sa të prita,
Aq sa u ngrys edhe dita.

Vetëm pastaj unë u zgjova
Dhe mendjen time ndërrova
Kur zemërën ta kuptova
Dhe ika e të harrova,

Nga tërë mundimet shpëtova
Si dhe shpirtin e qetova.
Pastaj ti mbrëmanet herët
Me vjen rrotull si një shqerrë

Si një fytyrë në verë
Dhe me lutesh aqe herë
Po tashti shëko të tjerë
S’e stë dua moj e mjerë.