Tek një lis sipër në majë
korbi qendroi te haje
nje cope djathe qe mbante
ne qeft. Kur nisi te hante,
shkon nje dhelper’ e mallekuar,
se i ra ere djathe i vjeshtuar.
Deshiron ta haje vete;
«Mirëdita mik i vjetre,
bukurinë tënde nuk e ha zog tjetre
me pende te bardhe; ne di te kendosh
permbi zogjte e tjere do te mbreterrosh”
Te tregoje zene zoti korb gerrhiti
dhe leshoi djathne po dhelpra ja priti
dhe korbit i tha:
«Ndëgjo, budalla:
ata që lëvdojnë,
me gje te botës duan te rrojne.
Zot, kjo këshillë që të rrefeva,
sot vlen me teper
se kjo cope e djathit qe te rrembeva”
Tha zonja dhelper
dhe iku me bisht perpjete.
Korb’ i shkretë,
korb’ i mjerë,
u turpërua
dhe u betua
të mos gënjenet dhe tjeter here.