Nga ta di se ai është mal kur vetë është errësirë,

aq shumë sa edhe të plotë edhe të zbrazët dyfish e shohim

deri në fund të kujtesës, tkurret kërkesa e tejpamjes së murit.

A po e pyes drurin apo mua më ngacmon errësira?

Nga ta di se në pyll ka klithur zogu

kur është vetë qetësia, formë e pazëshme e zërit,

kur edhe shushërima e frymës sime bëhet pluhur i kalbjes së mundimshme,

dhe zbraëtirë e pazëshme hyn në rrënjën e telave tingëllues.

Kjo lithimë – terri ia merr ditën zogut nga përgjumja?

Apo klith dashuria apo rrëmbimi – apo më nuk janë.

Ku po bie trok pas troku nga zemra e orës?

Ku shikimin e të verbërit t’ia gjejë në shkëndijën e syrit të diellit?

Terrin ta ftojë për gjykatës, klithmën për dëshmitar?

Si ta shurdhërojë atë nemitje para mundimit të klithmës së vdekur?

(Përktheu: Fatime Imeraj – Zeqiri)

*Është poet boshnjak. Në moshën gjashtëmbëdhjetëvjeçare botoi vëllimin e parë me sonete Primulat e çelura. Kulm i krjimtarisë së tij janë Sonetet I, 1967 dhe Sonetet II, 1974.