Kruspull më je mbledhur si një ah i pakuptimtë.

S’di. Duhet të zbresësh mes guackash, se gremina është e thellë,

apo lart në qiell të lulëzohesh si degë yjesh.

Nxihesh kënga ime, si një hënë që nuk ndriçon.

Zanë e blertë liqeni, poshtë qepallave të mia të mbyllura,

Që, kur del nga uji s’duhet të të shohin zogjtë dhe algat.

O, ty pyll me lisat e jehonave, me gjethe bilbilash,

Dheu im i zi që kaltëron nën ethet e shkëndijave yjore.

Mos më dil, moj vashë, nga liqeni as nga fjala,

Bëhesh hënë, bëhesh pyll këngësh e bilbilave.

Mos u lulëzoni, diej, nga agimet e polenit.

Nesër, kur sërish do gdhihet, do më jsh si këngë e gjelit,

Duke parë kaltërsinë si mëllenjë e ngordhur përmbi vesë,

Edhe unë si dordoleci, zot i fushave të fjalëve, pas korrjes.

(Përktheu Fatime Imeraj – Zeqiri)