Një profesor i madh universiteti që jep filozofinë, siç e ka zakon tash e 20 vjet, mbërrin në klasë dhe shkruan në dërrasën e zezë.
SA TË KAM DASHUR TY
NUK KAM DASHUR KURRË NË JETË!
Me një zë të trishtuar si gjithmonë,
pyet studentët e tij.
Çfarë kam shkruar?
Të gjithë janë në siklet dhe heshtin.
Hajde, thotë mësuesi, lexohet lehtë.
Një vajzë ngrihet dhe lexon:
SA TË KAM DASHUR TY
NUK KAM DASHUR KURRË NË JETË!
Mirë, thotë profesori.
Mbrëmë ftova një grua në darkë e cila mundi të më bënte të ndjeja këto fjalë thellë në zemrën time.
Ne u takuam për 2 muaj.
Shpirtrat tanë dridheshin së bashku, gjithçka ishte e mrekullueshme.
Dje doja t’i kërkoja të martohej me mua.
E çova në darkë.
Gjithçka ishte përrallore.
Ajo ishte përrallore.
Ndjeva që zëri më kapej në fyt.
Nxora fletoren, grisa një copë dhe, siç bënim kur ishim fëmijë, i shkrova:
SA TË KAM DASHUR TY
NUK KAM DASHUR KURRË NË JETË!

Si një fëmijë, prisja të shihja një buzëqeshje në buzët e saj të bukura.
Fytyra e saj u zbraz.
Ajo filloi të qajë.
Ajo kërkoi falje sepse nuk mundi ta mbante veten dhe u largua.
E pabesueshme, e ndoqa.
Doja, duhej të dija pse ai reagim.
Në fund ajo u përgjigj:
Ju jeni një profesor i shkëlqyer i filozofisë.
Unë jam një profesore e nderuar e letërsisë.
Si mund ta bëje atë gabim?
Nuk mund ta besoj, NUK MUND!
Mund t’i kisha shpjeguar se e kisha bërë me vetëdije vetëm për të pretenduar se ishim përsëri fëmijë.
Për t’i treguar asaj se dashuria që ndjej për të është e aftë të më transportojë në atë kohë kur nuk mund të dalloja një O nga një U.
Por në atë moment e kuptova.
Të duash nuk do të thotë që të jesh i përkryer.
Të duash nuk është gjithmonë gjëja e duhur.
Ajo po kërkonte një dashuri të përkryer.
Nuk do ta kisha bërë kurrë të lumtur.
Nuk fola asnjë fjalë.