Një ditë në pyll shpërtheu një zjarr i madh. Përballë flakëve që përparonin, të gjitha kafshët ia mbathën të tmerruara pasi zjarri shkatërroi gjithçka pa mëshirë.

Luanët, zebrat, elefantët, rinocerontët, gazelat dhe shumë kafshë të tjera kërkuan strehim në ujërat e lumit të madh, por tashmë zjarri ishte gati të arrinte edhe atje.

Ndërsa të gjithë po diskutonin me zë të lartë se çfarë të bënin, një kolibër shumë i vogël u zhyt në ujërat e lumit dhe, pasi mori një pikë ujë në sqep, pavarësisht nga nxehtësia e madhe, e la të binte në pyllin e mbushur me tym. Zjarri as që e vuri re dhe vazhdoi udhëtimin i shtyrë nga era. Megjithatë, kolibri nuk e humbi zemrën dhe vazhdoi të zhytej për të mbledhur çdo herë një pikë të vogël uji që e linte të binte mbi flakët.

Kjo nuk kaloi pa u vënë re dhe në një moment luani e thirri dhe e pyeti: “Çfarë po bën?”.

Zogu i vogël u përgjigj: “Po mundohem ta shuaj zjarrin!”.

Luani filloi të qeshte: “Ti, kaq i vogël, po përpiqesh të ndalosh flakët?” dhe bashkë me të gjitha kafshët e tjera filloi të tallej me të. Por zogu i vogël, pavarësisht të qeshurave dhe kritikave, u hodh përsëri në lumë për të mbledhur një pikë tjetër ujë.

Dhe një foshnjë elefant, i cili deri në atë moment kishte mbetur i strehuar poshtë nënës së tij, e zhyti feçkën e tij në lumë dhe, pasi thithi sa më shumë ujë, e spërkati mbi një shkurre që tani ishte gati të të përpihet nga zjarri. Edhe një pelikan i ri, pasi kishte lënë prindërit e tij në mes të lumit, mbushi sqepin e tij të madh me ujë dhe, duke ikur, e la të binte si një ujëvarë mbi një pemë të kërcënuar nga flakët. Të nxitur nga ata shembuj, të gjitha kafshët foshnja punuan së bashku për të shuar zjarrin që kishte arritur tani në brigjet e lumit. Duke harruar inatet dhe ndarjet shekullore, këlyshi i luanit dhe i antilopës, ai i majmunit dhe i leopardit, ai i shqiponjës qafëbardhë dhe i lepurit luftuan krah për krah për të ndalur garën e zjarrit.

Në atë pamje, të rriturit pushuan së tallurit me ta dhe, plot turp, filluan të mbështesin fëmijët e tyre. Me ardhjen e forcave të freskëta, të organizuara mirë nga Mbreti Luan, kur hijet e mbrëmjes binin në savanë, zjarri tani mund të thuhet se është shuar.

Të ndotura dhe të lodhura, por të sigurta, të gjitha kafshët u mblodhën për të festuar së bashku fitoren mbi zjarrin.

Luani thirri kolibrin e vogël dhe i tha: “Sot mësuam se gjëja më e rëndësishme nuk është të jesh i madh dhe i fortë, por plot guxim dhe bujari. Sot na mësuat se edhe një pikë ujë mund të jetë e rëndësishme dhe se “bashkë mundemi” të shuajmë një zjarr të madh. Tani e tutje do të bëheni simboli i angazhimit tonë për të ndërtuar një botë më të mirë, ku ka vend për të gjithë, dhuna është e ndaluar, fjala luftë fshihet, vdekja nga uria është vetëm një kujtim i keq”.