Një bionde tërheqëse, e pakënaqur nga jeta, vendos të hidhet nga shkëmbinjtë në det.

Duke qëndruar buzë humnerës, duke parë valët e zeza që përplasen me shkëmbinjtë në një shkumë që vlon dhe e shtangur nga era ulëritëse, ajo mendon dhe mendon përsëri për jetën e saj të kaluar, për pakënaqësitë, padrejtësitë e pësuara dhe gabimet e bëra.

Në këtë gjendje shpirtërore ajo është pothuajse përfundimisht e vendosur të hidhet poshtë, kur një marinar i kalon dhe i thotë: – Po pse je kaq e trishtuar? Mos bëni asgjë të çmendur! Ju jeni e rëndësishme para së gjithash për veten tuaj!

Dhe vazhdon… – Në fakt, shiko, nesër po lundroj me anijen time për në Amerikë. Nëse dëshironi, do t’ju marr me vete dhe do t’ju siguroj gjithçka: ushqim, ujë për udhëtim, akomodim dhe punë sapo të arrijmë në Nju Jork.

Vajza e gjorë, duke menduar se në atë moment nuk kishte asgjë për të humbur, pranoi dhe të nesërmen takoi marinarin që e mori në një anije dhe e fshehu në një varkë shpëtimi. Çdo natë marinari vjen për ta vizituar dhe i sjell sanduiçe, lëng frutash dhe gjithçka që i nevojitet.

Ajo, pjesërisht nga mirënjohja për atë që e kishte shpëtuar dhe pjesërisht për shkak të dashurisë që kishte filluar të ndjente, i jepet marinarit dhe bëjnë dashuri çdo natë. Kjo vazhdon për disa javë, derisa kapiteni i anijes e zbulon atë brenda varkës së shpëtimit gjatë një inspektimi dhe i tërbuar e pyet: – Çfarë po bën në anijen time dhe ku mendon se po shkon?

Biondja përgjigjet: – Isha e dëshpëruar, një nga marinarët më ndihmoi, çdo natë më sjell ushqim dhe lëng frutash për të pirë dhe në shenjë mirënjohjeje e lashë të bënte dashuri me mua gjithë natën, derisa të arrijmë në Nju Jork, ku unë do të rindërtoj një jetë të re…

– Dëgjo, bukuroshe… – i përgjigjet kapiteni – E kuptoj që ishe e dëshpëruar, se dëshiron të nisësh në jetë të re në Amerikë, por duhet ta dish edhe një gjë tjetër: kjo anije është traget që udhëton nga një port i vendit tonë në tjetrin dhe nuk shkon kurrë në Amerikë!!!