Një akrep duhej të kalonte një lumë, por duke mos ditur të notonte, ai kërkoi ndihmë një bretkosë që ishte afër. Kështu, me një zë të ëmbël dhe bindës, ai i tha: “Të lutem, më lër të hip në shpinë dhe të më çosh në bregun tjetër”. Bretkosa u përgjigj: “Jeni i çmendur! Pra, sapo të jemi në ujë, do të më thumboni dhe do të më vrisni!”

“Dhe pse do ta bëja këtë?” e nxiti akrepin “Nëse të thumboja, do të vdisje dhe unë, duke mos ditur të notoj, do të mbytem!” Bretkosa u mendua për një çast dhe, e bindur për urtësinë e kundërshtimit të akrepit, e ngarkoi në shpinë dhe së bashku hynë në ujë. Në gjysmë të rrugës bretkosa ndjeu një dhimbje të fortë që vinte nga shpina dhe kuptoi se ishte pickuar nga akrepi.

Ndërsa të dy ishin gati të vdisnin, bretkosa e pyeti të ftuarin e çmendur arsyen e gjestit të çmendur. “Sepse unë jam akrep…” ai u përgjigj: “Është natyra ime!” Edhe pse akrepi është i vetëdijshëm se duke thumbuar bretkosën edhe ai do të mbytet, ai nuk mund ta ndihmojë veten kur “zëri” i brendshëm i thotë se ai është një kafshë që thumbon të tjerët nga natyra e tij.