Ai kthehej shumë vonë dhe i shqetësonte shumë komshinjtë, aq sa nuk mund te flinin. Nje mengjes komshiu i thote:
-Ju lutem shume, mos i perplasni ato kepuce aq fort, se nuk mund te fleme. Na zgjon dhe na tremb edhe femijet.”…
-Me falni! – ua kthen burri, – nuk ka per te ndodhur më.
Po ate nate ai kthehet perseri vone si gjithmone i dehur, heq kepucet, e merr njeren e perplas fort, nderkohe u kujtua çfare i kish thene komshiu dhe me kujdes e le kepucen tjeter poshte. Atëhere shkon te flere. Por pas nje ore degjohet nje ze:
– “Po aman ore kur do ta hedhesh dhe tjetren qe te fleme pastaj rehat”.
Komentet