Në fshatin e Nastradinit ishte një festë e madhe. Fqinjët e tij erdhën plot hare për ta marrë në festë.

-Nastradin Efendi, nesër është Dita e Gjyqit të Madh. Pse të mos shkojmë në piknik, të pjekim një qingj dhe të kemi një darkë të fundit të mbarë?

-Por qingji im është drita e syve të mi, – kundërshtoi ai. Nuk mund ta ther qingjin tim.

Fqinjët nuk hiqnin dorë aq lehtë nga qëllimi i tyre.

-Nastradin Efendi, është Dita e Gjyqit të Madh. Ne do të shkojmë në atë botë gjithsesi. E çfarë të keqje ka të hamë darkën e fundi?

Më në fund Nastradini u bind dhe ua dha qingjin e tij. Ata të gjithë së bashku shkuan drejt lumit për të festuar. Së pari e vunë qingjin në zjarr për ta pjekur. Pastaj i zhveshën rrobat e u hodhën në lum për t’u larë, në mënyrë që të kënaqen duke notuar, pastaj të kenë edhe oreks të mirë. Nastradini ua mori rrobat dhe ua hodhi në zjarr. Kur ata dolën nga lumi, qingji ishte pjekur për mrekulli dhe rrobat e tyre ishin djegur. Miqtë e Nastradinit u shokuan.

-E çfarë iu ndodhi rrobave tona?

-Ah, rrobat, – filloi Nastradini të shpjegojë qetësisht. I përdora për ta forcuar zjarrin. Përderisa nesër është Dita e Gjyqit të Madh ju nuk do t’i përdorni më.